Χρησιμοποιώντας αφήγηση άλλοτε σε πρώτο και άλλοτε σε τρίτο ενικό και βασισμένος σε έναν χαμηλών τόνων, ήπιο ρεαλισμό, από τον οποίο δεν λείπουν, ωστόσο, ένα οιονεί φανταστικό στοιχείο, όπως, ενίοτε, κι ένα αινιγματικό κλίμα, ο Δημήτρης Πετσετίδης (1940-2017) θα συγκεντρώσει την προσοχή του στο διήγημα με οκτώ εν συνόλω συλλογές: Δώδεκα στο δίφραγκο (1986), Το παιχνίδι (1991), Επίλογος στα χιόνια (1993), Ο Σαμπατές ζει (1998), Σε ξένο γήπεδο (2003), Λυσσασμένες αλεπούδες (2007), Εν οίκω (2012) και Επί τέσσερα (2014).
Συγκρατημένα αυτοβιογραφικός, χωρίς να επιτρέπει ποτέ στο αυτοβιογραφικό να εκτραπεί σε προσωπικό, ο συγγραφέας τοποθετεί τα διηγήματά του στην επαρχία των παιδικών του χρόνων, αλλά και στην Αθήνα της ενήλικης ζωής του, ανοίγοντας μπροστά μας μια βεντάλια από ενσταντανέ όπου η ισορροπία ανάμεσα στο κωμικό και το δραματικό κινείται πάνω σε ένα πολύ λεπτό νήμα. Τι ακριβώς, όμως, εκπροσωπεί η καθημερινότητα σε αυτά τα διηγήματα; Πρώτον, δεν είναι κυριολεκτικώς τρέχουσα και δεύτερον, δεν είναι μόνο καθημερινότητα. Ανέφερα ήδη τα παιδικά χρόνια στην επαρχία: χρόνια μιας δύσκολης περιόδου (βρισκόμαστε στην καρδιά του Εμφυλίου), που θα μετατραπούν στα χέρια του συγγραφέα σε υλικό πολλαπλών χρήσεων. Καθώς τα τρίμματα της Ιστορίας παρεισδύουν στους αργόσυρτους ρυθμούς τού καθ’ ημέραν βίου, θα ανασύρουν στην επιφάνεια μια πραγματικότητα η οποία κρύβει στο εσωτερικό της άπειρες ρωγμές και ρήγματα.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
