Μπορούν τα ΛΟΑΤΚΙ+ παιδιά να νιώσουν ασφαλή και ισότιμα εντός της εκπαιδευτικής κοινότητας; Θεωρητικά ναι, καθώς ο Ν. 5029/2023 «Ζούμε Αρμονικά Μαζί – Σπάμε τη Σιωπή» θέλει να αντιμετωπίσει την ενδοσχολική βία και τον εκφοβισμό. Ομως, τα πράγματα είναι πιο σύνθετα. Κατά τον Μιχάλη Σακελλαρίου, «δεν μπορούμε να πείσουμε τους συναδέλφους μας να μην είναι ομοφοβικοί. Το μόνο που μπορούμε να τους πούμε είναι τι λέει ο νόμος. Οι συνάδελφοί μου καθηγητές δεν θα έλεγα ότι είναι συντηρητικοί, αλλά σε αμηχανία».
Ο Βαγγέλης Κοσμάτος, ψυχολόγος – υπεύθυνος επιστημονικού έργου Συμμαχίας των Φύλων, σημειώνει: «Κάθε γενιά δίνει τους δικούς της αγώνες για ελευθερία, δημοκρατία και χειραφέτηση. Η δική μας γενιά αγωνίστηκε για σημαντικές πολιτικές και κοινωνικές αλλαγές, επιτυγχάνοντας την αποκατάσταση, τη σταθεροποίηση και το βάθεμα της κοινοβουλευτικής πολιτικής δημοκρατίας. Τούτη η γενιά δίνει τους δικούς της αγώνες για την απελευθέρωσή της από αυταρχικές νόρμες που σχετίζονται με το φύλο και τη σεξουαλικότητά της, επιδιώκοντας αλλαγές που θα βαθύνουν και θα σταθεροποιήσουν την έμφυλη δημοκρατία». Επαρκεί ένας νόμος για να διώξει τον φόβο; Πόσο ελεύθερη είναι μια κοινωνία που φοβάται; Και τελικά ποιος φοβάται περισσότερο: To θύμα της όποιας επίθεσης (λεκτικής, ψυχολογικής, σωματικής) ή ο θύτης της; Για τον Βαγγέλη Κοσμάτο: «Υπάρχει φόβος, και μεγάλος… γιατί όντως κάτι κινδυνεύει να χαθεί: και αυτό δεν είναι άλλο από την αποδέσμευση της αρρενωπότητας από τα δεσμά της πατριαρχίας και τον μετασχηματισμό της από κυριαρχική και τοξική σε συνεργατική και φροντιστική». Από την αποποινικοποίηση της ομοφυλοφιλίας το 1951 μέχρι τον νόμο του 2015 που εξασφαλίζει τη σύναψη συμφώνου συμβίωσης μεταξύ ομόφυλων ζευγαριών, στη χώρα μας έχουν γίνει βήματα για την ενίσχυση της ορατότητας των ΛΟΑΤΚΙ+ ατόμων και των ελευθεριών τους. Ομως, τμήματα της ελληνικής κοινωνίας δεν μπορούν απαλλαγούν από έναν ορισμένο συντηρητισμό. Σε μια κοινωνία όπου «οι άντρες δεν κλαίνε», εκεί «όπου ο κύρης του σπιτιού έχει τον τελευταίο λόγο» και όπου ορισμένοι υποστηρίζουν ότι ενίοτε οι γυναίκες «πρέπει να δέχονται κι ένα χαστούκι από τον άνδρα τους», η «τοξική αρρενωπότητα» δεν είναι απλώς μια φράση.
Ηθικοί πανικοί και Ακροδεξιά
Αποτέλεσμα όλων αυτών, η αναπαραγωγή κυμάτων «ηθικού πανικού» για τα ζητήματα της ταυτότητας φύλου. Δεν είναι τυχαίο, επίσης, ότι συχνά φωνές στα δεξιά της Δεξιάς επενδύουν σε ομοφοβικές τοποθετήσεις. Πριν από μερικά χρόνια, ο τότε βουλευτής των ΑΝΕΛ Κωνσταντίνος Κατσίκης είχε προκαλέσει σάλο ταυτίζοντας ομοφυλοφιλία και παιδοφιλία: «Γιατί σε αυτές τις περιπτώσεις (ενν. παιδοφιλίας) η αγάπη είναι αμαρτία και μάλιστα τερατώδης, ενώ στις ομοφυλοφιλικές σχέσεις θεωρείται αθώα αυτή η αγάπη;».
Πιο πρόσφατα ο Δημήτρης Νατσιός, πρόεδρος του πολιτικού κόμματος Νίκη, που διεκδικεί με αξιώσεις την είσοδο στη νέα Βουλή, υποστήριξε ότι η σεξουαλική διαπαιδαγώγηση στα σχολεία αποτελεί ουσιαστικά «προώθηση της ομοφυλοφιλίας». Αλλά και ο Κωνσταντίνος Μπογδάνος έγραψε πρόσφατα στο Twitter: «Ο φεμινισμός, η «τοξική αρρενωπότητα», ο πόλεμος κατά της πατριαρχίας στο εφετινό θέμα της έκθεσης. Αγόρια στο ντους, ντραγκ κουίν στα νηπιαγωγεία, κατάλυση του προτύπου της πυρηνικής οικογένειας».
