Ακούω συχνά, το έχω γράψει και ο ίδιος πάμπολλες φορές, ότι η Παιδεία είναι το υπ’ αριθμόν ένα εθνικό πρόβλημα. Ούτε ελληνοτουρκικά ούτε Κυπριακό ούτε οικονομία ούτε, τώρα, κορωνοϊός. Η Παιδεία. Αυτή είναι το σοβαρότερο πρόβλημα της χώρας. Εχω επισημάνει στα γραπτά μου πως είναι πρόβλημα δομικό, οργάνωσης, ποιότητας και επάρκειας γνώσεων του εκπαιδευτικού προσωπικού, εποπτικού υλικού, τεχνογνωσίας, προσαρμογής στα νέα δεδομένα της επιστήμης και της τεχνολογίας.
Εχω επίσης σημειώσει ότι κατά την άποψή μου το δυσκολότερο ίσως υπουργείο μιας κυβέρνησης είναι το υπουργείο Παιδείας, κυρίως λόγω των αγκυλώσεων που το διατρέχουν καθ’ όλο το μήκος και το πλάτος του. Αγκυλώσεις οι οποίες ουσιαστικά καθιστούν αδύνατη τη διοίκηση και τον εκσυγχρονισμό του. Ο,τι συμβαίνει εκεί και κινείται προς την κατεύθυνση της αλλαγής έστω στο απειροελάχιστο, ό,τι προσπαθεί να αγγίξει η πολιτική ηγεσία που εκ των πραγμάτων ταράζει την ηρεμία του βάλτου, εκ προοιμίου, και χωρίς δεύτερη συζήτηση, συναντά τις αντιδράσεις πότε του εκπαιδευτικού προσωπικού και πότε των μαθητών – ποτέ όμως των γονέων. Που ενώ καταλαβαίνουν ότι το ελληνικό σχολείο, μέρα με τη μέρα, μήνα με τον μήνα, χρόνο με τον χρόνο υποβαθμίζεται, και ότι από ένα «εργοστάσιο» παραγωγής ενημερωμένων νέων πολιτών, όπως θα έπρεπε να είναι, μετατρέπεται συνεχώς σε βιοτεχνία παραγωγής στην πλειοψηφία τους αγράμματων παιδιών, δεν κάνουν τίποτε να ανακόψουν αυτόν τον κατήφορο.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
