Η χώρα μας διανύει μια περίοδο βαθιάς κρίσης σε πολλούς τομείς και επίπεδα. Η οικονομία μας, σε διαρκή καμπή για πολλά χρόνια, δέχτηκε τη χαριστική βολή από την υγειονομική κρίση που ενέκυψε. Το φυσικό μας περιβάλλον βιάζεται καθημερινά και ποικιλοτρόπως και εμείς ακόμη ψάχνουμε να βρούμε τρόπους διαχείρισης των απορριμμάτων μας. Στον τομέα του πνεύματος και του πολιτισμού απέχουμε πολύ από αυτό που σήμερα «πουλάμε» διεθνώς ως τουριστικό προϊόν, τον αρχαίο ελληνικό πολιτισμό. Η δημόσια εκπαίδευση, εγκαταλειμμένη στην τύχη της και απαξιωμένη, χωρίς επαρκή χρηματοδότηση, σαφείς και ξεκάθαρους στόχους, θυμίζει ακυβέρνητο καράβι που έχει χάσει τον μπούσουλα. Η νεολαία μας βομβαρδίζεται καθημερινά από προϊόντα υποκουλτούρας και αποχαυνώνεται μπροστά σε οθόνες, παίζοντας βιντεοπαιχνίδια και κάνοντας like και chat στα «κοινωνικά» δίκτυα. Εχει απομακρυνθεί από τις τέχνες, τα γράμματα, τον αθλητισμό και πολλές άλλες δημιουργικές δραστηριότητες. Τα μυαλά που ξεχωρίζουν δοκιμάζουν την τύχη τους σε πιο οργανωμένες και αξιοκρατικές κοινωνίες του εξωτερικού, αποδίδοντας ουσιαστικά την επένδυση των γονέων τους και της χώρας, για την εκπαίδευσή τους, σε άλλα κράτη. Οι γονείς βυθισμένοι στα προβλήματα της καθημερινότητάς τους δείχνουν αδυναμία να αντιδράσουν σε όλα αυτά.
Η Ελλάδα έχει ζήσει πολλές και χειρότερες περιόδους στο παρελθόν τις οποίες κατάφερε να ξεπεράσει με ομόνοια, συνεργασία, αγώνα και θυσία των Ελλήνων. Το χειρότερο όμως σήμερα είναι πως οι νεοέλληνες, εγκλωβισμένοι στο εγώ μας, έχουμε ξεχάσει κάθε μορφή ομαδικότητας, κοινωνικής ευθύνης και ευαισθησίας, ανιδιοτέλειας, αξιοκρατίας και ηθικών αξιών. Η μεγαλύτερη επανάσταση που οφείλουμε λοιπόν να κάνουμε σήμερα πρέπει να γίνει μέσα μας, καθώς η κρίση που βιώνουμε είναι πρωτίστως ηθική και πνευματική. Η μοναδική ελπίδα αυτού του τόπου φαίνεται να είναι η παιδεία των Ελλήνων και ειδικά των νέων που αποτελούν το μέλλον της χώρας. Η παιδεία, η οποία πάντοτε βασιζόταν από τη μια πλευρά στην οικογένεια και από την άλλη στο δημόσιο σχολείο και στο φιλότιμο των εμπνευσμένων ελλήνων εκπαιδευτικών. Των εκπαιδευτικών που αισθάνονται και είναι παιδαγωγοί, που κάνουν ευσυνείδητα τη δουλειά τους, που έχουν όραμα και θέλουν να προσφέρουν στους μαθητές τους με όλη τους την ψυχή.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
