Πριν από πολλά χρόνια είχα πάρει μια συνέντευξη από τον Παύλο Μάτεσι, κατά τη γνώμη μου έναν από τους μεγαλύτερους έλληνες μεταπολεμικούς συγγραφείς, έναν άνθρωπο ευφυέστατο, με πολύ ιδιαίτερη αίσθηση του χιούμορ. Αφού συζητήσαμε για ένα σωρό ζητήματα, καταλήξαμε σε κάτι που με ενδιέφερε ιδιαίτερα. Ο Μάτεσις, ως γνωστόν, έγραφε και πεζό και θέατρο. Κατά τη γνώμη μου, το θεατρικό έργο είναι το δυσκολότερο αφηγηματικό είδος. Tο θεατρικό κείμενο είναι στην ουσία ένα μη-κείμενο και κάθε λέξη που εκφέρεται πρέπει να διαθέτει «κάτω κείμενο» (subtext). Ο Μάτεσις, αφού μου δήλωσε ότι είναι «αλεξιπτωτιστής στον χώρο του θέατρου», υπονοώντας ότι εκεί νιώθει πιο ελεύθερος, επεσήμανε πως η ουσιώδης διαφορά είναι εκείνη της εικόνας, με τα παρακάτω λόγια:
«Στο πεζό ο συγγραφέας βάζει την πρώτη ύλη και την εικόνα τη δημιουργεί ο αναγνώστης. Δεν υπάρχει όψις στην πρόζα. Στο καλό πεζό υπάρχουν τρύπες, κενά, που ο συγγραφέας αφήνει εσκεμμένα για να τα συμπληρώσει ο αναγνώστης, έτσι ώστε να δημιουργηθεί η μέθεξη, η συνενοχή. Μπορείς να γράψεις για μια γυναίκα ότι είναι ωραία· αν την περιγράψεις, αποκλείεις τον αναγνώστη από τη συμμετοχή. Στο θέατρο ο θεατής πρέπει να προσέρχεται παρθένος ως προς την όψιν, να μην έχει προκατασκευασμένη εικόνα για το τι θα δει. Τα κύρια στοιχεία που συνιστούν τη θεατρική πράξη είναι τρία: ο Λόγος, ο Ηθοποιός και ο Θεατής, ο οποίος είναι αναπόσπαστο μέρος της θεατρικής πράξης. Ο συγγραφέας, ο σκηνοθέτης είναι δευτερεύοντα πρόσωπα».
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
