Η μεγάλη χρηματοοικονομική κρίση του 2008 αποτέλεσε ένα σημείο καμπής στην παγκόσμια ιστορία. Ενας μεγάλος κύκλος βαθιάς παγκοσμιοποίησης ολοκληρώθηκε και μία περίοδος απο-παγκοσμιοποίησης ξεκίνησε. Ολες αυτές οι πομπώδεις έννοιες και όροι δεν σημαίνουν τίποτε περισσότερο από το ότι ο κόσμος θα αλλάξει ραγδαία προς μία κατεύθυνση που ενδεχομένως να μην είναι ούτε ευχάριστη ούτε ευνοϊκή για τα ελληνικά συμφέροντα. Είναι χαρακτηριστικό ότι ο «Economist» στο τεύχος της 7ης Οκτωβρίου, θέλοντας να υπογραμμίσει τη σημασία των αλλαγών αυτών, έκανε πρωτοσέλιδο με τίτλο Are Free Markets History? The rise of homeland economics. Ωστόσο, το περιεχόμενο του τεύχους δήλωνε κάτι περισσότερο από αυτό που υπαινίσσεται ο τίτλος. Το 1971 με την εγκατάλειψη του συστήματος του Μπρέτον Γουντς τα παγκόσμια δεδομένα αρχίζουν και αλλάζουν: τη θέση της ρηχής παγκοσμιοποίησης, η οποία διευκόλυνε τη μεταπολεμική θεαματική ανάπτυξη, παίρνει προοδευτικά η δυναμική της βαθιάς παγκοσμιοποίησης. Στην πρώτη περίπτωση οι κρατικοί έλεγχοι κεφαλαίων επέτρεπαν στα επί μέρους κράτη να ασκήσουν εθνικές πολιτικές και να μεγιστοποιήσουν τα οφέλη από αυτές. Στη δεύτερη περίπτωση είναι αδύνατον στα κράτη αυτά να ακολουθήσουν ανεξάρτητες πολιτικές, ακόμη και εάν αυτό σημαίνει ότι θα υποχρεωθούν να πάρουν μέτρα που δεν θεωρούν κατάλληλα για την οικονομία και την κοινωνία τους.
Οι επιλογές αυτές θα πρέπει να είναι, αναγκαστικά, προσαρμοσμένες στα διεθνή δεδομένα. Χαρακτηριστικό παράδειγμα του τι σημαίνει κάτι τέτοιο, ο εξαναγκασμός του προέδρου Μιτεράν, δύο χρόνια μετά την ανάληψη της εξουσίας, να ανατρέψει όλο το οικονομικό του πρόγραμμα – στο οποίο περιλαμβάνονταν πολλές κρατικοποιήσεις – για να συγκρατήσει τη γαλλική οικονομία από μία ύφεση.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
