Παρασκευή, 9 το πρωί, στην πλατεία Συντάγματος. Η τέντα, που είχε τοποθετηθεί για την έντονη ηλιοφάνεια, έχει βγει. Η σκηνή, ακριβώς δίπλα στα 57 ονόματα, παραμένει. Για τη νύχτα.
Μία κοπέλα φέρνει τσαγάκια για τον Πάνο Ρούτσι, τον Δημήτρη Οικονομόπουλο και την Αναστασία Τσαλαμιδά. Είναι οι γονείς που στέκονται νυχθημερόν στο πλάι του Πάνου Ρούτσι κάνοντας απεργία πείνας, χωρίς να έχουν χάσει κάποιον δικό τους στο τραγικό σιδηροδρομικό δυστύχημα στα Τέμπη.
Δωδέκατη ημέρα απεργίας πείνας. «Αντέχουμε…», μας λέει χαμογελαστά ο Πάνος Ρούτσι, ενώ σηκωνόταν από την καρέκλα. «Πάμε για εξετάσεις στο Νοσοκομείο», μας ενημερώνει βλέποντας την απορία στο βλέμμα μας.
Απλός κόσμος του εύχεται να δικαιωθεί
Το πρωί είναι πιο ήρεμα τα πράγματα. Από νωρίς το απόγευμα και μετά όμως, ξεκινά η κίνηση. Πολιτικοί, συνδικαλιστές από διάφορους επαγγελματικούς κλάδους, απλοί πολίτες, ανάμεσά τους και τουρίστες, τον επισκέπτονται και του εύχονται να δικαιωθεί.
Όλοι τους γράφουν στο τετράδιο συμπαράστασης και του εύχονται «δύναμη και κουράγιο στον αγώνα για το αυτονόητο» – την εκταφή του 22χρονου γιου του, Ντένις, για την διενέργεια εξετάσεων ταυτοποίησης και τοξικολογικών αναλύσεων που θα αποσαφηνίσουν τα αίτια θανάτου.
Οι τουρίστες ερωτούν και οι άνθρωποι από το «Μέχρι Τέλους» εξηγούν. Αποχωρούν συγκινημένοι…
Φύλακές του, παιδιά από το «Μέχρι Τέλους»
Δίπλα στον «κύριο Πάνο» – όπως τον φωνάζουν οι μικρότεροι, στέκονται σαν φύλακες – άγγελοί του, οι άνθρωποι από την πρωτοβουλία «Μέχρι Τέλους», που εδώ και επτά μήνες βρίσκονται στο Σύνταγμα, μπροστά στο Μνημείο του Αγνώστου Στρατιώτη. Ανάμεσά τους, δύο νέα παιδιά, ο Σέργιος και η Λυδία.
Η Λυδία και ο Σέργιος από το «Μέχρι Τέλους» βρίσκονται μέρα – νύχτα δίπλα στον Πάνο Ρούτσι
«Προσπαθούμε να κινητοποιήσουμε τον κόσμο για να κάνουμε όλοι μαζί ένα μεγάλο βήμα προς τη δικαιοσύνη. Κάποιος φταίει που χάθηκαν όλα αυτά τα παιδιά και οι δικοί τους άνθρωποι πρέπει να μάθουν το “γιατί”», μάς λέει ο 18χρονος Σέργιος.
Δίπλα του η Λυδία, που προσπαθεί από την πρώτη στιγμή να κρατήσει «ζωντανό» το μνημείο. «Είμαι κι εγώ εδώ 7 μήνες. Προσέχουμε το μνημείο που φτιάξαμε με ονόματα των ανθρώπων που χάθηκαν. Τις τελευταίες ημέρες φροντίζουμε τον κύριο Πάνο. Είμαστε εδώ, συνέχεια μαζί του και ζητάμε δικαιοσύνη. Όλοι οι γονείς πρέπει να γνωρίζουν τι υπάρχει και τι δεν υπάρχει».
Πιο πέρα, η Ειρήνη Ζάγκλα, μεγαλύτερη σε ηλικία η οποία δεν ανήκει σε κάποια συγκεκριμένη πρωτοβουλία. Είναι όμως εκεί, σχεδόν κάθε βράδυ. Γιατί; «Μπαίνω στη θέση αυτού του πατέρα. Θα μπορούσα να ήμουν εγώ… Αυτός ο άνθρωπος δεν έχει δικαιωθεί. Μπορεί να είναι ακραίο αυτό που κάνει για την υγεία του, αλλά δεν έχει άλλον τρόπο. Κοντεύουν τρία χρόνια και ο άνθρωπος αυτός δεν έχει δει να γίνεται κάτι… Και όχι μόνο αυτό, προσπαθούν να το κουκουλώσουν. Ότι δηλαδή έγινε και στο Μάτι… Τι άλλο μπορεί να κάνει αυτός ο άνθρωπος; Όσο για εμάς, τους πολίτες, το να του συμπαρασταθούμε στον αγώνα του είναι το ελάχιστο που μπορούμε να κάνουμε».
«Μπαίνω στη θέση αυτού του πατέρα. Θα μπορούσα να ήμουν εγώ…», λέει η Ειρήνη Ζάγκλα
Οταν πέφτουν οι προβολείς, 57 δευτερόλεπτα σιγής
Το βράδυ, όταν πέφτουν οι προβολείς και αποχωρούν οι κάμερες των καναλιών, νέοι άνθρωποι κάθονται οκλαδόν, σε κύκλο και παίζουν κιθάρα. Άλλοι συζητούν. Όλοι όμως, νιώθουν ότι ανήκουν στην ίδια παρέα. Ακόμη και τουρίστες. Περιμένουν να περάσει η ώρα, το ρολόι να δείξει 18 λεπτά μετά τις 11μμ. Τότε όλοι σιωπούν.
Ένα νέο παιδί, όρθιο στο κέντρο, ανάμεσα στα ονόματα, τα αναμμένα φαναράκια και τα λουλούδια, φωνάζει ένα ένα τα ονόματα και την ηλικία των ανθρώπων που χάθηκαν εκείνο το βράδυ. Ο κόσμος φωνάζει «παρών» ή «παρούσα». Ακολουθεί σιγή 57 δευτερολέπτων. «Αθάνατοι».
Την Κυριακή 28 Σεπτεμβρίου – όπως και κάθε 28 του μήνα – προγραμματίζονται συγκεντρώσεις αλληλεγγύης σε δεκάδες πόλεις σε όλη την Ελλάδα, την Κύπρο και σε άλλες χώρες (ώρα 6.30μμ).
