Σε όποιον έλεγες πριν το Eurobasket ότι η Εθνική θα επέστρεφε από τη Λετονία με ένα μετάλλιο στις αποσκευές της (ανεξαρτήτως χρώματος), θα το… αγόραζε χωρίς δεύτερη σκέψη.
Ο Βασίλης Σπανούλης και οι παίκτες του πάλεψαν, έκρυψαν τις αδυναμίες τους και τα κατάφεραν. Όσοι πήγαν στην Εθνική έδωσαν το 110% και δικαιώθηκαν.
Με εξαίρεση δύο παιχνίδια και κυρίως εκείνο με την Τουρκία, η γαλανόλευκη έσπασε το ταβάνι της. Ο Βασίλης Σπανούλης στη δεύτερη μεγάλη διοργάνωση που κάθισε στον πάγκο της, πήρε τα πάντα από όλους. Είτε ένας παίκτης έπαιζε ένα λεπτό, είτε 30, τα έδινε όλα.
Ο Γιάννης και η ομάδα
Όχι, η Εθνική δεν έγινε υπερομάδα. Ήταν ένα σκαλί κάτω από τη Γερμανία και την Τουρκία, που έφτασαν μέχρι το τέλος της διαδρομής. Ωστόσο, ήταν ΟΜΑΔΑ.
Ναι, ο Γιάννης Αντετοκούνμπο ήταν η αιχμή του δόρατος. Ο Βασίλης Σπανούλης πήρε όμως πράγματα απ’ όλους.
Πρώτα απ’ όλα, από τις δύο παλιοσειρές. Ο Κώστας Παπανικολάου και ο Κώστας Σλούκας έδωσαν πράγματα και στις δύο πλευρές του παρκέ. Ο Ντόρσεϊ και ο Τολιόπουλος έβαλαν τα τρίποντα που άνοιξαν τον δρόμο του Γιάννη.
Ο Σαμοντούροφ απέδειξε ότι αξίζει περισσότερο χρόνο (για να πάψουμε επιτέλους στην Ελλάδα να θεωρούμε ακόμα ταλέντα παίκτες 20 χρονών). Ο Μήτογλου προσέφερε και στις δύο πλευρές του παρκέ, το ίδιο ο Καλαϊτζακης και ο Κώστας Αντετοκούνμπο.
Όλοι, μηδενός εξαιρουμένου έβαλαν το δικό τους λιθαράκι σε αυτή την επιτυχία.
Το μήνυμα για την Εθνική
Και τώρα τι; Το μετάλλιο ήρθε, αλλά υπάρχει και η επόμενη ημέρα. Ο Κώστας Παπανικολάου είπε ότι εάν κληθεί στο επόμενο παράθυρο, θα είναι εκεί. Ο Κώστας Σλούκας άφησε όλα τα ενδεχόμενα ανοικτά.
Ο Γιάννης Αντετοκούνμπο ήταν πιο ξεκάθαρος. Όσο θα είναι ο Σπανούλης στον πάγκο της Εθνικής θα είναι εκεί. Το συμβόλαιο του ομοσπονδιακού κοουτς τελειώνει, άρα η δήλωση του σούπερ σταρ της Εθνικής ήταν ένα ξεκάθαρο μήνυμα.
Εάν ο Βασίλης Σπανούλης συνεχίσει στον πάγκο της Εθνικής, θα έχει τον Γιάννη (εάν είναι υγιής), αλλά θα πρέπει να δώσει λύσεις σε δύο βασικά προβλήματα.
Οι επιλογές και η τοξικότητα
Δυστυχώς, σε επίπεδο έμψυχου δυναμικού οι επιλογές που λίγες. Για την ακρίβεια είναι ελάχιστες.
Η τριάδα των Αβδάλα, Ζούγρη και Λιοτόπουλου μαζί με τον Σαμοντουροφ είναι ίσως ό,τι καλύτερο έχουμε. Πρέπει αυτά τα παιδιά να ενσωματωθούν και να πάρουν τις ευκαιρίες τους. Όπως την ίδια ώρα, είναι πολυτέλεια για την Εθνική να μην έχει για εξωαγωνιστικούς λόγους παίκτες επιπέδου Euroleague, όπως είναι ο Παπαγιάννης και ο Ρογκαβόπουλος.
Κάπου εδώ μπαίνει στην εξίσωση και το δεύτερο πρόβλημα, για το οποίο θα πρέπει να βρεθεί λύση. Η τοξικότητα στο ελληνικό μπάσκετ μοιάζει με κύμα καύσωνα.
Το θερμόμετρο, ακόμα κι όταν αναφερόμαστε στην Εθνική, επιμένει σε θερμοκρασίες μη ανεκτές από κανένα υγιή φίλαθλο. Πόσο μάλλον από έναν υγιή οργανισμό, όπως επιβάλλεται να είναι η Εθνική.
Ας ελπίσουμε ότι αυτό το μετάλλιο θα γίνει η αφορμή ώστε τουλάχιστον η αντιπροσωπευτική ομάδα να μείνει εκτός τοξικότητας. Τουλάχιστον, να μπορούμε να τη βλέπουμε χωρίς όλο αυτό το δηλητήριο.
