Η Αριστερά – όχι μόνο στη χώρα μας αλλά και διεθνώς – διαθέτει ένα πλούσιο ιστορικό διαιρέσεων και διασπάσεων.
Την τρέχουσα περίοδο γράφεται ακόμη ένα κεφάλαιο αυτής της πλούσιας ιστορίας. Με μια όμως ειδοποιό διαφορά σε σχέση με το παρελθόν.
Ότι έως τώρα τα ρήγματα που προκαλούσαν τις διαιρέσεις ήταν ιδεολογικού τύπου. Ενδεχομένως να αντιλαμβάνονταν τις διαφορές τους μόνο οι πρωταγωνιστές τους και οι σχοινοτενείς αναλύσεις που τις συνόδευαν να αφορούσαν κυρίως τον κομματικό πυρήνα και σπανίως τη βάση.
Το χάσμα, με άλλα λόγια, μπορεί να ήταν ελαφρώς ακατανόητο. Ηταν όμως πάντοτε ιδεολογικό.
Σήμερα, αντιθέτως, παρακολουθούμε μια «πρώτη φορά Αριστερά» την οποία χαρακτηρίζει όχι απλώς ένα ιδεολογικό αλλά κυρίως ένα πολιτισμικό χάσμα.
Δεν καταγγέλλεται κάποια «απόκλιση» από κάποιου τύπου ιδεολογική ορθοδοξία την οποία ελάχιστοι μπορούν να καταλάβουν, αλλά ένας «βούρκος» ο οποίος είναι εμφανής σε όλους.
Δεν είναι η «κοινή γραμμή» που αναζητείται και οδηγεί στη διάσπαση επειδή τελικά δεν χαράσσεται. Είναι το «δομικό χάσμα ύφους» που εντοπίζεται καθιστώντας αδύνατη τη συνύπαρξη.
Έτσι αυτή είναι η πρώτη διάσπαση που ξεκίνησε με δολοφονίες χαρακτήρα από ανώνυμους ψηφιακούς στρατούς και ολοκληρώνεται με αναφορές στους ιατρικούς φακέλους των διαφωνούντων και ευχές πεζοδρομίου.
Για να επιβεβαιωθεί ότι το ιδεολογικό χάσμα μπορεί και να γεφυρώνεται – ιστορικά εξάλλου ο ΣΥΡΙΖΑ Προοδευτική Συμμαχία είναι προϊόν μιας τέτοιας γεφύρωσης ανάμεσα σε διαφορετικές τάσεις και ρεύματα.
Είναι όμως πολύ πιο δύσκολο, έως και αδύνατο, να γεφυρωθεί ένα πολιτισμικό χάσμα.
