Θα έπρεπε άραγε να το σκεφτεί πολύ ο Γιώργος Κουμεντάκης για να «απαλλάξει» εκείνα τα μέλη του Σωματείου Εργαζομένων της ΕΛΣ που εναντιώθηκαν τις προάλλες στην «παραδειγματική πράξη» του ελληνο-ουκρανού χορευτή ο οποίος διαμαρτυρήθηκε κατά την παράσταση για τον πόλεμο του Πούτιν στην Ουκρανία;
Διότι ο Μπαρτολομέο Μερέλι, διευθυντής της Σκάλας, είχε πράγματι απαλλάξει από τις υποχρεώσεις του τον νεαρό τότε Βέρντι για να συνθέσει όμως απερίσπαστος τον άτυπο, όπως τον ονομάζουν, Εθνικό Ύμνο της Ιταλίας, με τις νότες του χορωδιακού «Va, pensiero» της μεγαλιώδους πολιτικής του όπερας: του «Ναμπούκο». Αλλά τι θα συνέθεταν τα μέλη της Λυρικής; Κάποιο
‘Ύμνο της κομματικής τους μονοτονίας που οι κακεντρεχείς εύκολα θα τον μετονομάζαν σε » Τραμπούκο»;
Και για να μην παίζουμε με τις λέξεις .
Ποιόν επιτέλους έχουν (παραδειγματικά) κατά νου οι σκεπτόμενοι «εκπρόσωποι»; Δεν θέλω να πιστεύω, τον Ζντάνοφ – που σημειωτέον κατάγονταν από την Μαριούπολη.
Διότι ο Μορέλι ήταν απ’ την Κρήτη και ο Βέρντι είναι πάντα από το Κίεβο.
Η επιτάχυνση του χρόνου που χαρακτηρίζει το μεγάλο ιστορικό συμβάν που ζούμε άφωνοι, καλωσορίζει όχι μόνο την μοναχική φωνή του απεγνωσμένου χορευτή αλλά και την συμπύκνωση του χώρου ώστε ο Βέρντι να είναι από το Κίεβο και οι συνδικαλιστές της Λυρικής από τον Περισσό.
