Μόνη λύση ο διάλογος για τα εργασιακά

Συνειδητοποιείται σταδιακά ότι για την ανάκτηση των χαμένων θέσεων εργασίας και τη βελτίωση των εισοδημάτων είναι απαραίτητο να υποστηρίζουμε τους παραγωγικούς τομείς των διεθνώς εμπορεύσιμων αγαθών και υπηρεσιών. Οτι η παραγωγική ανασυγκρότηση χρειάζεται μια Ελλάδα διεθνώς ελκυστική στις επενδύσεις, λόγω του επενδυτικού σοκ που πλέον απαιτείται.

Μέχρις εκεί έχουμε κοινό τόπο με τους κοινωνικούς εταίρους και τα κόμματα –όμως οι περισσότερες πλευρές δεν προχωρούν στο επόμενο βήμα με προτάσεις, πρωτοβουλίες ή εφαρμογή κατάλληλων πολιτικών. Μένουμε στα ευχολόγια.

Κατά την άποψή μας, όσον αφορά το έμψυχο δυναμικό, η στρατηγική για την παραγωγική ανασυγκρότηση πρέπει να ακολουθεί μια εθνική επιλογή: να βασίζεται η διεθνής ανταγωνιστικότητα της χώρας στην οικονομία της γνώσης και να μην είναι ανταγωνιστικότητα βασισμένη στο χαμηλό κόστος εργασίας.

Στο παρελθόν δεν υπήρχαν τέτοιες ξεκάθαρες επιλογές. Στα προ της κρίσεως χρόνια, η σταδιακή υπερ-ρύθμιση της αγοράς εργασίας κατέστησε την ελληνική εργατική νομοθεσία από τις πλέον δύσκαμπτες του ΟΟΣΑ. Ηταν ένας από τους κύριους λόγους απώθησης επενδυτών. Ωφέλησε, βέβαια, βραχυπρόθεσμα τους ήδη εργαζομένους, τους insiders, και άφησε ακάλυπτο το ένα τρίτο του δυναμικού, που κανονικά θα έπρεπε να συγκαταλέγεται στους μισθωτούς.

Η αγορά οδηγήθηκε έτσι στην αδήλωτη εργασία και στην ιδιότητα του ελεύθερου επαγγελματία.

Σήμερα πρέπει να κτίσουμε το νέο παραγωγικό πρότυπο με ρυθμίσεις που θα υποστηρίζουν πρώτιστα τη δημιουργία θέσεων μόνιμης και πλήρους απασχόλησης –χωρίς να δαιμονοποιούμε τις νέες μορφές που έχουν συμπληρωματικό χαρακτήρα. Με ρυθμίσεις σύμφωνες με το ευρωπαϊκό κοινωνικό κεκτημένο, χωρίς πρόσθετες δυσκαμψίες ελληνικής έμπνευσης. Με ελευθερία συλλογικών διαπραγματεύσεων, αλλά με τους κανόνες των Διεθνών Συμβάσεων Εργασίας να εφαρμόζονται σε όλη τους την έκταση και όχι εξαιρώντας σημεία που δεν αρέσουν στην εργατική πλευρά.

Οι παραπάνω θέσεις δεν μπόρεσαν μέχρι σήμερα να αποτελέσουν αντικείμενο διεξοδικού διαλόγου μεταξύ των κοινωνικών εταίρων. Η κρατούσα άποψη σε αρκετούς κύκλους είναι η «αυτόματη», ολική επαναφορά του παλαιού πλαισίου εργασιακών ρυθμίσεων, που οι Ευρωπαίοι περιγράφουν ως backtracking. Δύο προβλήματα αναφύονται εδώ:

1. Οι οπαδοί του backtracking δεν επενδύουν σε ειλικρινή συζήτηση των προβλημάτων –έχουν έτοιμες τις λύσεις του 2009, ανεξάρτητα εάν αυτές υπήρξαν μέρος του προβλήματος.

2. Οταν αφυπνιστούμε στην Ελλάδα, οι προηγμένες οικονομίες θα έχουν εγκαταλείψει τα παλαιά συστήματα και, ενεργώντας για το Μέλλον της Εργασίας, θα έχουν καθιερώσει νέα. Εμείς σκιαμαχώντας με το backtracking θα κληθούμε να ανταγωνιστούμε κι αυτά.

Λύση είναι μόνο ο ειλικρινής διάλογος. Το πλαίσιο υπάρχει. Η ΔΟΕ στις 5 Οκτωβρίου ψήφισε την «Πρωτοβουλία της Κωνσταντινούπολης» που ζητεί «κοινωνικό διάλογο που θα συνεισφέρει στη δίκαιη κατανομή, κοινωνική πρόοδο και σταθερότητα βασισμένη σε πολιτικές αμοιβών προσανατολισμένες από την παραγωγικότητα».

Η συζήτηση που προτείνουμε στην εργατική πλευρά θα θέλαμε να διεξαχθεί σύμφωνα με το γράμμα και το πνεύμα του κειμένου της ΔΟΕ, έχοντας πάντα την ελπίδα αποδοχής.

Ο κ. Χάρης Κυριαζής είναι τέως εκτελεστικός αντιπρόεδρος του ΣΕΒ.