Η Αθήνα αποτελεί έναν τόπο γεμάτο μικρές, αναπάντεχες εκπλήξεις που ξεπροβάλλουν μέσα από το κατά τα άλλα πολύβουο και γκριζωπό σκηνικό. Γωνιές με ομορφιά που ξαφνιάζει, γειτονιές με αρχιτεκτονική γοητεία που εντυπωσιάζει.

Η Διονυσίου Αρεοπαγίτου συγκαταλέγεται σε εκείνα τα περάσματα στα οποία τα κεφάλια στρέφονται διαδοχικά δεξιά και αριστερά, με το βλέμμα να μαγνητίζεται πότε από τον Ιερό Βράχο, το Ωδείο Ηρώδου Αττικού και το Νέο Μουσείο της Ακρόπολης και πότε από τα αρχοντικά, ιστορικά κτίριά της. Σε ένα από αυτά, ο αρχιτέκτων μηχανικός Αντώνης Γαβαλάς (Gavalas Architects) είχε την ευκαιρία να ανακατασκευάσει ένα διαμέρισμα 110 τ.μ. στον τελευταίο όροφο μιας πολυκατοικίας του 1956. Ο χώρος ανοικοδομήθηκε με βασική αρχή την ανεμπόδιστη θέα από κάθε σημείο του. Η έντονη παρουσία του γυαλιού, των στρατηγικά τοποθετημένων καθρεπτών και του πολυεπίπεδου, διακριτικού φωτισμού σε συνδυασμό με το φυσικό ξύλο υπηρετεί με συνέπεια τις επιθυμητές περιμετρικές οπτικές και αισθητικές φυγές. Ο διαμπερής χαρακτήρας του έργου επιτυγχάνεται και με την επιλογή κρυφών θυρών που σχεδόν εξαφανίζονται κλείνοντας, για τον διαχωρισμό του ημι-ιδιωτικού χώρου σαλονιού, τραπεζαρίας και κουζίνας με τα δύο υπνοδωμάτια. Παράλληλα, οι φωτιζόμενες οροφές με μεμβράνη PVC προσφέρουν μια αίσθηση ανάτασης και ηρεμίας στην καρδιά της σύνθεσης, σε αντιστοίχηση με το βατό, γυάλινο δάπεδο. Καθόλου τυχαία, λοιπόν, η επιλογή να δοθεί στο συγκεκριμένο έργο ο διακριτικός τίτλος «Πανδερκής» (που «βλέπει» τα πάντα).

* Δημοσιεύθηκε στο BHmagazino την Κυριακή 27 Νοεμβρίου 2016

ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ