Εξω με τον Μίνω Μάτσα

«Μπορεί και να είναι σαν one night stand τελικά». Ετσι χαρακτηρίζει ο Μίνως Μάτσας, «παρθένος οργανισμός στις ζωντανές εμφανίσεις», την πρώτη του συναυλία, διότι δεν είναι σίγουρος αν θα θελήσει να δώσει κι άλλες. «Πριν από λίγο καιρό έκανα προθέρμανση συμμετέχοντας, ως μουσικός, σε μια παράσταση χορού στο Βερολίνο. Ημουν κι εγώ πάνω στη σκηνή μαζί με τον χορευτή/χορογράφο. Τη φοβάμαι λίγο αυτή την έκθεση, αν και χρειάζεται εξάσκηση για να τη συνηθίσεις. Εχω αποφασίσει ωστόσο να δοκιμαστώ, να δημιουργήσω προκλήσεις στον εαυτό μου». Υπάρχει όμως και άλλος λόγος για αυτή την ξαφνική μεταστροφή: «Θα είναι ωραίο να δω επιτέλους τους ανθρώπους που με ακούνε».

Πολλοί, βέβαια, τον ακούνε χωρίς να το γνωρίζουν. Τραγούδια του έχουν πει παλαιότερα ο Γιώργος Νταλάρας, η Χάρις Αλεξίου, ο Δημήτρης Μητροπάνος. Τα τελευταία δέκα χρόνια έχει αφοσιωθεί κυρίως στη σύνθεση μουσικής προορισμένης να ντύσει εικόνες («Το Νησί», για παράδειγμα) ή παραστάσεις. Την προσεχή Τετάρτη θα παρουσιάσει, μαζί με οκτώ ακόμη μουσικούς, επιλογές από όλο του το έργο. Τέσσερις φωνές θα ερμηνεύσουν τα κομμάτια του: η Φωτεινή Βελεσιώτου, η Ελεωνόρα Ζουγανέλη, η Αντριάνα Μπάμπαλη και ο Γιάννης Χαρούλης. Με τις δύο πρώτες ετοιμάζει μάλιστα και ολοκληρωμένα άλμπουμ, από τα οποία θα πάρουμε μια μικρή γεύση στον Κήπο του Μεγάρου. Οι «Μέλισσες» του Γιώργου Καζαντζή και της Ελένης Φωτάκη, που τραγουδά η Βελεσιώτου, είναι ένα ελληνικό τραγούδι των τελευταίων ετών «που ξεχωρίζω, το άκουσα στο ραδιόφωνο και το ζήλεψα».

Ο Μίνως Μάτσας, γιος και εγγονός δύο θρύλων της ελληνικής δισκογραφίας, του Μάκη και του Μίνωος Μάτσα αντίστοιχα, ξεκίνησε κλασική κιθάρα στα έξι του χρόνια και στα 15 του άρχισε να γράφει τραγούδια. «Δεν ξέρω κατά πόσον με επηρέασε το περιβάλλον στο οποίο μεγάλωσα. Αν ο πατέρας μου είχε μαγαζί με υφάσματα, μπορεί τώρα να έφτιαχνα ρούχα, ειλικρινά δεν γνωρίζω τι θα μπορούσε να έχει συμβεί». Θεωρεί τη μουσική ένα πολύ ελεύθερο πεδίο. Στις playlists του μπορούν να συνυπάρχουν ο Βαμβακάρης και ο Μπαχ. «Προσπαθώ να βρίσκω τα κοινά σημεία, τις κρυφές συγγένειες, ακόμη και σε μουσικές που φαίνονται εκ πρώτης όψεως αταίριαστες. Αυτό που με χαροποιεί πραγματικά είναι να αναγνωρίζει ένας ακροατής κάτι δικό μου, γιατί αυτό σημαίνει ότι έχω βρει κάποιου είδους γλώσσα». Οσοι νιώθετε ότι την καταλαβαίνετε, θα είναι κρίμα να χάσετε αυτή τη σπάνια ευκαιρία να τον δείτε να τη μιλά καθισμένος στο πιάνο του.