Το χειρότερο με τη Χρυσή Αυγή δεν είναι όσα έπραξε σχεδόν ανενόχλητη. Είναι ότι σύσσωμο το πολιτικό σύστημα άργησε να καταλάβει περί τίνος πρόκειται για να την αντιμετωπίσει αποτελεσματικά.
Και αυτό επειδή Δεξιά και Αριστερά προτίμησαν να επαναπαυθούν σε ιδεολογικές αυταπάτες αντί να δουν το πρόβλημα στην πραγματική του διάσταση.
Η Δεξιά ήθελε να βλέπει στη Χρυσή Αυγή μόνο τους ψηφοφόρους της. Πίστευε ότι πρόκειται για «θυμωμένους δεξιούς» που καλό είναι «να μην τσατίσουμε κι άλλο».
Το ζητούμενο λοιπόν ήταν «να πέσει η Χρυσή Αυγή στα μαλακά». Χωρίς μετωπική σύγκρουση. Διότι η σύγκρουση θα μπορούσε να κάνει τους «αρχηγούς» ήρωες στα μάτια των απλώς θυμωμένων (άρα ανακυκλώσιμων) δεξιών ψηφοφόρων τους.
Η Αριστερά, αντιθέτως, έβλεπε μόνο την επίσημη κομματική προμετωπίδα και ρητορική της Χρυσής Αυγής και σήκωνε τα λάβαρα της ιδεολογικής μάχης εναντίον του φασισμού και του ρατσισμού.
Εβλεπαν «τις επιθέσεις κατά μεταναστών» αλλά δεν έβλεπαν το νταβατζιλίκι στους ίδιους μετανάστες. Δεν είναι τυχαίο ότι σε υπέρτατο όπλο εναντίον της Χρυσής Αυγής είχαν ανακηρύξει κάποιο «αντιρατσιστικό» νομοσχέδιο που δεν ερχόταν στη Βουλή.
Λυπάμαι αλλά και οι μεν και οι δε ήταν μακριά νυχτωμένοι.
Αποδείχθηκε τελικά ότι η Χρυσή Αυγή αποτελούσε πρωτίστως μια εγκληματική οργάνωση, μια συμμορία που χρησιμοποιούσε τα ρατσιστικά και τα ναζιστικά περισσότερο ως προμετωπίδα ή ως περίβλημα για τις σκοτεινές μπίζνες τους.
Για να τους μαζέψεις, δεν χρειάζονταν ούτε αντιφασιστικά λάβαρα ούτε αντιρατσιστικοί νόμοι. Αρκούσαν οι χειροπέδες.
Αυτή τη διάσταση δεν τη συνειδητοποίησαν εγκαίρως ούτε η Δεξιά ούτε η Αριστερά. Και όταν πήγε να την ψελλίσει το ΠαΣοΚ (προτού μπλέξει και αυτό με τα αντιρατσιστικά…) κανένας δεν το άκουσε, διότι ποιος ακούει το ΠαΣοΚ…
Με άλλα λόγια, έπεσαν έξω. Παταγωδώς. Για άλλη μία φορά.
Και αυτό επειδή για άλλη μία φορά αντί να κοιτάξουν το πρόβλημα, προσπάθησαν μέσα από το πρόβλημα να επιβεβαιώσουν εμμονές, δοξασίες και κομματικές επιδιώξεις.
Θέλω να ελπίζω ότι το πάθημα θα γίνει μάθημα. Αλλά δεν το πιστεύω και πολύ.
Διότι αν τα παθήματα γίνονταν μαθήματα, τότε θα είχαμε προ πολλού την πιο σπουδασμένη πολιτική τάξη του πλανήτη. Και, μεταξύ μας, δεν το βλέπω…
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
