Ένα ρεπορτάζ που δημοσιεύτηκε την Τετάρτη 24 Απριλίου στο Politico σχετικά με τη διευθύντρια της εφημερίδας New York Times Τζιλ Άμπραμσον έχει δημιουργήσει έναν μίνι κυκλώνα στο μιντιακό τοπίο της Νέας Υόρκης. Στο ρεπορτάζ η Άμπραμσον, η πρώτη γυναίκα διευθύντρια στη μακριά ιστορία της Γκρίζας Κυρίας, παρουσιάζεται σαν απόμακρη και ψυχρή, μια διευθύντρια που αντιμετωπίζει τους υφισταμένους της αφ’ υψηλού, ενώ πολλοί συντάκτες της εφημερίδας μιλάνε – ανώνυμα – για προσβλητικά σχόλια που έχει κατά καιρούς κάνει για τη δουλειά συναδέλφων της.

Ο ρεπόρτερ μιλώντας με δημοσιογράφους της εφημερίδας «ζωγραφίζει» την εικόνα μιας γυναίκας με σνομπ και ειρωνική διάθεση. «Απορώ γιατί είσαι ακόμα εδώ και δεν έχεις πάει ήδη να την αλλάξεις» φέρεται να είπε σε έναν αρχισυντάκτη αναφερόμενη σε μία φωτογραφία που εκείνος είχε αναρτήσει στην ηλεκτρονική έκδοση της εφημερίδας και δεν της άρεσε.

Το ρεπορτάζ δέχτηκε έντονη κριτική και το βασικό μοτίβο των επικρίσεων ήταν ότι ο συντάκτης αντιμετώπισε το θέμα του σεξιστικά και ότι αν ήταν ένας άντρας στη θέση της Άμπραμσον θα τον παρουσίαζε σαν έναν εμπνευσμένο, απαιτητικό ηγέτη. Επίσης σημειώνουν ότι αν ένας άντρας έλεγε τη συγκεκριμένη ατάκα σε έναν συνάδελφό του δεν θα γινόταν και θέμα.

Εντύπωση προκαλεί το γεγονός ότι όσοι εκφράζουν αυτή την άποψη, δεν διαφωνούν ουσιαστικά με την εικόνα της Άμπραμσον που παρουσίασε το ρεπορτάζ, αλλά με το γεγονός ότι το θέμα του ήταν μια γυναίκα. Θα έλεγε κανείς ότι οι ηγετικές ικανότητες μιας γυναίκας είναι τόσο αδιαμφισβήτητες, που αν κάποιος τις αμφισβητήσει είναι εξ ορισμού σεξιστής.

Πρόκειται για μια επικίνδυνα στενόμυαλη άποψη, αφού παραβλέπει το γεγονός ότι μία γυναίκα – μια συγκεκριμένη γυναίκα – μπορεί να μη διαθέτει τις ικανότητες για να ηγηθεί μιας εφημερίδας ή μιας επιχείρησης. Αυτό δεν είναι σεξιστική δήλωση, είναι απλά μια πραγματικότητα. Εν αντιθέσει μια άλλη γυναίκα θα μπορούσε κάλλιστα να διαθέτει τις ικανότητες αυτές.

Η διεύθυνση μιας εφημερίδας και μάλιστα του μεγέθους των New York Times δεν είναι εύκολη υπόθεση, ιδιαίτερα σε μια περίοδο που οι εφημερίδες δίνουν ουσιαστικά έναν καθημερινό αγώνα επιβίωσης. Και είναι αλήθεια ότι οποιαδήποτε και να είναι η συμπεριφορά ενός διευθυντή θα βρεθούν πάντα κάποιοι υφιστάμενοι που δεν θα είναι ευχαριστημένοι μαζί του. Πέρα από τις παγίδες της «πολιτικής του γραφείου» ο διευθυντής ή η διευθύντρια μιας εφημερίδας θα πρέπει όχι μόνο να έχει ένα όραμα για την ομάδα που διευθύνει, αλλά και την ικανότητα να μεταδώσει το όραμα αυτό στα μέλη της ομάδας. Στο βασίλειο των υπερτροφικών εγώ που είναι μια αίθουσα σύνταξης δεν αρκούν οι καλές προθέσεις.

Οι ηγετικές ικανότητες της Άμπραμσον δεν θα κριθούν σε ρεπορτάζ άλλων εκδόσεων, αλλά στις επιδόσεις της εφημερίδας, τόσο στον δημοσιογραφικό, όσο και στον εμπορικό τομέα. Και αν τελικά είναι η Άννα Γουίντουρ των New York Times να θυμηθούμε ότι η Vogue δεν πάει καθόλου άσχημα. Και ότι ο διάβολος δεν φοράει μόνο Prada.