Για πρώτη φορά τα τελευταία χρόνια –για την ακρίβεια, από τότε που άρχισε η εισροή μεταναστών και προσφύγων στην Ελλάδα – φαίνεται να υπάρχει πραγματική βούληση της κυβέρνησης να βρει μια λύση. Προσπάθειες έγιναν και παλαιότερα, άλλοτε για το θεα(Α)θήναι, άλλοτε ίσως ειλικρινών προθέσεων, αλλά πάντοτε ευκαιριακές και σίγουρα ατελείς.

Με την πίεση της κοινής γνώμης, της εκλογικής απήχησης της Χρυσής Αυγής, αλλά και τις απειλές για έξοδο από τη Συνθήκη Σέγκεν, η νέα κυβέρνηση ξεκίνησε και συνεχίζει ένα πρόγραμμα καταστολής με την… εμπνευσμένη ονομασία «Ξένιος Ζευς», ενώ ταυτόχρονα δείχνει να οχυρώνει τα (χερσαία) σύνορα, στέλνοντας τους απελπισμένους αφρικανούς και ασιάτες στα μελτέμια και τις ορέξεις του Αιγαίου…

Γνωρίζω πολλούς πολίτες που λένε «έπρεπε να βγει η Χρυσή Αυγή για να κάνουν κάτι οι άχρηστοι οι πολιτικοί μας», και πιθανόν να έχουν δίκιο, αλλά ακόμη και αυτοί δέχονται με ευχαρίστηση (βεβαίως…) ότι «κάτι γίνεται επιτέλους».

Μπορεί να μην αρέσει σε όλους, μπορεί να μην είναι το καλύτερο, να μην επαρκεί, να είναι απάνθρωπο και ό,τι άλλο – αλλά αυτή τη στιγμή αυτό το σχέδιο αποτελεί την επιλογή της Πολιτείας. Και όποιος έχει αντίρρηση, υπάρχουν νόμιμοι και ανεκτοί τρόποι αντίδρασης σε αυτό.

Και ενώ λογικά θα περίμενε κανείς ότι πρώτοι θα επιδοκίμαζαν αυτό το «κάτι» όσοι είχαν αναγάγει το μεταναστευτικό σε παντιέρα, είναι οι ίδιοι που πρώτοι αντιδρούν: με «τάγματα εφόδου» και με υστερικές κορώνες αποδεικνύουν ότι η «ατζέντα» τους αρχίζει και τελειώνει κάπου εδώ. Και ότι αντιλαμβάνονται πως σε ένα κράτος που λειτουργεί σαν κράτος, θα εξαφανιστούν μαζί με το «πρόβλημα».

{{{ moto }}}

Πρώτοι, αλλά όχι μόνοι. Κοντά και δήμαρχοι και «τοπικές κοινωνίες», που δεν θέλουν τα στρατόπεδα συγκέντρωσης παράνομων μεταναστών στις περιοχές τους. «Να φύγουν, να πάνε αλλού», λένε, χωρίς και οι ίδιοι να έχουν να προτείνουν κάτι εφικτό και πραγματικό. «Να κόψουν το λαιμό τους, δεν μας νοιάζει τι θα τους κάνουν», απαντούν.

Τι θα λέγατε να τους άφηναν πάλι ελεύθερους; Να κυκλοφορούν ανάμεσά σας, να «βιάζουν» τις κόρες σας, να «σφάζουν» τις γιαγιάδες μας, να «κλέβουν» το βιος μας; Αφού κανείς (σχεδόν) δεν τους θέλει και το να απομακρυνθούν αύριο το πρωί όλοι μαζί από τη χώρα είναι πρακτικά ανέφικτο, δεν υπάρχει άλλη επιλογή: να ανοίξουν οι πόρτες, να ανοίξουν πάλι και τα σύνορα και όποιος αντέξει…

Εκτός πια αν, εκεί που τους έχουμε στοιβαγμένους, φτιάξουμε και μερικούς «φούρνους» και να αρχίζουμε να τους… εξαερώνουμε. Ε;

Ε, λοιπόν, όχι! Τραγικό που η απάντηση δεν είναι αυτονόητη για ένα μικρό αλλά όχι αμελητέο μέρος της κοινωνίας. Και επιτακτική ως εκ τούτου η επιτυχία του σχεδίου, καθώς επίσης και η πάταξη και τιμωρία όσων εγκληματούν σε βάρος μεταναστών, νόμιμων ή παράνομων, επικαλούμενοι λάθρα τον αρχαίο και ξεσκίζοντας τον σύγχρονο πολιτισμό.

Στον «πόλεμό» τους, οι γραφικοί (όπως πάντα) αλλά επικίνδυνοι φασίστες, να χάσουν. Είναι θέμα αξιοπρέπειας αλλά και επιβίωσης: της δημοκρατίας, του κράτους, της Ελλάδας. Και ακριβώς αυτά πρέπει να είναι τα «όπλα» εναντίον τους.