Στην Αγγελική Ελευθερίου …
Ρίχνω τα φύλλα μου για μια σκηνή κίτρινη για ξεραμένα συναισθήματα κάτι φωνήεντα στυφά
Με κουβεντιάζουν λόγια σκοτεινά
Φυσάω συνέχεια φυσάω
Εκνευρίζω κουρτίνες χαρτιά και κομμώσεις όλα τα κατορθώματα της γνώσης
Τα κλαδιά μου είναι σκέψεις γυμνές και το σύννεφο ένα μεγάλο μαύρο μυαλό ελέγχει κάθε σκίρτημα της από μέσα φύσης
Ανοίγω το παρόν μου ομπρέλα για τις χοντρές στάλες από παρελθόν για τις ελπίδες από καρμπόν για μακρυμάνικες εποχές του φόβου
αλλά πλέον- φόβος φόβος φόβος = τοκετός
