Το πιο έντονο χαρακτηριστικό γνώρισμα του σημερινού κράτους, ως βαθμίδα κοινωνικοπολιτικής και συλλογικής οργάνωσης, είναι η ραγδαία του παρακμή. Γεγονός που αναγκάζει τα κράτη, και ιδιαίτερα εκείνα των βιομηχανικά ανεπτυγμένων χωρών, να προσπαθούν με μεγάλες θυσίες να ενώνονται σε μεγαλύτερους οικονομικούς οργανισμούς. Κάτω από τις συνθήκες αυτές δίνουν τη μάχη τα κράτη της Ευρώπης για μια Ενωμένη Ευρώπη.
Ο «Νεοφιλελευθερισμός», γέννημα του παρακμάζοντος κράτους, που ξεκίνησε με στόχο την ιδιωτικοποίηση του κρατικού μηχανισμού και την ανακαίνιση της οικονομίας, ο ίδιος έγινε θύμα ειδικευμένων διαχειριστών του ανώνυμου Κεφαλαίου, των «Manipulanten».ή «Manager». Μέσα από αυτή την κοινωνικοπολιτική αντιπαράθεση βγήκαν ζημιωμένα, ανεπανόρθωτα πλέον, τα πολιτικά κόμματα που ήταν και παραμένουν κρατικοδίαιτα και δεν είναι σε θέση να βοηθήσουν εκείνους που θίχτηκαν οικονομικά και που στην πλειοψηφία τους είναι δημόσιοι υπάλληλοι, πολίτες εξαρτώμενοι από πάσης φύσεως κοινωνικής ασφάλειας, αλλά και όλοι οι εργαζόμενοι.
Η σημερινή οικονομία είναι τζόγος. Πόκερ με κλεμμένα χαρτιά. Οι παίκτες απολαμβάνουν την τελευταία ηδονή του κέρδους που μετατρέπεται στα χέρια τους σε ανεξέλεγκτη εξουσία της παραφροσύνης. Οι Τράπεζες έχουν αφομοιωθεί με τη μαφία και ως κινητήρια διεφθαρμένη δύναμη έχουν υποβαθμίσει τις κοινωνίες, έτσι που οδηγούμαστε σε μοιραίο crash. Στην ουσία έχουμε πολιτικοοικονομικές κοσμογονικές αλλαγές, που τρέχουν με κεκτημένη δική τους ταχύτητα και κανένα κόμμα, αλλά και κανένα από τα υπάρχοντα πολιτικά συστήματα δεν μπορεί να τις ελέγξει και να δώσει λύσεις με την σημερινή οργανωτική του σύνθεση και λειτουργία. Η δημοκρατία μας με τον τρόπο που χρησιμοποιείται στην πράξη ΄έχει παλιώσει. Χρειάζεται και αυτή την κοσμογονική της αλλαγή ΄όσον αφορά τον τρόπο πρακτικής εφαρμογής της. Τι μπορεί να γίνει λοιπόν; Σήμερα που οι πολίτες άρχισαν να αντιδρούν και να διαμαρτύρονται μαζικά, και από Ν. Υόρκη, Λονδίνο, Παρίσι, Φρανκφούρτη απειλούν να καταλάβουν τις Τράπεζες.
Προτείνω! Όταν καταληφτούν τα κυβερνεία και οι Τράπεζες. Να καταργήσουν τη Βουλή των κομμάτων που εκλέγεται για τέσσερα ή πέντε χρόνια Ταυτόχρονα διαλύονται και τα περασμένης μορφής ανήμπορα πλέον πολιτικά κόμματα. Η κοινωνία μοιράζεται ( Ήδη είναι μοιρασμένη)σε οικονομικές και επαγγελματικές ζώνες, διαμερίσματα ( εργάτες αυτοκινητιστές, εκπαιδευτικοί, αστυνομία, νοικοκυρές, στρατός, αστυνομία κ. τ .λ) Η κάθε οικονομική και κοινωνική τάξη στέλνει τους, ποσοστιαία, επ΄ αόριστο εκλεγμένους της στη Βουλή που λειτουργεί μόνιμα σαν δύο ποδοσφαιρικές ομάδες μέσα σ΄ ένα γήπεδο των οποίων ομάδων οι παίκτες παρακολουθούνται, από τους εκάστοτε προπονητές και οι παίκτες αλλάζουν κατά την κρίση της αποδοτικότητάς τους χωρίς να διακόπτεται το παιχνίδι.
Οι εκλεγμένοι αντιπρόσωποι των οικονομικών τάξεων που είναι και ειδήμονες των προβλημάτων τους και όχι πολιτικά κόμματα αποτελούν τη «μόνιμη» Βουλή. Η μόνιμη Βουλή εκλέγει την «μόνιμη» κυβέρνηση. Τα μέλη της κυβέρνησης και της Βουλής παρακολουθούνται από τους χώρους που έχουν εκλεγεί. Όποιος περιπέσει σε παράπτωμα η δεν κάνει καλά τη δουλειά του αντικαθιστάται από την οικονομική ζώνη που έχει εκλεγεί, όπως ο ποδοσφαιριστής μέσα στο γήπεδο από τον προπονητή. Οπότε η κυβέρνηση δεν πέφτει ποτέ, ούτε και λήγει η θητεία της. Αλλά ανανεώνεται διαρκώς και ανά πάσα στιγμή. Κανένας δεν ξεγελάει κανέναν για τέσσερα χρόνια. Το εκλεγμένο μέλος μπορεί να μείνει επ΄ αόριστο στην εξουσία ή και μια μέρα μόνο.
Δεν υπάρχουν κόμματα και πολιτικές ιδεολογίες
Το κράτος μετατρέπεται σε μια «Ανώνυμη Εταιρεία Ελλάς», που λειτουργεί στη βάση του Εμπορικού Δικαίου και το νέο Σύνταγμα. Μέλη της Εταιρίας Ελλάς είναι όλοι οι ενήλικοι πολίτες, με καθορισμένη οικονομική συνδρομή ή με τις επιχειρήσεις τους. Συμμετέχουν στα κέρδη και τις ζημιές και είναι νόμιμοι μέτοχοι. Η αφηρημένη έννοια πατρίδα, κράτος συγκεκριμενοποιείται σε νομική δικαιοδοσία. Ολόκληρη η γραφειοκρατική υπηρεσία και οι Τράπεζες ελέγχονται από εκλεγμένους Manager της Εταιρείας Ελλάς. Η οικονομία υπάρχει και λειτουργεί σε ιδιωτική βάση, όπως το θέλει ο «νεοφιλελευθερισμός»σήμερα, με περιορισμένα όμως τα όρια ιδιωτικής κεφαλαιοποίησης, έτσι που κανένας επιχειρηματίας να μην μπορεί να έχει στην ιδιοκτησία του τόσα χρήματα με τη δύναμη των οποίων να μπορεί να επηρεάζει την πολιτική εξουσία. Το χρήμα παύει να είναι εμπόρευμα αφού καταργούνται οι τόκοι. Οι Τράπεζες «φούσκες» δεν έχουν μέλλον. Οι μάζες άρχισαν να τις πολιορκούν
Η αρχή έχει γίνει και δεν έχει σημασία πόσο θα τραβήξει η ολοκληρωτική τους πτώση. Σημασία .έχει ότι στο μέλλον έτσι κάπως θα διαμορφωθεί η μελλοντική κοινωνία στην οποία φυσικά δεν θα εκλείψουν οι άποροι και οι άστεγοι, για τους οποίους θα λαμβάνεται ειδική πρόνοια. Η παγκόσμια οικονομική κατάρρευση είναι αναπόφευκτη αργά ή γρήγορα. Στο χώρο του Ευρωδολαρίου θα προσπαθήσουν να επιπλεύσουν για ένα διάστημα οι ΗΠΑ και ΕΕ με ένα κοινό νόμισμα το «Ευρωδολάριο» επειδή όμως η λειτουργία και αυτής της οικονομικής ένωσης θα είναι αναχρονιστική και συνέχεια της παλιάς η επόμενη φάση θα είναι να γίνουν οι πατρίδες και τα κράτη αντικειμενικές επιχειρήσεις και να μετατραπούν σε Ανώνυμες εταιρείες. Οπότε θα εκλείψουν τα πολιτικά «ΘΑ».
Το νέο οικονομικό σύστημα θα είναι κατά συνέπεια και άκρος περιβαλλοντικό εφόσον στόχος της εταιρείας θα είναι η παραγωγή των αναγκαίων μέσων προς το ζην και όχι το ασυλλόγιστο καταστροφικό κέρδος που στη τελική του φάση μετατρέπεται σε αστρονομικούς αριθμούς μέσα σε ηλεκτρονικούς υπολογιστές και γίνεται Προσωπική πολιτική δύναμη στα χέρια κοινωνικά ανεύθυνων ατόμων. Από εδώ αρχίζει ένας διάλογος, όσοι άπιστοι προσέλθετε. 02.01.2012
