Αν στη Θεσσαλονίκη διαμαρτυρόμενοι ήταν μόνο οι ταξιτζήδες, λογικά δεν θα υπήρχε σοβαρό θέμα. Και ξύλο να έπεφτε, που λέει ο λόγος, θα ήταν διαχειρίσιμο (κατά κυριολεξία, φοβάμαι…) από την ΕΛ.ΑΣ. Αν ήταν μόνο η ΓΣΕΕ, μόνο το ΠΑΜΕ, μόνο οι Ηρακληδείς ή μόνο οι «Αγανακτισμένοι» (οι ορίτζιναλ, αφού όλοι δηλώνουν τέτοιοι), οι Αρχές δεν θα είχαν τέτοια κινητοποίηση, ούτε τη σημερινή αγωνία.
Είναι όμως όλοι, αν όχι μαζί, πάντως όλοι εκεί, οι οποίοι συγκροτούν συνολικά έναν μεγάλο όγκο διαμαρτυρόμενων και προκαλούν μια τεράστια κινητοποίηση των Σωμάτων Ασφάλειας.
Αύριο ίσως κάποιοι να μιλούν για ένα συνασπισμό μειοψηφιών: συντεχνιών, συνδικαλιστών, φοιτητών, αριστεριστών, χουλιγκάνων και (γω δεν ξέρω ποιων) άλλων. Και εμείς, άλλωστε, κατά καιρούς αναφερόμαστε στη «χούντα της μειοψηφίας», που θέλει να επιβάλει ακόμη και με τη βία το δικό της «δίκαιο» σε βάρος των πολλών, ενάντια σε νόμους, αρχές, κανονισμούς.
Είναι όμως έτσι; Ή μήπως στην πραγματικότητα έχουμε να κάνουμε με πλειοψηφία;
Διότι αν σήμερα κάποιοι θίγονται από την κινητοποίηση 300 ή 3.000 ατόμων οι οποίοι κλείνουν το κέντρο της Αθήνας, αύριο ίσως είναι οι ίδιοι που με τη συμπεριφορά τους θα καταπιέσουν το ευρύτερο κοινωνικό σύνολο – είτε επειδή θα αισθάνονται οι ίδιοι θιγόμενοι, είτε επειδή πολύ απλά έτσι θα τους έχει καπνίσει (και θα κλέψουν, για παράδειγμα, την εφορία ή άμεσα κάποιον πολίτη)…
Ναι, οι μεν με τους δε δεν έχουν καμία σχέση, τα κίνητρα κάποιων είναι πιο ευγενή από των άλλων, ωστόσο οι νοοτροπίες και οι συμπεριφορές είναι συγγενείς, παρόμοιες, αν όχι ίδιες.
Και οι μεν και οι δε, άλλοι για σοβαρό λόγο (κατά την κρίση τους) και άλλοι για αστείο (κατά την κρίση τη δική μας), αγνοούν το γενικό συμφέρον, καταστρατηγούν τους νόμους και, εν ολίγοις, μεταφέρουν τη δική τους (κατα)πίεση σε άλλες κοινωνικές ομάδες. Οι οποίες, συνήθως, μένουν απαθείς, ακριβώς επειδή η κυρίαρχη και πλειοψηφούσα πρακτική αυτό επιβάλει. Ενίοτε με τη βία. Και την κρατική βία.
Στο όνομα της Δημοκρατίας δέρνουν και δέρνονται…
Ας μην είμαστε λοιπόν υποκριτές όταν (δεν) μας βολεύει. Δεν είναι μειοψηφία όλες αυτές οι μικρές ή μεγάλες «χούντες» – δεν είναι καν «χούντες», αφού όλες μαζί συνιστούν πλειοψηφία. Και γι’ αυτό ακριβώς βρίσκουν και κάνουν.
Ξέρετε άλλωστε τη συνήθη δικαιολογία όσων παρανομούν: «Αφού έτσι κάνουν όλοι». ΟΚ, όχι όλοι, αλλά μάλλον οι περισσότεροι…
