Λουκ Αλφάντ: «Ο φόβος δεν ανήκει στο λεξιλόγιο μου»

Σε αντίθεση με την εικόνα μιας ευθείας ανοδικής πορείας (στην οποία παραπέμπει συνήθως η καριέρα των διακεκριμένων αθλητών), η ζωή του Γάλλου παγκόσμιου πρωταθλητή σκιέρ, ραλίστα και πρόσφατα… ιστιοπλόου, κ. Λουκ Αλφάντ, θυμίζει περισσότερο ένα κακοτράχαλο, επικίνδυνο αλλά και άκρως γοητευτικό μονοπάτι, με πολλές ανατροπές, απογοητεύσεις αλλά και θριάμβους.

Στα δεκαεννιά του πρωτοεμφανίστηκε στο χώρο του αγωνιστικού σκι και στην ηλικία των τριάντα δύο μετρούσε ήδη Ολυμπιακές συμμετοχές και πολλαπλούς τίτλους σε παγκόσμια πρωταθλήματα. Το 1997 και ενώ μόλις είχε κατακτήσει τον τίτλο του παγκόσμιου πρωταθλητή, αιφνιδίασε τους φιλάθλους ανά τον κόσμο ανακοινώνοντας ότι εγκαταλείπει το σκι για να ασχοληθεί με την… αγωνιστική οδήγηση. Η απόφαση του έγινε δεκτή με μεγάλη δόση σκεπτικισμού. Κι όμως, εννέα χρόνια αργότερα, το 2006, ο Γάλλος αθλητής κατόρθωσε να ενθουσιάσει εκ νέου τους υποστηρικτές του, κερδίζοντας το περίφημο ράλι Παρίσι-Ντακάρ και συμμετέχοντας δέκα φορές στο διάσημο 24ωρο αγώνα του Λε Μάν.

Η μοίρα, όμως, του επιφύλασσε μία τραγική ανατροπή. Στο απόγειο της φήμης του ως οδηγού ένα σοβαρό ατύχημα με μηχανή τον καθήλωσε σε ένα κρεβάτι νοσοκομείου, με λιγότερο από 2% πιθανότητα να ξαναπερπατήσει. Ενάντια σε όλα τα προγνωστικά, ο κ. Αλφάντ κατόρθωσε να αναρρώσει και σήμερα, μόλις δύο χρόνια μετά το ατύχημα, εξέπληξε για ακόμα μια φορά τους φιλάθλους θέτοντας ένα νέο και – κατά την προσφιλή του συνήθεια εντελώς διαφορετικό – στόχο: να γίνει επαγγελματίας ιστιοπλόος ανοιχτής θαλάσσης!

Για στο σκοπό αυτό, αποφάσισε να συμμετάσχει στο βραβευμένο από τη γαλλική Γερουσία πρόγραμμα κοινωνικής ευθύνης, το οποίο τιτλοφορείται «Filières du Talent» (σε ελεύθερη απόδοση «σχολή ταλέντων»). Το εν λόγω φιλόδοξο εγχείρημα του ομίλου κατασκευής αμυντικών ναυπηγικών εξοπλισμών και ενέργειας «DCNS» δημιουργεί μια πρωτότυπη σχέση «μαθητείας» και φέρνει σε επαφή διακεκριμένες προσωπικότητες της ναυπηγικής και της ναυσιπλοΐας με δύο φιλομαθείς κατηγορίες ανθρώπων: αφενός με νέους που στερούνται εξειδικευμένης εμπειρίας και αφετέρου με «μεγαλύτερους» που αποφασίζουν να… ξεκινήσουν από το μηδέν σε έναν νέο και άγνωστο γι’ αυτούς χώρο! Σε αυτή την κατηγορία ενέταξε τον εαυτό του ο πρώην σκιέρ και αποφάσισε να μαθητεύσει δίπλα στον διάσημο ιστιοπλόο κ. Μαρκ Τιερσελίν.

Πώς εγκαταλείπει ένας καταξιωμένος αθλητής την πορεία του – όχι μία – αλλά δύο φορές; Τη στιγμή που όλοι «γαντζώνονται» από τα ταλέντα τους για να αποκτήσουν δόξα και χρήμα, πώς κατορθώνει ένας πρωταθλητής να αλλάξει καριέρα, απλώς γιατί… επιθυμεί να δοκιμάσει κάτι άλλο;

«Η ζωή στις μέρες μας απαιτεί κινητικότητα. Τα παλαιότερα πρότυπα, σύμφωνα με τα οποία κάποιος έμενε στο ίδιο μέρος ή έκανε το ίδιο επάγγελμα για όλη του τη ζωή, δεν ισχύουν πλέον. Ωστόσο, ο περισσότερος κόσμος αρνείται την κινητικότητα και προτιμά τη βολή της στασιμότητας. Δεν πρέπει να φοβόμαστε. Η ζωή είναι πολύ σύντομη κι εμείς πρέπει με θετική διάθεση να κοιτάμε το μέλλον και να μην μένουμε προσκολλημένοι στο παρελθόν», αναφέρει μιλώντας στο «Βήμα» ο κ. Αλφάντ.

Η μετάβαση από το σκι στην αγωνιστική οδήγηση βασίστηκε σε μία συνειδητή απόφαση του διάσημου αθλητή. «Όταν αποφάσισα να αφήσω το σκι στο απόγειο της καριέρας μου, δεν ήταν καθόλου εύκολη επιλογή. Έπρεπε να γυρίσω νέα σελίδα στη ζωή μου, αλλά ακόμα η ψυχολογία μου αναζητούσε την αδρεναλίνη. Το πάθος μου για την ταχύτητα με οδήγησε στα «μηχανικά σπορ» και σύντομα στο ράλι», διηγείται.

«Όταν έχουμε την υγεία μας – κι αυτός είναι ο πιο σημαντικός τομέας στη ζωή μας – πρέπει να προχωράμε. Πρέπει να μαθαίνουμε νέα επαγγέλματα, να γνωρίζουμε νέους ανθρώπους, να είμαστε ανοικτοί σε νέες εμπειρίες και περιπέτειες που θα γεμίσουν τη ζωή μας», τονίζει, προσθέτοντας ότι «ο φόβος δεν ανήκει στο λεξιλόγιο μου»!

Η δεύτερη μετάβαση, ωστόσο, από την αγωνιστική οδήγηση στην ιστιοπλοΐα ήταν προϊόν ενός τραγικού ατυχήματος που του προκάλεσε βαρύτατα κατάγματα στην αυχενική και στη θωρακική μοίρα της σπονδυλικής στήλης. «Είχα 2% πιθανότητες να γίνω καλά, ενώ τα ποσοστά να πεθάνω ή να μείνω τετραπληγικός ξεπερνούσαν το 70%! Είπα στον εαυτό μου ότι ήταν τυχερός που έβλεπε μια ακόμα ημέρα. Ήμουν χαρούμενος, ευτυχισμένος που βρισκόμουν ακόμα εδώ κι αυτό μου έδινε κάθε ημέρα τη θέληση να προχωρήσω. Το να σκέφτομαι διαρκώς θετικά μετά το χειρουργείο ήταν αυτό που με βοήθησε να επιβιώσω ενάντια στα προγνωστικά», διηγείται ο κ. Αλφάντ.

Η αισιοδοξία του τον βοήθησε να κάνει ένα βήμα προς την ανάρρωση κάθε μέρα. Την ίδια στιγμή, ωστόσο, έπρεπε να αποδεχθεί ότι η παλιά του ζωή είχε πεθάνει. «Έπρεπε να βρω νέα πρότζεκτ, να ανακαλύψω νέες πτυχές της ζωής, να συνεχίσω σε νέες κατευθύνσεις. Το γνωστό σε όλους μας ρητό «carpe diem» (σ.σ. άδραξε τη μέρα) είναι για μένα τα η βάση των πιστεύω μου», προσθέτει.

Για να εξελίσσεται ένας πειθαρχημένος αθλητής έχει ανάγκη από υψηλό στόχο και αυστηρό προπονητή. Αυτά τα στοιχεία παρείχε στον πρώην πρωταθλητή το πρόγραμμα «Filières du Talent». Πόσο αναγκαίος, ωστόσο, είναι ο συναγωνισμός για την εξέλιξη του, τη στιγμή που πολλοί εστιάζονται στο να «αριστεύει» ένας αθλητής, παρά στο να πειραματίζεται, να εξελίσσεται και να δοκιμάζει νέα πράγματα – ακόμα και με κίνδυνο να αποτύχει;

«Με το συναγωνισμό σπρώχνεις τον εαυτό σου στα όρια για το καλύτερο. Πριν από το ατύχημα δεν μπορούσα να σκεφτώ διαφορετικά. Τώρα μεγαλώνοντας έχω αλλάξει, τα πιστεύω μου ωρίμασαν. Πιστεύω πλέον στην εμπειρία. Άλλωστε το να δοκιμάζεις νέα πράγματα, να εξελίσσεσαι μέσα από τις εμπειρίες είναι μια προσωπική νίκη που σε κάνει εν τέλει καλύτερο άνθρωπο», αναφέρει ο κ. Αλφάντ.

Η αλλαγή νοοτροπίας φαίνεται και από ένα ακόμα στοιχείο: «Έχω καταλάβει πόσο σημαντική είναι η μετάδοση της γνώσης, για όποιον επιθυμεί να εξελίσσεται. Εύχομαι κάποια στιγμή να μοιραστώ κι εγώ τις εμπειρίες και τις γνώσεις που θα λάβω πάνω στην ιστιοπλοΐα με την νέα γενιά. Αντιλαμβάνομαι το μέγεθος της πρόκλησης που θα αντιμετωπίσω. Όμως ανυπομονώ να το ζήσω!» καταλήγει ο κ. Αλφάντ.