Ωραία, λοιπόν! Περνώντας «διά πυρός και σιδήρου» πήραμε την 5η δόση και εξασφαλίσαμε νέο δάνειο-μαμούθ.
Μπορεί να έχουμε επιμηκύνει δραματικά τον χρόνο εξόδου από το τούνελ, έχουμε όμως διασφαλίσει ότι δεν θα έχουμε «αιφνίδιο θάνατο».
Και τώρα;
Χωρίς περιστροφές: Αλλαγή πλεύσης!
Ο τόπος έχει ανάγκη από πυξίδα. Από έναν πειστικό, βιώσιμο και ορατό δρόμο. Από ένα συνολικό εθνικό σχέδιο, με όραμα και στόχο την αναγέννηση του Ελληνισμού και την επιστροφή του στην ευημερία.
Ποιες είναι οι συντεταγμένες της πορείας;
Μπορεί να είναι ο τυχοδιωκτισμός τού «δεν χρωστάω, δεν πουλάω, δεν πληρώνω»; Μπορεί να είναι ο μεγαλοϊδεατισμός τού «μας έχουν ανάγκη και δεν μας διώχνουν»; Μπορεί να είναι μια αντισυστημική επανάσταση σ΄ έναν κόσμο καταθλιπτικά ομοιόμορφο και αμετάκλητα δομημένο;
Μπορεί να είναι η κραυγή που κυριαρχεί στο μωσαϊκό των ανθρώπων που συνωστίζονται στις πλατείες «γκρεμίστε, λοιδορήστε, διώξτε τους όλους»; Μακάρι να μπορούσαμε να πατήσουμε ένα κουμπί και να δρομολογούσαμε τις συνθήκες της νέας μεταπολίτευσης. Ονειρο θερινής νυκτός…
Τι θέλουν οι άνθρωποι στους δρόμους και τις πλατείες, άνθρωποι που κλείνουν τις επιχειρήσεις τους, που έχασαν τη δουλειά τους, που νιώθουν την ποιότητα της ζωής τους να υποβαθμίζεται, που βλέπουν τα παιδιά τους να φεύγουν στο εξωτερικό ή να μένουν άνεργα; Θέλουν λύση και διέξοδο τώρα. Μπορεί να τη δώσει η μέχρι τώρα πολιτική κατεύθυνση; Δύσκολο έως αδύνατο. Αλλαγή πλεύσης τώρα. Τρεις κατεπείγουσες προτεραιότητες συνιστούν το πλαίσιο της αλλαγής και μια αναγκαία προϋπόθεση.
Η πρώτη αφορά έναν πραγματικό «αναπτυξιακό κλυδωνισμό». Τον έχουμε ανάγκη ζωτική ως χώρα. Να μαζέψουμε ό,τι μας περισσεύει από διαθέσιμους πόρους. Να διασφαλίσουμε την απρόσκοπτη και άμεση υλοποίηση του ΕΣΠΑ έστω και με μείωση των έργων που συνιστά η αδυναμία διάθεσης της εθνικής συμμετοχής. Να αξιοποιήσουμε κάθε παραγωγική ικμάδα που διαθέτει η χώρα σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της. Να βρούμε τρόπο- δεν μπορεί, θα υπάρχει- τα διαθέσιμα ή τα διαφυγόντα κεφάλαια που όλοι ξέρουμε ότι υπάρχουν σε μια ελάχιστα πατριωτική κεφαλαιοκρατική και εν πολλοίς κρατικοδίαιτη τάξη να υπηρετήσουν την επανεκκίνηση της ανάπτυξης. Μέσα στο 2013 πρέπει με κάθε τρόπο, με κάθε θυσία, να έχουμε το πρώτο πρωτογενές πλεόνασμα. Η δεύτερη κατεπείγουσα προτεραιότητα αφορά τη γενναία ανακατανομή των βαρών. Νέο πρόγραμμα δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς αίσθηση κοινωνικής δικαιοσύνης και πολιτικές που την πραγματώνουν. Και βεβαίως ορθά εντοπίζεται η μεγάλη τομή στη ριζική αλλαγή του φορολογικού συστήματος. Ισχυρίζονται κάποιοι «δεν ψηφίσατε τόσους φορολογικούς νόμους»; Το κάναμε πάντα στη λογική «μαζεύω όπου μπορώ» και άρα πιο εύκολα και γρήγορα από τη φορολογητέα ύλη των μισθωτών, των υπαλλήλων και των υγιών μικρομεσαίων επιχειρήσεων. Η νέα φορολογική θέσμιση ασφαλώς δεν θα αλλάζει τους στόχους της δημοσιονομικής προσαρμογής. Θα αλλάζει ριζικά τις πηγές φορολόγησης. Αν δεν μπορεί και τώρα, την ύστατη στιγμή, η κυβέρνηση να διευρύνει προς τη φοροδιαφυγή και την παραοικονομία με αποτελεσματικό τρόπο τη φορολογική βάση και να αποκαταστήσει το αίσθημα δικαίου, δεν θα έχει λόγο ύπαρξης.
Η τρίτη προτεραιότητα αφορά την πραγματική ανασύνταξη της Δημοκρατίας. Που δεν περιορίζεται στις αναγκαίες τομές στο πολιτικό σύστημα, τους αντιπροσωπευτικούς θεσμούς και τη διάκριση και ανεξαρτησία των εξουσιών. Εστιάζεται στη ριζική ανατροπή των σχέσεων κράτους και αγοράς με γνώμονα το δημόσιο συμφέρον και, κυρίως, στην εμπέδωση διαρθρωτικών αλλαγών που δεν μένουν μισοτελειωμένες και αδύναμες να αλλάξουν τη φορά των πραγμάτων. Δεν μπορεί το Κοινοβούλιο βαλλόμενο πανταχόθεν να μην μπορεί να σταθεί στα πόδια του και να δώσει λόγο και απόφαση στους βουλευτές που έρμαιο των εξελίξεων παρακολουθούν τα τεκταινόμενα. Δεν μπορεί τα συνδικάτα να αμύνονται σε ξεπερασμένα οχυρά και οι νέοι αιρετοί της Αυτοδιοίκησης να αναπαράγουν το φαύλο πρότυπο εξουσίας. Δεν μπορεί οι συντεχνιακές και τοπικές αντιθέσεις να συνεχίσουν να παραλύουν κάθε μεταρρύθμιση ή αλλαγή. Δεν μπορεί τα κόμματα να συνεχίσουν να μιλούν τη γλώσσα μιας παλιάς εποχής και να στρέφουν την πλάτη στην κοινωνία που τα προσπερνά. Η ανασύνταξη της Δημοκρατίας δεν αφορά μόνο την αναγκαία συνταγματική αναθεώρηση συντακτικού τύπου ή το δημοψήφισμα που θα μπορούσε να την εγκρίνει για μετά το 2013. Αφορά τη ζώσα πραγματικότητα μιας χώρας που είναι ανίκανη να αλλάξει το κράτος και να ξεπεράσει τις παγιωμένες σχέσεις και ισορροπίες που υπονομεύουν τη Δημοκρατία και την καθιστούν μελαγχολική, ολιγαρχική και ατελέσφορη. Η μείωση των δαπανών, οι αποκρατικοποιήσεις, η αξιοποίηση της δημόσιας περιουσίας πρέπει να συμβαδίζουν με την ανασύνταξη της δημοκρατίας και να διασφαλίζουν το ελάχιστο όριο της εθνικής κυριαρχίας. Η κυβέρνηση οφείλει αμέσως να «σπάσει αβγά».
Το πολυσυζητημένο εθνικό σχέδιο πάνω σε αυτές τις προτεραιότητες πρέπει να καταστρωθεί και το νέο πολιτικό πρόγραμμα εφαρμογής να τις εξειδικεύσει με ενάργεια και κυρίως με κατηγορηματικό τρόπο. Και με μία προϋπόθεση που αφορά το ευρύτερο πλαίσιο της εθνικής στρατηγικής.
Ποιο είναι αυτό;
Να μείνουμε σταθερά και ενεργά παρόντες στις εξελίξεις και στους στρατηγικούς διακανονισμούς που επιχειρούνται στην περιοχή. Η χώρα, αν δεν θέλει εθνικές περιπέτειες, οφείλει να είναι εύρωστη και με στόχους. Να μείνουμε σταθερά και αδιαπραγμάτευτα ενταγμένοι στον ευρωπαϊκό προσανατολισμό της χώρας και να επιστρέψουμε στο επίκεντρο όχι ως επαίτες αλλά ως αυθύπαρκτη δύναμη. Να μείνουμε σταθερά και δημιουργικά συμμέτοχοι και πρωτοπόροι στην αναγέννηση του ευρωπαϊκού οράματος και διασώντες της προοδευτικής πρότασης εξόδου από την κρίση. Να μείνουμε σταθερά και αξιόπιστα συνεπείς στις διεθνείς δεσμεύσεις και συμβάσεις μας.
Πάνω σ΄ αυτό το εθνικό σχέδιο μπορεί να οικοδομηθεί με όρους πραγματικούς η εθνική συνεννόηση και συναίνεση για την πορεία του τόπου τα επόμενα χρόνια. Και να επιβάλει την ανάδειξη των εθνικών μετώπων που είναι αναγκαία. Είναι το υπέρτατο χρέος για τον Πρωθυπουργό και τη νέα κυβέρνηση που ξεκίνησε κάτω από τις πιο αντίξοες και δραματικές συνθήκες πριν από λίγες μόλις ημέρες.
Ο κ. Κώστας Σκανδαλίδης είναι υπουργός Αγροτικής Ανάπτυξης.
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
