Οταν το φθινόπωρο του 2009 άρχισε να γίνεται φανερό ότι η χώρα βαδίζει σε χρεοκοπία, ελάχιστοι ενδιαφέρθηκαν να βρουν πώς θα την αποφύγει. Η συντριπτική πλειονότητα έστρεψε το ενδιαφέρον της στο «ποιος φταίει». Τhe blame game… Το «παιχνίδι των ευθυνών» αποτελεί το αγαπημένο άθλημα των Ελλήνων- ελπίζω μετά το τάβλι…
Για πολλούς λόγους.
Είναι εύκολο να φωνάζεις «φέρτε πίσω τα κλεμμένα!» και «να πάνε όλοι φυλακή!». Είναι δύσκολο να καταλάβεις τι συνέβη πραγματικά και πώς μπορεί να αντιμετωπιστεί ουσιαστικά.
Είναι απλό να βγάζεις λόγους για τη διαφθορά ή τον καπιταλισμό. Είναι σύνθετο να αξιολογήσεις τη βιωσιμότητα του χρέους ή το μείγμα της οικονομικής πολιτικής.
Είναι αντιπαθητικό να ψάχνεις δύσκολες λύσεις. Είναι συμπαθητικό να βρίσκεις εύκολους φταίχτεςιδίως όταν αθωώνεις εκ προοιμίου τον εαυτό σου… Η πολιτική, βλέπετε, χρειάζεται γνώση. Στην καταγγελία και στη διαμαρτυρία αρκεί η φωνή. Και όπως είναι γνωστό, στη χώρα μας σπανίζουν οι γνώσεις. Αλλά περισσεύουν οι φωνές.
Κάπως έτσι, κανείς δεν ασχολήθηκε με το ζητούμενο. Με αποτέλεσμα να παραδοθεί η χώρα δεμένη χειροπόδαρα στην «τρόικα» όχι επειδή δεν υπήρχε άλλη λύση (αυτά είναι ανοησίες…) αλλά επειδή κανείς δεν κάθησε εγκαίρως να σχεδιάσει μιαν άλλη λύση. Το παιχνίδι των ευθυνών απέκτησε φυσικά και μια κομματική εκδοχή με προφανείς σκοπιμότητες.
Η νέα κυβέρνηση του ΠαΣοΚ διατύπωσε εξαρχής τη θεωρία ότι η χώρα οδηγήθηκε στην καταστροφή για λόγους γενικής ηθικής συγκρότησης αλλά και καραμανλικής διακυβέρνησης.
Η νέα ηγεσία της ΝΔ χωρίς να αμφισβητεί (και πώς θα μπορούσε άλλωστε…) την αποτυχία των προκατόχων της διεύρυνε τις ευθύνες περίπου σε όλες τις κυβερνήσεις από το 1981 και μετά.
Η λαϊκιστική Αριστερά απεφάνθη ότι φταίνε α) το σύστημα και β) όλοι οι άλλοι διότι οι ίδιοι δεν κυβέρνησαν ποτέ- λες και χρειάζεται να κυβερνήσεις για να τσοντάρεις στη διάλυση της χώρας!
Η λαϊκιστική Δεξιά κατηγορεί συλλήβδην τη ΝΔ και το ΠαΣοΚ αλλά κυρίως την προηγούμενη ΝΔ και το προηγούμενο ΠαΣοΚ μπας και μαζέψει καμία ψήφο από τους τωρινούς…
Τουρλουμπούκι, θα μου πείτε. Σωστό. Αποτέλεσμα; Ο επιμερισμός των ευθυνών καταντάει σύγχυση ευθυνών. Διότι όταν φταίνε όλοι, τότε δεν φταίει κανείς. Ετσι το παιχνίδι της καχυποψίας και της καταγγελίας, το σπορ της οργής και της διαμαρτυρίας, αποκτά μια πρόσθετη διάσταση: γίνεται η κολυμβήθρα του Σιλωάμ της πολιτικής. Ενδεχομένως όχι της πολιτικής διαφθοράς ή της πολιτικής φαυλότητας. Αλλά σίγουρα της πολιτικής ανικανότητας.
Διότι εδώ που έφθασε η χώρα δεν έφθασε επειδή κάποιοι έκλεψαν. Εφθασε επειδή κάποιοι αποδείχθηκαν ανίκανοι ή ανεπαρκείς να την κυβερνήσουν σωστά.
jpretenteris@dolnet.gr
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
