Ο 33χρονος σκηνοθέτης Πάρις Μέξης μιλά με ενθουσιασμό για την «Ιφιγένεια εν Αυλίδι» του Γκλουκ που παρουσιάζεται στις 4, 5 και 6 Μαρτίου στην Κεντρική Σκηνή της Στέγης Γραμμάτων και Τεχνών του Ιδρύματος Ωνάση. Πρόκειται για μια ακόμη συνεργασία του με την Καμεράτα – Ορχήστρα των Φίλων της Μουσικής και τον αρχιμουσικό Γιώργο Πέτρου κι αυτό τον κάνει να αισθάνεται όχι μόνο ικανοποιημένος καλλιτεχνικά αλλά και, κατά κάποιο τρόπο, δικαιωμένος.
«Τόσο εγώ όσο και ο Γιώργος είμαστε δύο άνθρωποι οι οποίοι προχωρούν στην επόμενη δουλειά τους βάσει της αποδοχής της προηγούμενης και για κανέναν άλλο λόγο» λέει με νόημα. Ετσι, η περυσινή «Θεοδώρα» του Χέντελ οδήγησε στο «Ερημο νησί» που παρουσιάστηκε το περασμένο Καλοκαίρι στο Φεστιβάλ Αθηνών κι αυτό με τη σειρά του στην τωρινή «Ιφιγένεια». Εν προκειμένω η γνωστή τραγωδία του Ευρυπίδη αποκτά νέα διάσταση μέσα από τη μουσική του Γκλουκ. Οσο για τον Πάρι Μέξη, επιχειρεί μια ενδιαφέρουσα, στο άκουσμά της, προσέγγιση:
«Οπως και στις περισσότερες αρχαίες ελληνικές τραγωδίες έτσι και στην Ιφιγένεια στην Αυλίδα, μια μικρή αφορμή, είναι η αρχή για να ξετυλιχτεί μια σειρά από γεγονότα που φέρνουν τους χαρακτήρες και τα σύνολα αντιμέτωπα με ακραίες καταστάσεις και, τελικά, με την ίδια τους τη φύση» σημειώνει χαρακτηριστικά ο νεαρός σκηνοθέτης. Στην προκειμένη περίπτωση, η αφορμή είναι η απίστευτη αδημονία και η ταλαιπωρία των ελληνικών στρατευμάτων που έχουν «κολλήσει» στην Αυλίδα χωρίς να μπορούν να ξεκινήσουν την πολυπόθητη εκστρατεία τους προς την Τροία.
Πρόκειται για έναν ετερόκλητο στρατό, ετοιμοπόλεμο, πολεμόχαρο και φανατισμένο με την αποστολή του. «Πρόκειται για Ελληνες εγκλωβισμένους από τις συνθήκες, που εμποδίζονται «να πάνε στη δουλειά τους»» λέει ο σκηνοθέτης και προσθέτει συνδέοντας τις εξελίξεις με τη σύγχρονη εποχή: «Ως γνωστόν, δε φημιζόμαστε για την υπομονή μας ούτε τότε ούτε τώρα»
Στην παραγωγή, αποκαλύπτει ο Πάρις Μέξης, γίνεται χρήση μιας αναλογίας: «Μεταφέρουμε την εξέλιξη της ιστορίας στο terminal ενός αεροδρομίου όπου για κάποιο ανεξήγητο, για τον στρατό, λόγο, οι «πτήσεις προς την Τροία» δεν μπορούν να πραγματοποιηθούν. Οι στρατιώτες που όλο πειθαρχία μαζεύτηκαν στο αεροδρόμιο αναγκάζονται να «καταλάβουν» χώρους αναμονής, καθίσματα, εσοχές και, όπως – όπως, να περιμένουν μια λύση. Και τελικά, προκύπτει η πιο απάνθρωπη καθώς ο εκνευρισμός μεταλλάσσεται σε τυφλή μανία και η εξουσία του στρατού κλονίζεται μέσα από τη δίψα για αίμα».
Εργο κατεξοχήν αντιπολεμικό, και πάντα σύγχρονο όπως εκτιμά ο σκηνοθέτης – ο οποίος υπογράφει, παράλληλα, τα σκηνικά και τα κοστούμια – η «Ιφιγένεια εν Αυλίδι» είναι όπως σημειώνει «μια σπουδή επάνω στις σχέσεις εξουσίας και τις λεπτές ισορροπίες τους αλλά και του διλήμματος «πίστη ή λογική»».
Στις παραστάσεις της Στέγης, τον ρόλο της Ιφιγένειας ερμηνεύει η Αννα Κασιάν, του Αγαμέμνονα ο Γιοχάνες Βάισερ και της Κλυταιμνήστρας η Ειρήνη Καράγιαννη. Συμμετέχει η μεικτή χορωδία του Δήμου Αθηναίων. Η παράσταση είναι στα γαλλικά με ελληνικούς υπέρτιτλους.
Ισμα Μ. Τουλάτου
