Αν σας καλέσουν ποτέ στα ανάκτορα του Μπάκιγχαμ, σας συμβουλεύω να βρείτε τρόπο να μη δεχθείτε την πρόσκληση. Διαφορετικά, κινδυνεύετε να υποστείτε την ταλαιπωρία του διπλωμάτη μας Γιάγκου Οικονομίδη. Χαμηλόβαθμος τη δεκαετία του ΄80 στο Γενικό Προξενείο του Λονδίνου ο σήμερα πρέσβης έμεινε τότε μία και πλέον ώρα στην ουρά μαζί με πλήθος άλλων διπλωματών ώσπου να φθάσει η βασίλισσα, του έτεινε το χέρι, του μειδίασε και that΄s all. Κι ας είχε δώσει τον μισθό ενός μηνός για να αγοράσει το φράκο και όλα όσα «απαιτεί το πρωτόκολλο».

Μας τα διηγείται αυτά και πλήθος άλλα περιστατικά από τη ζωή ενός διπλωμάτη που υπηρέτησε σε τέσσερις ηπείρους, με τρόπο ζωντανό, με καθαρή γραφή για το τι είδε και τι άκουσε, με την πένα ενός καλού ρεπόρτερ θα έλεγα, όχι με το γραφειοκρατικό στυλ που θα περίμενε κανείς. Ο Οικονομίδης δεν ακολουθεί την πεπατημένη των διπλωματών, δεν γράφει απομνημονεύματα και μας το λέει εξαρχής. Δεν κάνει αναλύσεις της μιας ή της άλλης πολιτικής αντιμετώπισης ενός θέματος που χειρίστηκε, δεν δημοσιεύει ντοκουμέντα ούτε κάνει «αποκαλύψεις» όπως συνηθίζουν όσοι κατά κάποιον τρόπο επαγγελματικά ασχολούνται με την εξωτερική πολιτική, Ελληνες και ξένοι. Οχι, ο Οικονομίδης δεν τους ακολουθεί. Είναι μάλιστα, αν δεν κάνω λάθος, ο μόνος διπλωμάτης μας που γράφει την εμπειρία του όντας ακόμη εν ενέργεια. Μας δίνει μερικά προσωπικά- επαγγελματικά του βιώματα, κάποια ενσταντανέ από τα διάφορα πόστα στα οποία υπηρέτησε, λακωνικά, λεπτομερειακά όπου νομίζει ότι πρέπει, σε γλώσσα ρέουσα και όλα με ωραίο χιούμορ. Για το πώς απαλλάχτηκε, λ.χ., από τον κακότροπο και κλέφτη μάγειρο στην πρεσβεία του Νέου Δελχί, για το εκτός πρωτοκόλλου αναγκαστικό… βάπτισμα στον Σαρωνικό μιας αρκετά ευτραφούς υπουργού της Νότιας Αφρικής, για το (τραγικό) αίτημα ασθενούς που έρχεται στο Λονδίνο και του ζητά να του βρει γιατρό επειδή έχει θλάση του πέους του.

ΟιΔιπλωματικές ιστορίεςείναι ταυτόχρονα και μια έμμεση καταγραφή της σκληρής- και τόσο παρεξηγημένης στην Ελλάδα- δουλειάς του διπλωμάτη, ο οποίος ούτε ώρες εργασίας μπορεί να έχει ούτε τα μέσα να ανταποκριθεί σε εθνικές ανάγκες, και, πάνω απ΄ όλα, ενός ανθρώπου ο οποίος σηκώνει μια τεράστια ευθύνη, ενός υπαλλήλου ο οποίος λογοδοτεί ακόμη και δέκα χρόνια μετά την υπηρεσία του. Αλλά το βιβλίο του Οικονομίδη είναι και ένας- ας με συγχωρήσει- τουριστικός οδηγός, ιδιαίτερα για χώρες μακρινές, λ.χ. τη Σουαζιλάνδη, αλλά και τη Βοστώνη, είτε το Δέλτα του Οκαβάνγκα. Οσο για ευθύνες; Μπορείς να μην πάρεις το ρίσκο όταν η αμερικανική Ασφάλεια αρνείται, την τελευταία στιγμή, να σου επιτρέψει να χρησιμοποιήσεις τον οδηγό της πρεσβείας σου για τη μετακίνηση του προέδρου της Δημοκρατίας; Μπορείς να μη μείνεις ξάγρυπνος όταν την επομένη πρέπει να πας στην κατοικία του Κωνσταντίνου, έξω από το Λονδίνο, και να συντάξεις πιστοποιητικό που να βεβαιώνει ότι ναι, αυτός, όπως και η Σοφία και η Ειρήνη είναι παιδιά της Φρειδερίκης και ως εκ τούτου οι νόμιμοι κληρονόμοι της; Και αυτό όχι σήμερα που μπορείτε να τρακάρετε τον Κωνσταντίνο στο λόμπι της «Μεγάλης Βρεταννίας», αλλά τις ημέρες που οι «πρασινοφρουροί» κύκλωναν το προξενείο σου και σου φώναζαν «φύγε, φύγε» και άλλα επίθετα που εδώ δεν γράφονται.

Και θα τολμήσεις να μη βοηθήσεις τον ρώσο ομόλογό σου στο άδειασμα της δεύτερης μπουκάλας βότκας Stolichnaya, μεσημεριάτικα, με 40 βαθμούς, έξω από την Πραιτώρια της Νότιας Αφρικής στα εγκαίνια του νεόκτιστου ρωσικού ναού; Θα δημιουργούσες ζήτημα όχι μόνο διπλωματικό αλλά και με το Πατριαρχείο Αλεξανδρείας. Κατόπιν τούτου, πώς να μη χρειάζεσαι δύο χειροδύναμους για να σε μεταφέρουν από τον ναό στο αυτοκίνητό σου. Σε καλύτερη κατάσταση, πάντως, από τον ρώσο πρέσβη. Χρειάζεται, φυσικά, και ψυχραιμία. Γιατί πώς αλλιώς θα αντιμετωπίσεις ένα κάπως περίεργο ζευγαράκι που θέλει να του κάνεις πολιτικό γάμο και σε απειλεί με το «ξέρεις ποιος είμαι εγώ;». Και τι κάνεις όταν ο προϊστάμενός σου πρέσβης αρνείται να δεχθεί τις συστάσεις σου για το περιεχόμενο του πανηγυρικού λόγου που θα εκφωνούσε σε ομογενείς και δεν εισπράττει ούτε ένα τυπικό χειροκρότημα; Ψυχραιμία και κάτι παραπάνω όταν ένας γιαπωνέζος τουρίστας θέλει να δοκιμάσει, μαύρα μεσάνυχτα, το τζάκι του ξενοδοχείου του με αποτέλεσμα να χτυπήσει συναγερμός και να καταφθάσει η μισή Πυροσβεστική Υπηρεσία. Και είναι αλήθεια ότι το ξενοδοχείο δεν κάηκε, αλλά έλα που σ΄ αυτό έμενε ο Πρόεδρος Κωστής Στεφανόπουλος στην επίσημη επίσκεψή του στις ΗΠΑ; Και μάλιστα στον έβδομο όροφο. Πώς τον κατεβάζεις από τις σκάλες καθώς δεν λειτουργούν τα ασανσέρ!

ΟιΔιπλωματικές ιστορίες- με εξώφυλλο εικονογραφημένο από τον πρέσβη Ηλία Κλη- είναι ένα βιβλίο με απολαυστικά στιγμιότυπα, που πληροφορεί και ικανοποιεί τον αναγνώστη.