ΠΡΩΤΗ φορά η Ελλάδα κατέκτησε σε παγκόσμια διοργάνωση μετάλλιο σε επίπεδο Εθνικής ομάδας ανδρών. Ο άθλος σημειώθηκε, ως γνωστόν, πρόσφατα από την Εθνική πόλο η οποία κατέλαβε τη δεύτερη θέση στο 10ο Παγκόσμιο Κύπελλο Υδατοσφαίρισης (Fina Cup) που διεξήχθη στο κολυμβητήριο των ολυμπιακών εγκαταστάσεων στο Μαρούσι.
Τη λεωφόρο των διεθνών διακρίσεων στο άθλημα είχε ανοίξει νωρίτερα η Βουλιαγμένη με την κατάκτηση του Κυπέλλου Κυπελλούχων Ευρώπης που αποτελεί τη μεγαλύτερη επιτυχία ελληνικής ομάδας πόλο σε διασυλλογική ευρωπαϊκή διοργάνωση.
Φέτος επίσης, οι φίλοι του συναρπαστικού ομαδικού αθλήματος της πισίνας, κατά γενική ομολογία, απόλαυσαν τις καλύτερες αναμετρήσεις στην Α1 ανδρών, γεγονός το οποίο πρωτίστως οφείλεται στην άνοδο των επαρχιακών Ναυτικών Ομίλων: τα τρία «Χ» (Χίος, Χαλκίδα, Χανιά) και η Πάτρα τάραξαν τα νερά της πισίνας και βγήκαν στον αφρό του πρωταθλήματος.
Αυτή την εντυπωσιακή φετινή ανάδυση του ελληνικού πόλο αναλύει το σημερινό ρεπορτάζ του «Βήματος» παρουσιάζοντας τις εκτιμήσεις και τις απόψεις-προτάσεις προπονητών και αθλητών πρωταγωνιστών της πισίνας. Μιλούν οι προπονητές της Εθνικής Κούλης Ιωσηφίδης, της Βουλιαγμένης Γιάννης Γιαννουρής, των Χανίων Σπύρος Μαχαίρας και οι διεθνείς υδατοσφαιριστές Τάσος Παπαναστασίου (Χίος), Φίλιππος Καϊάφας (Χαλκίδα), Μάκης Βολτυράκης (Ολυμπιακός) και Δημήτρης Μάζης (Βουλιαγμένη).
Οι υδατοσφαιριστές της Εθνικής πόλο διέγραψαν μια εντυπωσιακή πορεία στο Παγκόσμιο Κύπελλο (Fina Cup) που έγινε πρόσφατα στην Αθήνα. Αφησαν πίσω ομάδες όπως η χρυσή ολυμπιονίκης Ισπανία, η τρεις συνεχόμενες φορές πρωταθλήτρια Ευρώπης αλλά και παγκόσμια πρωταθλήτρια Ιταλία και οι υπερδυνάμεις Ουγγαρία, Γιουγκοσλαβία, Ρωσία και Κροατία· ομάδες που άλλοτε αν τις κερδίζαμε μία στις τόσες το θεωρούσαμε «ιστορικό κατόρθωμα».
Η χρυσή Εθνική Ελλάδας του πόλο κρέμασε τελικά ασήμι στο στήθος. Είναι η πρώτη φορά όπου Εθνική ομάδα ανδρών οποιουδήποτε αθλήματος έπαιξε σε τελικό παγκόσμιας διοργάνωσης. Ο ομοσπονδιακός τεχνικός Κούλης Ιωσηφίδης δίνει τη δική του εκδοχή στο γιατί χάθηκε το χρυσό μετάλλιο: «Ισως η τύχη και η καλή απόδοση εξαντλήθηκαν στον ημιτελικό με την Ουγγαρία. Πάντως όσοι ασχολούμαστε με το πόλο πιστεύουμε ότι η φετινή χρονιά μάς ανήκει. Η επιτυχία της Εθνικής ομάδας δεν ήταν θέμα τύχης ή στιγμής. Στον αθλητισμό τίποτα δεν γίνεται τυχαία. Πρέπει να δουλέψεις σκληρά και στο τέλος το επιδιωκόμενο αποτέλεσμα μπορεί να έρθει. Υπάρχουν, όμως, αστάθμητοι παράγοντες που μπορεί να σε βγάλουν έξω από τις επιδιώξεις σου. Εκ των υστέρων στόχος μας έγινε το χρυσό μετάλλιο, από τη στιγμή όπου εκπληρώσαμε τον πρωταρχικό, που ήταν μία θέση στην πεντάδα».
Το Παγκόσμιο Κύπελλο ήταν το πρώτο σκέλος των υποχρεώσεων της Εθνικής πόλο. Και αν οι Μεσογειακοί αγώνες στο Μπάρι δεν είναι απόλυτα μέσα στο πρόγραμμα, σε δύο μήνες διεξάγεται το Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα στη Σεβίλλη και αργότερα, τον ερχόμενο Ιανουάριο, το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα στο Περθ της Αυστραλίας. Ο Κ. Ιωσηφίδης οριοθετεί τους στόχους: «Δεν έχουμε την πολυτέλεια να ξεχωρίζουμε τους στόχους μας. Σημασία έχει να προχωράμε μπροστά σε κάθε μεγάλη διοργάνωση. Είναι πολύ δύσκολο μία ομάδα να βρίσκεται στην καλύτερη κατάσταση δύο και τρεις φορές τον χρόνο. Βέβαια δεν είναι ακατόρθωτο. Υπάρχουν σωστή υποδομή και βάσεις στην ομάδα και, αν γίνουν όλα προγραμματισμένα, θα πετύχουμε. Υπάρχει όμως πάντα το ενδεχόμενο σε κάποια διοργάνωση να μη φθάσουμε στο μέγιστο της απόδοσής μας».
Τα τελευταία τέσσερα χρόνια η άνοδος στην απόδοση και κατά συνέπεια στις απαιτήσεις για διακρίσεις της Εθνικής πόλο ήταν κάτι παραπάνω από αισθητή. Σημαντικό ρόλο όμως έπαιξε η φετινή κατάκτηση από τη Βουλιαγμένη του τίτλου της Κυπελλούχου Ευρώπης. Ολοι οι διεθνείς παίκτες αντιλήφθηκαν ότι μπορούν, ότι οι αντίπαλοι που είναι απέναντί τους δεν είναι ανίκητοι. Ο προπονητής της Βουλιαγμένης Γιάννης Γιαννουρής επισημαίνει: «Οι έλληνες πολίστες έχουν τεράστιες δυνατότητες και πρέπει να τις εκμεταλλευθούν. Η επιτυχία της Εθνικής ομάδας είναι αποτέλεσμα δουλειάς, που έχει την αρχή της στην προηγούμενη πενταετία. Οπωσδήποτε κάτι που χτίζεται μεθοδικά δεν γκρεμίζεται από τη μία στιγμή στην άλλη. Η Εθνική ομάδα έχει τις δυνατότητες να προχωρήσει, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι τα πράγματα θα είναι εύκολα. Οταν φθάσεις ψηλά, θέλει μεγάλη προσπάθεια για να κρατηθείς εκεί».
Η ομάδα του Γ. Γιαννουρή πέτυχε τον περασμένο Μάρτιο τη μεγαλύτερη διάκριση για ελληνική ομάδα σε διασυλλογική διοργάνωση στο πόλο. Στον Ναυτικό Ομιλο Βουλιαγμένης όμως γίνεται και δουλειά σε βάθος. Ο προπονητής της Κυπελλούχου Ευρώπης λέει: «Λόγω της Εθνικής ομάδας και της Βουλιαγμένης το πόλο ακούστηκε και έγινε γνωστό με τις επιτυχίες του σε ευρύτερο κοινό. Η Βουλιαγμένη άνοιξε τον δρόμο και για τις υπόλοιπες ομάδες να ορέγονται ανάλογες διακρίσεις. Δεν είναι εύκολο αλλά αντιλαμβάνονται ότι, αφού τα καταφέραμε εμείς, γιατί όχι και αυτοί; Η επιτυχία της Βουλιαγμένης δίνει αυτοπεποίθηση στις άλλες ομάδες να διεκδικήσουν τη διάκριση στην Ευρώπη. Στη Βουλιαγμένη προετοιμαζόμαστε για την επόμενη ημέρα με μεγάλη προσοχή, γιατί δεν μπορούμε να επαναπαυθούμε στα κεκτημένα. Αυτή η ομάδα δημιουργήθηκε στη διάρκεια του χρόνου στηριζόμενη στα δικά της παιδιά. Χτίζεται πάνω σε μια παραγωγική βάση και αυτό φαίνεται από το γεγονός ότι φέτος κέρδισε σε άντρες, γυναίκες, νέους και νεανίδες το Πρωτάθλημα. Αυτό δείχνει ότι γίνεται δουλειά ουσίας και όχι βιτρίνας».
Ο Κ. Ιωσηφίδης συμφωνεί για την ποιότητα της δουλειάς που γίνεται στον Ναυτικό Ομιλο Βουλιαγμένης: «Η Βουλιαγμένη είναι η πληρέστερη ελληνική ομάδα. Είναι άρτια οργανωμένη και έχει μέλλον. Η φετινή επιτυχία της είναι αποτέλεσμα δουλειάς πολλών ετών και το πιο σημαντικό είναι ότι έφθασε στην κατάκτηση του Κυπέλλου Κυπελλούχων χωρίς τη βοήθεια ξένου παίκτη».
Η Εθνική ομάδα στις τελευταίες διεθνείς διοργανώσεις όπου έλαβε μέρος έμοιαζε με θηρίο στο… κλουβί. Πάντα κάτι γινόταν και έμενε μακριά από το βάθρο. Εχανε στις λεπτομέρειες. Στη διοργάνωση του Παγκοσμίου Κυπέλλου κάτι άλλαξε, όπως εξηγεί ο διεθνής πολίστας της Χίου Τάσος Παπαναστασίου: «Ξεκινώντας τις υποχρεώσεις μας στο Παγκόσμιο Κύπελλο είχαμε ως στόχο την είσοδο στην πρώτη πεντάδα, που θα μας έδινε αυτόματα το εισιτήριο της πρόκρισης για το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα στο Περθ της Αυστραλίας. Στην πορεία, κερδίζοντας τον πρώτο και τον τρίτο ολυμπιονίκη της Ατλάντα, μας άνοιξε η όρεξη. Η Εθνική ομάδα έδειξε τα τελευταία χρόνια ότι οι διαφορές που τη χωρίζουν από τις ομάδες που διεκδικούσαν τα μετάλλια ήταν ελάχιστες. Το ξεπέταγμα έγινε στο προολυμπιακό και στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Ατλάντα, όπου καταλάβαμε την έκτη θέση. Τότε η είσοδος στην τετράδα και στα μετάλλια χάθηκε για ένα ή δύο τέρματα. Αυτό μαρτυρούσε ότι η ομάδα έχει τη σταθερότητα και βρισκόταν κοντά στη στιγμή που θα έμπαινε στη διεκδίκηση μεταλλίων σε μεγάλες διοργανώσεις. Τα παιχνίδια κρίνονταν στις λεπτομέρειες. Αυτές διορθώσαμε και φθάσαμε τώρα στο αργυρό μετάλλιο».
Οι φετινοί αγώνες στο Fina Cup ήταν μια απόδειξη ότι η ομάδα αυτή δεν είναι πυροτέχνημα και μπορεί να έχει διάρκεια στην απόδοσή της αλλά και στην παρουσία της στις υψηλές θέσεις της παγκόσμιας κατάταξης. Ο διεθνής πολίστας της Χαλκίδας Φίλιππος Καϊάφας μιλάει για το μυστικό της επιτυχίας: «Αυτή η ομάδα έχει κατορθώσει και έχει πετύχει να δέσει τέσσερις διαφορετικές γενιές παικτών. Υπάρχουν στην Εθνική πολίστες με εμπειρία και πολίστες που έχουν όρεξη και διάθεση για επιτυχίες και πιστεύω ότι θα αφήσουν εποχή στο άθλημα. Το δέσιμο αυτής της ομάδας είναι αποτέλεσμα πολύχρονης δουλειάς και αποδείξαμε ότι οι επιτυχίες δεν είναι τυχαίες. Ο επόμενος στόχος είναι οι Πανευρωπαϊκοί Αγώνες στη Σεβίλλη. Πιστεύω ότι αυτή η ομάδα έχει τη δυνατότητα να πρωταγωνιστεί για τα επόμενα 4-5 χρόνια σε μεγάλες διεθνείς διοργανώσεις».
Τα πράγματα στο πόλο προχωρούν, λοιπόν. Ωστόσο, χρειάζονται άνθρωποι με πείρα και όρεξη για δουλειά και φυσικά περαιτέρω κίνητρα για να πάει ακόμη πιο μπροστά το άθλημα. Γιατί μπορεί ως τώρα το πόλο να ήταν το ολυμπιακό ομαδικό μας άθλημα αλλά, όπως σημειώνει και ο διεθνής τερματοφύλακας του Ολυμπιακού Μάκης Βολτυράκης, «η απλή συμμετοχή σε μια διοργάνωση δεν σημαίνει τίποτα». «Το αργυρό μετάλλιο προσελκύει τον κόσμο, αλλά η συνέχεια δεν εξαρτάται μόνο από εμάς. Εμείς παλεύουμε πολλά χρόνια να φθάσουμε σε αυτό το επίπεδο και να κοντράρουμε ομάδες παγκοσμίου επιπέδου. Υπάρχουν πολλοί παράγοντες που δρουν ανασταλτικά. Η πολιτεία και η ομοσπονδία πρέπει να αποδείξουν το ενδιαφέρον που λένε ότι έχουν για το άθλημα. Δεν αναφέρομαι μόνο στα χρήματα, αν και το πριμ είναι κατά πολύ μικρότερο σε σχέση με αντίστοιχα που έχουν δοθεί σε άλλα αθλήματα για μικρότερες σε μέγεθος επιτυχίες. Είναι πολλά ζητήματα που μας απασχολούν, όπως αν θα γίνει επαγγελματικό το άθλημα. Τόσα χρόνια μας έλεγαν «κάντε και εσείς μια μεγάλη επιτυχία και θα έρθουν και αυτά που θέλετε». Και πραγματικά θέλω να δω τώρα ποια θα είναι η ανταπόκριση στα αιτήματά μας», καταλήγει ο Μ. Βολτυράκης.
Στον τελικό του Fina Cup με τις ΗΠΑ δέκα χιλιάδες φίλαθλοι ήταν στις εξέδρες του ολυμπιακού κολυμβητηρίου στο Μαρούσι. Στο πόλο αυτό δεν έχει ξανασυμβεί, γιατί καμία άλλη πισίνα στον κόσμο δεν έχει τέτοια χωρητικότητα. «Μπορεί η Εθνική πόλο να πήρε το αργυρό μετάλλιο, αλλά ο κόσμος πήρε το χρυσό», λέει ο διεθνής πολίστας της Βουλιαγμένης Δημήτρης Μάζης, και συνεχίζει: «Η φετινή χρονιά είναι η πιο δημιουργική για την Εθνική πόλο και τη Βουλιαγμένη. Ηταν πρωτοφανείς οι στιγμές που ζήσαμε στα κατάμεστα από κόσμο κολυμβητήρια. Η πορεία της Εθνικής ομάδας αλλά και της Βουλιαγμένης είναι η αρχή για αυτά που θα ακολουθήσουν στο ελληνικό πόλο. Ο κάθε παίκτης έχει τις δικές του φιλοδοξίες για διάκριση, είτε με την Εθνική είτε με την ομάδα του. Το πόλο βρίσκεται στη σκιά των άλλων ομαδικών αθλημάτων, αλλά ευελπιστούμε ότι οι ισορροπίες τα επόμενα χρόνια θα αλλάξουν. Πάντως πιστεύω ότι τα πέτρινα χρόνια του πόλο έχουν περάσει και οδηγούμαστε σε κάτι καλό».
* Στο Αλλο Βήμα μια συνέντευξη εκτός πισίνας με τον αρχηγό της Εθνικής ομάδας και της Βουλιαγμένης Γιώργο Μαυρωτά. Τα τρία «Χ» που τάραξαν τα νερά του πόλο
ΣΤΟ ΠΡΩΤΑΘΛΗΜΑ ανδρών της Α1 τέσσερις ομάδες από την επαρχία Χίος, Χανιά, Χαλκίδα και Πάτρα πλασαρίστηκαν στις πρώτες έξι θέσεις της βαθμολογίας αφήνοντας πίσω τους παραδοσιακές δυνάμεις του ελληνικού πόλο όπως ο Εθνικός και η Γλυφάδα. Το φετινό Πρωτάθλημα ήταν το πιο όμορφο, δύσκολο και συναρπαστικό των τελευταίων 20 χρόνων. Ο ξένος παίκτης και η προβολή του αθλήματος από την τηλεόραση βοήθησαν σημαντικά το άθλημα να αποκτήσει νέους φίλους.
Στο Ιωνικό Κολυμβητήριο, όποτε αγωνιζόταν η ομάδα της Χίου, τα εισιτήρια έφευγαν με γοργούς ρυθμούς, σε σημείο που να μην πέφτει καρφίτσα στην εξέδρα. Η ομάδα, για πρώτη φορά στην 67χρονη ιστορία της, έφθασε τόσο κοντά στην επίτευξη του ονείρου: στην κατάκτηση του Πρωταθλήματος Ελλάδας. Ηταν όμως η χρονιά της Βουλιαγμένης που στέρησε το τρόπαιο από το νησί της μαστίχας, το οποίο οι χιώτες θα τοποθετούσαν δίπλα σε εκείνο του Κυπέλλου Ελλάδας που κατέκτησε η ομάδα τους το 1990. Ο Τάσος Παπαναστασίου επισημαίνει: «Εξαιρουμένης της Πάτρας, που εδώ και χρόνια πρωταγωνιστεί, έγινε το μεγάλο άλμα από τις ομάδες της επαρχίας. Εκλεισε η ψαλίδα που χώριζε τις ομάδες της Αθήνας από αυτές της περιφέρειας. Εγιναν πολλές εκπλήξεις και καμία ομάδα που πρωταγωνιστεί δεν πέρασε εύκολα στα εκτός έδρας παιχνίδια. Ολες έκαναν ήττες και ιδίως από τις μικρές επαρχιακές ομάδες. Δεν υπήρχε αναμενόμενο αποτέλεσμα σε κανένα παιχνίδι. Στα επαρχιακά σωματεία γίνεται πολύ σοβαρή δουλειά και ο κόσμος αγκαλιάζει την ομάδα. Συμπαρίσταται με κάθε τρόπο και αυτό βοηθά τους ανθρώπους που διοικούν τις ομάδες να προχωρήσουν σε θαρραλέες κινήσεις. Οι διοικούντες προχώρησαν σε μετεγγραφές αλλά και βοήθησαν τα παιδιά που ανήκουν στις ομάδες να παραμείνουν εκεί και να μη φύγουν προς τις μεγάλες ομάδες του κέντρου».
Στην ομάδα της Χίου μόνο απογοήτευση δεν έφερε η απώλεια του Πρωταθλήματος. Φέτος έδρεψαν τους καρπούς των τελευταίων χρόνων. «Η Χίος ήταν 10η πρόπερσι και γλίτωσε με έναν πόντο τον υποβιβασμό. Φέτος βρέθηκε να παίζει στον τελικό των πλέι οφ του Πρωταθλήματος. Βέβαια τα προβλήματα δεν έλειψαν στη διάρκεια της χρονιάς. Οι μισοί αθλητές της ομάδας εργάζονται και φοιτούν στην Αθήνα, με αποτέλεσμα να αναγκαζόμαστε να βρεθούμε δύο ημέρες πριν από το παιχνίδι κάθε αγωνιστικής», συνεχίζει ο Τ. Παπαναστασίου, και προσθέτει: «Φέτος οι ομάδες της περιφέρειας εξασφάλισαν λεφτά από χορηγούς και κινήθηκαν για την απόκτηση καλού ξένου παίκτη. Ολα αυτά βοήθησαν τις ομάδες αγωνιστικά, αλλά και προξένησαν το ενδιαφέρον του κόσμου να έρθει στην πισίνα».
Στα υπέρ των περιφερειακών σωματείων, λοιπόν, είναι το γεγονός ότι τα αγκαλιάζει ο κόσμος της περιοχής και, αν οι διοικούντες φερθούν έξυπνα, μπορούν να εξασφαλίσουν οικονομικούς πόρους όχι μόνο από τα εισιτήρια αλλά και από χορηγούς στην περιοχή. «Στο Πρωτάθλημα ανταμείφθηκαν οι ομάδες που επένδυσαν με σύνεση και με προγραμματισμό», παρατηρεί ο Φίλιππος Καϊάφας, και συμπληρώνει: «Η Χαλκίδα πριν από δύο χρόνια έπαιζε στην Α2. Μέσα σε δύο χρόνια πέτυχε να εξασφαλίσει την έξοδο στην Ευρώπη. Η χρησιμοποίηση ξένου παίκτη στο Πρωτάθλημα ήταν σημαντική. Στη Χαλκίδα υπάρχει μια διαφορά σε σχέση με τη Χίο, την Πάτρα και τα Χανιά. Δεν έχει ιστορία στο πόλο. Είναι μια ομάδα που αγωνιζόταν στην Α2 και ο κόσμος της πόλης δεν γνώριζε το άθλημα. Με την καλή όμως πορεία της στη διάρκεια του Πρωταθλήματος ήρθε κοντά μας. Τα 100 εισιτήρια στην αρχή του Πρωταθλήματος έγιναν 2.000 στη συνέχεια».
Στο πόλο το ενδιαφέρον του κόσμου μεγαλώνει κυρίως από τις επιτυχίες της Εθνικής ομάδας, αλλά θα συντηρηθεί και θα μεγεθυνθεί από το σωματειακό Πρωτάθλημα. Εφεξής δίνεται η δυνατότητα στις ομάδες της περιφέρειας να διεκδικήσουν διακρίσεις σε Ελλάδα και Ευρώπη που πριν από 10 χρόνια ούτε τις φαντάζονταν. Ο προπονητής των Χανίων Σπύρος Μαχαίρας αναφέρει: «Τα Χανιά στηρίζονται στα δικά τους παιδιά και αυτό γίνεται επί δέκα χρόνια. Η εξέλιξή μας είναι αποτέλεσμα σκληρής δουλειάς και θα έχει κάθε χρόνο και καλύτερη συνέχεια. Δεν είμαστε πυροτέχνημα. Ο δικός μας δρόμος για την κορυφή είναι κατά πολύ διαφορετικός από αυτόν των άλλων ομάδων. Τα Χανιά εκπροσωπούν όλη την πόλη και την ανταπόκριση του κόσμου στην προσπάθειά μας την εισπράττουμε σε κάθε παιχνίδι».
Η άνοδος των επαρχιακών ομάδων δίνει ζωντάνια στο Πρωτάθλημα και αυξάνει το ενδιαφέρον. Οι ομάδες της περιφέρειας πρέπει να παίζουν πρωταγωνιστικό ρόλο και όχι ρόλο κομπάρσου. Ο Γιάννης Γιαννουρής συμφωνεί και παρατηρεί: «Η βελτίωση της ποιότητας του Πρωταθλήματος δεν φαίνεται μόνο από την κορυφή αλλά και από πιο κάτω. Το πόλο, αντιθέτως με ό,τι συμβαίνει με άλλα αθλήματα, έχει ξεφύγει από το κέντρο και παίζεται και στην επαρχία. Η άνοδος των ομάδων οφείλεται αφενός στο ότι υπάρχει παράδοση σε πολλά περιφερειακά κολυμβητήρια και αφετέρου στο ότι αγκαλιάζουν το άθλημα σε κάθε πόλη γιατί είναι ουσιαστικά η μοναδική ελπίδα τους να ακουστεί το όνομα της πόλης. Ειδικά στη Χίο, στα Χανιά και στη Χαλκίδα, όπου τα μεγάλα σε λαϊκή βάση αθλήματα δεν είναι ανεπτυγμένα, τους δίνεται η δυνατότητα να είναι πρωταγωνιστές σε κάποιο άθλημα. Και στην Πάτρα, όμως, που έχει ποδοσφαιρική ομάδα στην Α’ Εθνική, το ενδιαφέρον των φιλάθλων είναι μεγάλο».
Ο Κούλης Ιωσηφίδης, αντιθέτως, πιστεύει ότι η ποιότητα του θεάματος δεν βελτιώθηκε. «Δεν νομίζω ότι παίχτηκε πολύ καλό πόλο. Απλά τα αποτελέσματα και η είσοδος του ξένου παίκτη ανέβασαν τον δείκτη του ενδιαφέροντος. Πρέπει να δουλέψουν και άλλες ομάδες πέρα από τη Χίο, τη Χαλκίδα, τα Χανιά και την Πάτρα. Δεν γίνεται η Θεσσαλονίκη να μην έχει μια ομάδα να πρωταγωνιστεί. Οι ομάδες πρέπει να δουλέψουν σε βάθος και να δώσουν βάρος στις ακαδημίες τους. Θα μπορούσαν τα λεφτά που δίνουν για ξένο παίκτη να τα διαθέσουν για την απόκτηση ταλαντούχων παικτών και να επενδύσουν μακροπρόθεσμα».
