Ο «τρομοκράτης» με την παιδική καρδιά
Πριν από τρεις μήνες ανακηρύχθηκε ένας από τους 25 καλύτερους αθλητές όλων των σπορ του 20ού αιώνα. Οι τίτλοι που έχει κατακτήσει στη μεγάλη καριέρα του, είτε με τη σημαία της πάλαι ποτέ πανίσχυρης Σοβιετικής Ενωσης είτε, από το 1992 και μετά, με τη ρωσική, δεν έχουν προηγούμενο. Ποιος άλλος θα μπορούσε να έχει στη βιτρίνα του τρία χρυσά από Ολυμπιακούς Αγώνες (1988, 1992 και 1996), οκτώ χρυσά από Παγκόσμια Πρωταθλήματα, από το 1989 ως το 1998, και 11 χρυσά από Πανευρωπαϊκούς, από το 1988 ως σήμερα. Και το κυριότερο, να είναι ανίκητος σε όλους τους αγώνες του, επίσημους και φιλικούς, εδώ και δωδεκάμισι χρόνια. Κυρίες και κύριοι, σας παρουσιάζουμε τον κορυφαίο παλαιστή του κόσμου, τον Αλεξάντρ Καρέλιν, τον οποίο οι έλληνες φίλαθλοι είχαν την ευκαιρία να θαυμάσουν αυτή την εβδομάδα από κοντά, κατά τη διάρκεια του 45ου Παγκοσμίου Πρωταθλήματος Ελληνορωμαϊκής Πάλης, το οποίο ολοκληρώνεται σήμερα στο Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας (ΣΕΦ), στο Φάληρο. Και ολοκληρώνεται με τον καλύτερο τρόπο, τον τελικό των 130 κιλών, όπου ο Καρέλιν θα δώσει την τελευταία παράστασή του σε αυτούς τους αγώνες και θα προσθέσει έναν ακόμη τίτλο στη συλλογή του. Εκτός και αν μείνει κλειδωμένος στο δωμάτιο του ξενοδοχείου του…
Παρά το γεγονός ότι το άθλημα της πάλης δεν τυγχάνει προβολής από τα τηλεοπτικά δίκτυα, με τη συνήθη λογική ότι δεν… πουλάει (είναι αμφίβολο αν πάνω από πέντε χώρες μεταδίδουν απευθείας τους αγώνες των Αθηνών), εν τούτοις ο ίδιος έχει αναδειχθεί σε μεγάλο σταρ του αθλητισμού και το Χόλιγουντ κάνει προσπάθειες να εξασφαλίσει την παρουσία του σε μια σειρά κινηματογραφικές ταινίες. «Θαμπώθηκαν από την ομορφιά μου» λέει γελώντας στους φίλους του. Τα 128 κιλά του και οι 200 και παραπάνω νικηφόροι αγώνες του (ούτε ο ίδιος θυμάται πόσοι ακριβώς είναι) δεν του στέρησαν ούτε το χιούμορ ούτε τους λεπτούς και ευγενικούς τρόπους, στοιχεία που τον χαρακτηρίζουν ως άνθρωπο. «Το Βήμα» συνάντησε τον εκ Σιβηρίας ορμώμενο γίγαντα, ύψους 1,91 μ., ο οποίος την περασμένη Κυριακή γιόρτασε τη συμπλήρωση των 32 χρόνων του, και με τη βοήθεια του ρώσου συναδέλφου από το «Olympic Panorama» κ. Αλεξάντρ Ράτνερ συνομίλησε μαζί του.
Πόσες φορές έχεις έλθει στην Ελλάδα;
«Τέσσερις και όλες τις φορές τα πέρασα καλά. Ηταν σε δύο ευρωπαϊκά πρωταθλήματα, στο τουρνουά Ακρόπολις και σε ένα άλλο τουρνουά που δεν θυμάμαι το όνομά του. Αυτή είναι η πέμπτη φορά».
Λοιπόν τι αναμνήσεις έχεις; Τι θυμάσαι περισσότερο;
«Η υποδοχή των φιλάθλων ήταν όλες τις φορές θερμή, ίσως γιατί γνωρίζουν ποιος είμαι. Και οι γνωστοί αθλητές παίρνουν πάντοτε τα περισσότερα χειροκροτήματα. Σε όλους τους αγώνες ήταν με το μέρος μου και όχι με τον αντίπαλό μου. Ακόμη μου έχει κάνει εντύπωση η φιλοξενία, που δεν είναι προσποιητή, επιφανειακή, αλλά βγαίνει μέσα από την καρδιά των ανθρώπων. Για μένα όμως ιδιαίτερο ενδιαφέρον έχει ο πολιτισμός και η ιστορία σας. Γιατί σε συνδέουν με την πάλη. Υπάρχουν τόσες παραστάσεις στα αρχαία ελληνικά αγγεία. Θεωρώ τον εαυτό μου τυχερό που επισκέφθηκα τα μέρη όπου βρίσκονται οι πηγές του αθλήματός μου. Η πάλη έχει γεννηθεί στην αρχαία Ελλάδα και αυτό τα λέει όλα».
Στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα της Σόφιας, τον περασμένο Μάιο, όπου κατάκτησες το 11ο χρυσό μετάλλιο, αγωνίστηκες στον τελικό των υπερβαρέων με τον Ελληνα Τάσο Σοφιανίδη, τον οποίο φυσικά νίκησες εύκολα (σ.σ.: με πτώση σε 2’56» και ενώ προηγείτο 6-1 στα σημεία). Το γεγονός όμως ότι σου πήρε πρώτος σημείο σε ανησύχησε καθόλου, έστω και για λίγο;
«Ολοι οι τελικοί των μεγάλων διοργανώσεων χρειάζονται προσοχή γιατί σε αυτούς προκρίνονται οι καλύτεροι παλαιστές. Ετσι αντιμετώπισα σοβαρά και αυτό τον αγώνα. Ο Σοφιανίδης ακολούθησε την τακτική των γεωργιανών αθλητών. Προσπάθησε να με αιφνιδιάσει στο ξεκίνημα και πέτυχε αυτό που ήθελε. Πήρε τον πρώτο πόντο αλλά ήταν δύσκολο να συνεχίσει. Είναι πάντως αξιόλογος παλαιστής και δίκαια έφθασε στον τελικό. Γελάω πάντως κάθε φορά που θυμάμαι ότι πριν από τον αγώνα ο προπονητής της ελληνικής ομάδας, ο ολυμπιονίκης Μπάμπης Χολίδης, ο οποίος είναι φίλος πολλά χρόνια, αφού έχει γεννηθεί στην Τασκένδη και μιλάει ρωσικά, με πείραζε και μου έλεγε: «Σάσα, πρόσεξε γιατί το επόμενο παιχνίδι θα το δώσεις στην Αθήνα παρουσία των ελλήνων φιλάθλων. Κανόνισε πώς θα παίξεις γιατί δεν θα περάσεις καλά». Είχε πλάκα».
Σκέφτεσαι καθόλου το ενδεχόμενο συμμετοχής σου στους Ολυμπιακούς του 2004 στην Αθήνα;
«Ευχαριστώ, αλλά δεν θα πάρω. Αυτή την ώρα βλέπω μπροστά μου μόνο το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα. Εξάλλου το 2004 είναι τόσο μακριά. Τον επόμενο χρόνο έχουμε το Σίδνεϊ, προηγούνται οι Ολυμπιακοί του 2000. Εγώ θέλω να μιλάω μόνο για έναν ορίζοντα 30 ημερών, όχι παραπάνω. Είναι τρελό να αναφερθώ σε αγώνες που θα γίνουν πέντε χρόνια αργότερα».
* Η μοναδική ήττα του
Το κρυφό όνειρό του είναι να αγωνισθεί του χρόνου στην Αυστραλία και να κατακτήσει το τέταρτο συνεχόμενο χρυσό. Να πετύχει κάτι που δεν έχει καταφέρει κανένας άλλος παλαιστής, αφού στα τρία είχε φθάσει το 1972 στο Μόναχο, σε ηλικία 35 ετών, ο Σοβιετικός (Λευκορώσος) Αλεξάντρ Μεντβέντεφ. Ο Καρέλιν, ο οποίος γεννήθηκε και διαμένει (δεν θέλει με τίποτε να εγκαταλείψει την πόλη του, όπου εργάζεται ως τελωνειακός υπάλληλος) στο Νοβοσιμπίρσκ της Σιβηρίας και προπονείται με τον κ. Βίκτορ Κουρέντσοφ, ηττήθηκε για τελευταία φορά πριν από δωδεκάμισι χρόνια. Ηταν τον Ιανουάριο του 1997, στα 19 του, και είχε ήδη αναδειχθεί δύο φορές παγκόσμιος πρωταθλητής εφήβων και μία πρωταθλητής Ευρώπης. Συμμετείχε για πρώτη φορά στο πρωτάθλημα της Σοβιετικής Ενωσης και αντιμετώπιζε στον τελικό τον Ιγκόρ Ροστορόφσκι, χρυσό νικητή στο Παγκόσμιο του 1985 (στη Νορβηγία), ο οποίος ξαναπήρε τον τίτλο και το 1987 στη γαλλική πόλη Κλερμόν Φεράν. Αυτή η ήττα του είχε στοιχίσει τότε πολύ. Οχι μόνο γιατί ήταν η πρώτη (και η τελευταία) του σε επίσημους αγώνες αλλά γιατί από την ώρα που άρχισε την πάλη το μεγάλο όνειρό του ήταν να αναδειχθεί πρωταθλητής της Σοβιετικής Ενωσης. Και ένιωθε ότι είχε χάσει τη μεγάλη ευκαιρία της ζωής του. Γι’ αυτό και έκλαψε και φώναξε πολύ.
Από τότε κλαίει μόνο από χαρά αφού δεν βρέθηκε αθλητής να του πάρει αγώνα. Κάποιοι πάντως τον έχουν δυσκολέψει. Υπάρχει και ένας που τον έχει δυσκολέψει πάρα πολύ. Πρόκειται για τον Αμερικανό Ματ Γκαφάρι, τον οποίο νίκησε στον τελικό της Ατλάντας στα σημεία μόνο με 1-0, μετά από συγκλονιστικό αγώνα οκτώ λεπτών. Χρειάστηκε δηλαδή και παράταση για να ξεκαθαρίσουν τα πράγματα. Αυτή τη συνάντηση τη θυμάται καλά ο Αλεξάντρ. «Πολλοί αντίπαλοι ήταν δύσκολοι, στην Ατλάντα όμως τα πράγματα είχαν γίνει ακόμη πιο δύσκολα γιατί ήμουν τραυματισμένος και την απόφαση για τη συμμετοχή την πήρα την τελευταία στιγμή. Επιπλέον είχα και το χρέος να νικήσω επειδή η Ολυμπιακή Επιτροπή μού εμπιστεύτηκε τη σημαία της αποστολής κατά την τελετή έναρξης. Επρεπε λοιπόν να πάρω οπωσδήποτε το χρυσό. Γι’ αυτό θυμάμαι τόσο καλά τον μεγάλο τελικό».
Την πιο εύκολη νίκη σου σε ποιους αγώνες τη σημείωσες;
«Πολλές φορές στους πρώτους γύρους τόσο των τουρνουά όσο και μεγάλων διοργανώσεων έχω νικήσει χωρίς κόπο. Αλλά στους Ολυμπιακούς της Βαρκελώνης κέρδισα έναν αγώνα με πτώση μέσα σε 14 δευτερόλεπτα. Είναι το ρεκόρ μου».
Από εχθρούς και φίλους αναγνωρίζεται ότι είσαι ο πιο δυνατός παλαιστής όλων των εποχών. Γεννήθηκες δυνατός ή έγινες με την προπόνηση;
Χαμογελάει και λέει: «Γεννήθηκα πεντέμισι κιλά. Σημαίνει αυτό κάτι;». Και αμέσως συμπληρώνει: «Προπονούμε σκληρά, αυτό είναι όλο. Δεν υπάρχουν ούτε μυστικά ούτε τίποτε άλλο. Το μόνο που θέλω είναι να είμαι υγιής».
Τι σου αρέσει περισσότερο στη ζωή;
«Το χαμόγελο. Θέλω να κάνω καλό στους άλλους. Θέλω να βλέπω γύρω μου ανθρώπους ευτυχισμένους. Θέλω να χαμογελάνε όλοι. Να μην έχουν οι άνθρωποι σκοτούρες και προβλήματα».
Το έλεγε και το πίστευε. Γιατί μπορεί επάνω στο ταπί να προσπαθεί σαν… τρομοκράτης να πιάσει με τα δυνατά του χέρια τον αντίπαλο και να τον κρατήσει κάτω ώσπου ο διαιτητής να τον ανακηρύξει νικητή, όσοι όμως τον γνωρίζουν από κοντά διαπιστώνουν ότι έχει καρδιά μικρού παιδιού. Και αυτή η αθωότητά του φαίνεται καθαρά στα γαλανά μάτια του την ώρα που μιλάει. Κυρίες και κύριοι, μη χάσετε την ευκαιρία σήμερα το απόγευμα (16.00-18.00) να δείτε τον αθλητή με τα ατσαλένια χέρια και την ηράκλεια δύναμη.
