Ενα από τα πιο ζεστά μεσημέρια του Ιουνίου, στην αυλή ενός οικογενειακού ξενοδοχείου στις Ροβιές, παιδιά τρέχουν, κάνουν κούνια, παίζουν ήσυχα, σχεδόν σιωπηλά, στη σκιά των δέντρων. Από τους λιγοστούς ενηλίκους που σηκώθηκαν αυτό το πρωινό, ο Ουαλίντ με τα εργαλεία στο χέρι περιποιείται τον κήπο, επισκευάζει ό,τι έχει χαλάσει, ψάχνει συνεχώς ενασχόληση. Στην κουζίνα μόνο λίγες γυναίκες βοηθούν τον μάγειρα να ετοιμάσει παραδοσιακά πιάτα της πατρίδας τους. Πλησιάζοντας στο τέλος του Ραμαζανιού, η ζωή για τους ενοίκους ξεκινά λίγο προτού δύσει ο ήλιος, ενώ το πρωινό τους σερβίρεται στις 2.30 το πρωί για να τους κρατήσει τις ατέλειωτες ώρες της νηστείας.
Εδώ και έναν μήνα, στο παραθαλάσσιο χωριό της Βόρειας Εύβοιας φιλοξενούνται 82 πρόσφυγες που βρίσκονται σε καθεστώς μετεγκατάστασης, κυρίως από τη Συρία, ανάμεσά τους 40 παιδιά. Πρόκειται για το Πρόγραμμα Φιλοξενίας του Solidarity Now που υλοποιείται σε συνεργασία με την Υπατη Αρμοστεία του ΟΗΕ για τους Πρόσφυγες, με χρηματοδότηση της ΕΕ.
«Τα παιδιά πρέπει να σπουδάσουν»


Λίγο πριν από τη δύση του ήλιου οι γυναίκες κατεβαίνουν για να συνοδεύσουν τα παιδιά στην παραλία για βουτιές και παιχνίδι ώστε να επιστρέψουν μόλις νυχτώσει για φαγητό, νερό και συζήτηση. Το μενού περιλαμβάνει αραβική μαχλούμπα. Ενα πιάτο σε σχήμα τούρτας, με ρύζι, πατάτες, μελιτζάνες, πιπεριές, μπουκιές κοτόπουλο και φυσικά μπαχαρικά. Οι γυναίκες παρακολουθούν τηλεοπτικές σαπουνόπερες των αραβικών καναλιών, ενώ οι άνδρες μαζεύονται όταν ξεκινούν οι αγώνες του Euro 2016.
Αυτή η ραθυμία δεν ταιριάζει και πολύ στον Ουαλίντ, για αυτό καταπιάνεται συνέχεια με δουλειές. Στο Ιράκ υπηρετούσε στις ειδικές δυνάμεις της Αντιτρομοκρατικής και επικηρύχθηκε για τον λόγο αυτόν από το ISIS. Με ένα απειλητικό σημείωμα και τέσσερις σφαίρες στην εξώπορτα, μία για κάθε μέλος της οικογένειας, του έδωσαν προθεσμία 24 ωρών για να εγκαταλείψει τη χώρα. «Οταν ξεκινήσαμε είχα υποχρέωση να κρατήσω την οικογένειά μου ασφαλή. Ετσι αισθανόμαστε εδώ, δεν μας λείπει τίποτα. Εχουμε όλα τα απαραίτητα» αναφέρει μιλώντας στο «Βήμα».
Η πίστη στον εαυτό του φανερώνει τη σκληρή εκπαίδευση που έχει περάσει. «Καθένας έχει ένα όνειρο, αλλά όσο ονειρεύεται δεν το πραγματοποιεί» λέει χαρακτηριστικά. Για αυτό θέλει όχι μόνο να είναι καλό παράδειγμα για τους δυο γιους του, Αμπόντι και Μίσου, αλλά να τους εξασφαλίσει την παιδική τους ηλικία, να σβήσουν από τη μνήμη τους τα δύσκολα που πέρασαν ως εδώ. Ο μεγάλος γιος, γύρω στα 12, με «ζωγραφισμένο» το μέτωπο από θραύσμα βόμβας, είναι φύσει περίεργος, αγαπάει το σχολείο. «Είναι από τα παιδιά που πρέπει να μάθουν για να προσφέρουν στον κόσμο. Στο Ιράκ η Παιδεία είναι δυστυχώς διαλυμένη» περιγράφει.
Μια μέρα, στον καταυλισμό της Νέας Καβάλας όπου έμειναν τρεις μήνες, ρώτησε τον πατέρα του τι χρώμα είναι οι αχτίδες του ήλιου και εκείνος έπρεπε να μάθει τη σωστή απάντηση για να του τη δώσει. Οσο για τον μικρότερο, βρίσκει πάντα δικαιολογίες για να αποφεύγει τα μαθήματα. «Στη νέα μας ζωή αυτό πρέπει να αλλάξει, το σχολείο να τον εμπνεύσει, να αγαπήσει τις επιστήμες» λέει. Αυτές τις ευκαιρίες θα αναζητήσουν με τη σύζυγό του στη Γαλλία, όπου έχουν γίνει αρχικά δεκτοί. Ως τότε θα δείχνει την ευγνωμοσύνη του στους ανθρώπους που τον φιλοξενούν εδώ στην Ελλάδα προσφέροντας ό,τι μπορεί.
«Πυροβολούσαν το σκάφος»


Προτού φτάσει σε αυτό το ήσυχο και φιλόξενο –παρά τις λίγες αρχικές παραφωνίες –χωριό της Εύβοιας η Μανάρ Ιντ εγκατέλειψε με τον σύζυγο και τα τρία παιδιά της τη Ζαμάλκα της Συρίας πριν από ενάμιση χρόνο λόγω των βομβαρδισμών. Ο σύζυγός της ήταν βοηθός διευθυντής στο νοσοκομείο. Αφού πέρασαν σχεδόν έναν χρόνο στην Τουρκία ψάχνοντας οποιαδήποτε δουλειά για να επιβιώσουν, έφυγαν για τη Σάμο. Οι τούρκοι λιμενικοί πυροβολούσαν τα μπαλόνια του σκάφους για να το βυθίσουν. «Δανειστήκαμε για να φύγουμε από την Τουρκία. Δεν μας άφησαν ούτε λίγα χρήματα για να πάρουμε κάτι στα παιδιά μας να φάνε μόλις θα φτάναμε στην Ελλάδα» λέει μιλώντας στο «Βήμα».
Σήμερα αισθάνεται ανακουφισμένη και ασφαλής. Μόνη της αγωνία να προχωρήσει σύντομα η μετεγκατάστασή τους στη Γαλλία, όπου έχουν γίνει κατ’ αρχήν δεκτοί, για να συνεχίσουν τα παιδιά, ηλικίας 8, 12 και 14 ετών, το σχολείο και ίσως η ίδια εκπληρώσει το όνειρό της συνεχίζοντας τις σπουδές Ψυχολογίας που άφησε στη μέση. «Οι λαθρέμποροι μας έλεγαν συνεχώς ότι θα βρούμε τα σύνορα ανοιχτά, όμως δεν ήταν αλήθεια. Ευτυχώς οι Ελληνες είναι πολύ φιλόξενοι. Ερχονται γείτονες κρατώντας πράγματα, μας πλησιάζουν όταν κατεβαίνουμε στην παραλία».
Η πρώτη επαφή των παιδιών με το σχολείο, αφού εγκατέλειψαν την εστία τους, ήταν πριν από τρεις εβδομάδες που προσκλήθηκαν από τα παιδιά του Δημοτικού Σχολείου Ροβιών να χρωματίσουν μαζί τον φράχτη του σχολείου. «Είναι πολύ σκληρό να λείπει στα παιδιά το σχολείο. Χάρηκαν τόσο πολύ, έκαναν και φίλους» λέει η Μανάρ. Χάρη στο μεράκι του ιδιοκτήτη του ξενοδοχείου κ. Ανδρέα Βασιλείου, οι δράσεις για τα προσφυγόπουλα εμπλουτίζονται συνεχώς. Εκτός από βασικά μαθήματα Αγγλικών και δραματουργικό παιχνίδι, άμεσα θα ενταχθούν στην καθημερινότητά τους γυμναστική και μαθήματα κολύμβησης.

Στο τέλος του Ραμαζανιού
Γιορτή με συριακούς μεζέδες για τους ντόπιους
«Δεν έχω απολαύσει ποτέ περισσότερο τη δουλειά μου από ό,τι αυτή την περίοδο» επισημαίνει ο ιδιοκτήτης του ξενοδοχείου κ. Ανδρέας Βασιλείου στο «Βήμα», την ώρα που δέχεται εγκάρδιες αγκαλιές από δύο χαμογελαστά κοριτσάκια. Τα προηγούμενα χρόνια η οικογενειακή επιχείρηση απασχολούσε δυο-τρεις εργαζομένους μόνο για τους δύο μήνες του καλοκαιριού. Εφέτος οι εργαζόμενοι είναι ήδη 11, ανάμεσα στους οποίους ψυχολόγος, κοινωνική λειτουργός, δραματουργός, μεταφραστής, όλοι άνεργοι πτυχιούχοι της ευρύτερης περιοχής. Αναμένεται μάλιστα να αυξηθούν στο άμεσο μέλλον καθώς το πρόγραμμα θα διαρκέσει ως το τέλος του χρόνου, με πιθανότητα ανανέωσης.
Με πρωτοβουλία του ιδιοκτήτη, ο οποίος εστιάζει τις μεταπτυχιακές σπουδές του στην πολιτική ανάλυση, προγραμματίζεται μια μεγάλη γιορτή στο χωριό για το τέλος του Ραμαζανιού (5 Ιουλίου 2016). Οι πρόσφυγες θα προσφέρουν συριακούς μεζέδες στους κατοίκους και τους επισκέπτες του χωριού, συνοδεία προσφυγικών τραγουδιών της Μικράς Ασίας και μελωδιών της Ανατολής. Ακολουθώντας το παράδειγμα των παιδιών, που το Σάββατο 25 Ιουνίου καθάρισαν την παραλία Ηράκλη του χωριού, οι ενήλικοι έχουν σχηματίσει εθελοντική ομάδα που θα επισκευάσει μετά το τέλος της νηστείας δημόσιες υποδομές, όπως η παιδική χαρά, το σχολείο και το προαύλιο του ιατρείου.

ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ