Το ελβετικό τοπίο μετά μουσικής

Μια καλλιτεχνική βραδιά με ελληνικό χρώμα απόλαυσαν όσοι παρευρέθηκαν την περασμένη Δευτέρα στην γκαλερί «Patricia Low Contemporary», στο Γκστάαντ της Ελβετίας, στην οποία από το 2005, έτος ιδρύσεώς της, έχουν εκτεθεί έργα πολλών σημαντικών σύγχρονων εικαστικών, όπως είναι οι Andy Warhol, Jeff Koons, Peter Halley, Slim Aarons, Tadashi Kawamata, Philip Colbert, Wim Delvoye, Sylvie Fleury, Rudolph Polanszky κ.ά. Με θέμα της το μαγευτικό τοπίο των ελβετικών άλπεων, όπως υποδηλώνει και το όνομά της «Swiss Landscapes», η έκθεση του γεννημένου και μεγαλωμένου στο Λονδίνο έλληνα φωτογράφου Κωνσταντίνου Λεμού συνοδεύτηκε από ένα μίνι ρεσιτάλ πιάνου του Μιχάλη Τάγκα. Μια εκδήλωση η οποία πραγματοποιήθηκε υπό την αιγίδα των Sir και Lady Lipworth και με τη χορηγία των φιλανθρωπικών ιδρυμάτων «The Piano Project» και «Costas M. Lemos Foundation», και στην οποία οι ατμοσφαιρικές φωτογραφίες με τις χιονισμένες οροσειρές αναμείχθηκαν με τους ήχους των Μότσαρτ και Σούμπερτ σε ρεσιτάλ πιάνου. Με αφορμή αυτή τη συνεργασία, μιλήσαμε με τον Μιχάλη Τάγκα, ο οποίος, ανάμεσα σε άλλα, ανήκει στον διεθνή οργανισμό καλλιτεχνών και διαχείρισης έργων Harrison/Parrott του Λονδίνου.

Πώς προέκυψε η συνεργασία με τον Κωνσταντίνο Λεμό; Είναι κάτι που συζητάτε καιρό;

«Η συνεργασία με τον Κωνσταντίνο Μ. Λεμό προέκυψε από τον κοινό μας φίλο Νίκολας Μαυρολέων. Ο παππούς του, ο Νίκι, μαζί με τον αδελφό του, Μπλούι Μαυρολέων, αγαπούσαν πολύ την υψηλή τέχνη και ήταν συλλέκτες μιας συλλογής σημαντικών εικαστικών έργων, ζωγραφικής και φωτογραφίας. Κάτι που εμφύσησαν στον Νίκολας, ο οποίος διαθέτει ισχυρό αισθητήριο και γούστο στην ποιότητα της τέχνης. Μου έδωσε λοιπόν την ιδέα για μια συνεργασία από κοινού, η οποία θα συνδύαζε την κλασική μουσική με τη φωτογραφία. Αυτό το πρότεινε πριν από την COVID-19 και λειτούργησε, μιας και με την πανδημία τα μεγάλα καλλιτεχνικά σχήματα και οι συμφωνικές ορχήστρες περιόρισαν κατά πολύ την καλλιτεχνική τους δραστηριότητα. Οπότε το έδαφος ήταν πολύ πρόσφορο για ένα ρεσιτάλ πιάνου στο πλαίσιο των εγκαινίων μιας έκθεσης. Επίσης ως φωτογράφος ο Κωνσταντίνος Λεμός έχει μια πολύ ειλικρινή μάτια και στοχαστική, μια αβίαστη εκφραστικότητα που αναδεικνύεται μέσα από τον φακό της φωτογραφικής του μηχανής. Η μεταξύ μας άρτια συνεννόηση και έντιμη συνεργασία, μαζί με τις κοινές μας αξίες και αισθητική με έχουν κάνει να χαίρομαι πολύ για αυτή τη σύμπραξη, η οποία ανθεί στο Λονδίνο, στο Γκστάαντ αλλά και στην Ελλάδα».

Σας αρέσει γενικώς να συνδυάζετε την τέχνη του πιάνου με άλλες τέχνες, όπως η φωτογραφία και η ζωγραφική, ή είναι αυτή η πρώτη απόπειρα;

«Απολαμβάνω τον συνδυασμό αυτόν. Ως σολίστας, όταν παίζεις μόνος σου αναζητάς, προσπαθώντας να αποδώσεις μουσικά έναν άυλο κόσμο ενός ονείρου, εικόνες με έμπνευση. Πράγματι, αυτός ο συνδυασμός αποδίδει. Είναι κάτι το οποίο δεν στερεύει εύκολα και σε ενισχύει ερμηνευτικά. Είχα ξεκινήσει να το κάνω και νωρίτερα με πίνακες ζωγραφικής δύο μεγάλων εικαστικών καλλιτεχνών, του φιλέλληνα ζωγράφου Νίκολας Ιγκον και του Μαρκ Χατζηπατέρας. Με τον πρώτο είχαμε συνεργαστεί στο The Atheneum Club του Λονδίνου και στο Ομήρειο Πνευματικό Κέντρο Χίου, ενώ με τον δεύτερο σε μια εκδήλωση στις Οινούσσες και στο Κέντρο Πολιτισμού Ιδρυμα Σταύρος Νιάρχος στην Αθήνα, ακριβώς στην αρχή της πανδημίας».

Πώς ανταποκρίθηκε το κοινό στην εκδήλωση στο Γκστάαντ;

«Το κοινό στο Γκστάαντ Ελβετίας είναι ένα απαιτητικό κοινό, αλλά πολύ έντιμο. Δίνει αρκετή σημασία στο αισθητικό κομμάτι, ενώ παράλληλα προσφέρει με γενναιοδωρία ευκαιρίες για νέα project και ανερχόμενους καλλιτέχνες. Η ανταπόκρισή του ήταν θετική. Οι προσωπικές μας επαφές σε συνδυασμό με εκείνες της γκαλερί μάς αντάμειψαν και η ίδια η Patricia Low πρόσφερε μεγάλη υποστήριξη σε αυτό το project. Ασφαλώς είναι κάτι που θα συνεχίσουμε όλοι μαζί και στο μέλλον. Προσωπικά νιώθω πολύ άνετα στο Γκστάαντ, καθώς έχω συνεργασία με το Gstaad New Year Festival και το Yehudi Menuhin Festival & Academy, στο οποίο εφέτος επανέρχεται ο πιανίστας Αντρας Σιφ με ένα concept αφιερωμένο στον Σούμπερτ. Εχει επιλέξει ο ίδιος κάποιους πιανίστες, μεταξύ των οποίων και εμένα, για την καλοκαιρινή έκδοση».

Πέρα από αυτό, ποια είναι τα υπόλοιπα σχέδιά σας για το μέλλον;

«Ξεκινώ (επιτέλους!) ξανά δραστηριότητα στην Ελλάδα, με εναρκτήρια συναυλία στις 27 Μαΐου στο θέατρο Απόλλων στην Ερμούπολη της Σύρου. Θα συνεχίσω την καλλιτεχνική επιμέλεια της καλοκαιρινής έκδοσης του The Piano Project στη Χίο και στη Μήλο με κεντρικό πύρινα το πιάνο. Εκεί θα συμμετέχουν οι καλλιτέχνες Γιώργος Εμμανουήλ Λαζαρίδης, Αλέξανδρος Καπέλης, Γιούρα Μάργκιουλις και Πάτσι Το. Εν τω μεταξύ, συνεχίζονται οι πρόβες για τις σειρές συναυλιών και ηχογραφήσεων στην Αγγλία και την Ελβετία με τον κλαρινετίστα Ντιμίτρι Ασκενάζι και τον φλαουτίστα Φιλίπ Τζουντ για το ερχόμενο φθινόπωρο. Τέλος, τον επόμενο χειμώνα σχεδιάζουμε στο Λονδίνο με τη βρετανίδα ηθοποιό Σούζαν Χάμσαϊρ (Λέιντι Κουλουκουντίς) μια βραδιά με σονέτα του Σαίξπηρ και μινιατούρες στο πιάνο. Ανυπομονούμε να πραγματοποιηθεί!».