«Αν η Ελλάδα είχε κυβέρνηση, τα ορυχεία και τα λατομεία θα ήταν αρκετά για να την κάνουν πλούσια». Αυτό έγραφε ο γάλλος μυθιστοριογράφος και δημοσιογράφος Εντμόν Αμπού (1828-1885) στις αρχές της δεκαετίας του 1850, υπονοώντας ότι η τέχνη της μαρμαρογλυπτικής δεν έχαιρε του σεβασμού και της προσοχής που της άξιζε στη χώρα. Είναι πολλά και ενδιαφέροντα όσα μπορεί να μάθει κανείς στο βιβλίο «Από τον Ιερό Λόχο στον Κωνσταντίνο ΙΒ’. Νεότερα αθηναϊκά γλυπτά» (εκδόσεις Gutenberg – Γιώργος & Κώστας Δαρδανός) του Δημήτρη Παυλόπουλου. Πρόκειται για μια ενδελεχή μελέτη πάνω στο αντικείμενο και μάλιστα «καρπό τριακονταετούς μόχθου» του αναπληρωτή καθηγητή της Ιστορίας της Τέχνης στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, ο οποίος μέσα από την αναδίφηση ενός δυσπρόσιτου αρχειακού υλικού από τον αθηναϊκό ημερήσιο και περιοδικό Τύπο του 19ου αιώνα, αλλά και από αρχεία τηνιακών μαρμαρογλυπτών, όπως το Αρχείο Περάκη, μας προσφέρει αποκαλυπτικές πληροφορίες για τα καλλιτεχνικά εργαστήρια, τους σπουδαίους γλύπτες και τα γλυπτά της Αθήνας, αλλά και τα ισχυρά πρόσωπα πίσω από τα μνημεία.
Κύριε Παυλόπουλε, τι προσθέτει η μελέτη σας στην ήδη υπάρχουσα βιβλιογραφία;
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
