Στον βομβαρδισμό της Γιουγκοσλαβίας το 1999, ο «εθνικός» μας διχασμός ήταν ανάμεσα στους υποστηρικτές αυτής της πρακτικής ως μοναδικής εφικτής λύσης και σε εκείνους που αντιδρούσαμε γιατί θεωρούσαμε παραλογισμό να βομβαρδίζεται μια ευρωπαϊκή πρωτεύουσα όμορης χώρας στο φινάλε του 20ού αιώνα και να μας φαίνεται έως και φυσιολογικό. Το ίδιο περάσαμε και στην εισβολή στο Ιράκ. Η άμεση ταύτισή μας με τον Μιλόσεβιτς ή τον Σαντάμ, από τους πρώτους, το μόνο που κατάφερε ήταν όχι μόνο να βαθύνει το ρήγμα αλλά να επισημοποιήσει πως ο ανιστόρητος μανιχαϊσμός είναι ο μοναδικός τρόπος μας πια να ερμηνεύουμε τον κόσμο και να χωρίζουμε τους ανθρώπους. Το επιχείρημα «βρείτε μια άλλη λύση πέρα από τον πόλεμο, αλλιώς είστε οπαδοί του Μιλόσεβιτς» ακύρωσε αιώνες σκέψης και στοχασμού σε μια χώρα που επαίρεται πως γέννησε και τα δύο μαζί με τη Δημοκρατία.
Τα ίδια – σε άλλη κλίμακα – περνάμε τώρα και με τον Μαδούρο. Μέχρι και αμερικανική επέμβαση είναι έτοιμοι να δικαιολογήσουν πολλοί και όποιος αντιδρά αθροίζεται αυτόματα στους πολιτικούς υποστηρικτές του Μαδούρο.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
