Οι 73οι τελικοί του ΝΒΑ που ξεκίνησαν στις 30 Μαΐου στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού χαρακτηρίζονται από μια σπάνια ιδιαιτερότητα – την έλλειψη ενός αδιαμφισβήτητου αστέρα. Ο Λεμπρόν Τζέιμς, μόνιμος θαμώνας τους από το 2010, ξεκουράζεται ήδη από τον Απρίλιο μετά την πρώτη του – απογοητευτική – χρονιά στους Λος Αντζελες Λέικερς. Ο Γιάννης Αντετοκούνμπο, στην πρώτη του εντυπωσιακή πορεία με τους Μιλγουόκι Μπακς προς το τρόπαιο, απέτυχε στο τελευταίο εμπόδιο. Ως και ο μεγάλος Κέβιν Ντουράντ των Γκόλντεν Στέιτ Γουόριορς, που βρίσκονται στην τελική ευθεία για πέμπτη συνεχόμενη φορά, επίτευγμα που καμία ομάδα δεν είχε καταφέρει μετά τις δέκα εμφανίσεις των Σέλτικς από το 1957 έως το 1966, ταλαιπωρείται από τραυματισμό και είναι άγνωστο αν θα προλάβει τη σειρά. Ποιοι μένουν; Ο Στέφεν Κάρι του Γκόλντεν Στέιτ της Δύσης είναι ίσως ο κορυφαίος σουτέρ όλων των εποχών, αλλά ποτέ δεν είχε την ακτινοβολία των προηγούμενων. Και ο Καουάι Λέοναρντ των Τορόντο Ράπτορς, αντιπάλων της Ανατολής, είναι ένας εργάτης του γηπέδου, άφθαστος σε επίθεση και άμυνα, τόσο όμως διακριτικός, ήσυχος και αφανής εκτός των τεσσάρων γραμμών ώστε να μην υπάρχει σχεδόν έξω από το παρκέ. Για την ακρίβεια, ο τελευταίος άνθρωπος του ΝΒΑ για τον οποίο ξεσηκώνονταν πλήθη παγκοσμίως, από το Λος Αντζελες έως την Κίνα, κυρίως για να τον αποθεώσουν, αλλά και για να τον πικάρουν, να τον αποδοκιμάσουν, να τον χλευάσουν, παρακολουθεί από το 2016 το άθλημα που υπηρέτησε επί 20 χρόνια από την πολυθρόνα του. Ο Λεμπρόν δεν λατρεύτηκε τόσο πολύ, ο Γιάννης είναι ακόμη στην αρχή, ο Κόμπι Μπράιαντ όμως ήταν η τελευταία τόσο κυρίαρχη, τόσο διχαστική φιγούρα του αμερικανικού μπάσκετ.
Πέντε φορές πρωταθλητής του ΝΒΑ (2000, 2001, 2002, 2009, 2010), πρώτος σκόρερ του πρωταθλήματος για δύο συνεχείς χρονιές (2006-2007), δύο φορές MVP των τελικών, μία φορά πολυτιμότερος παίκτης της κανονικής περιόδου, 18 παρουσίες σε All-Star Game, δύο ολυμπιακά χρυσά μετάλλια σε Πεκίνο το 2008 και Λονδίνο το 2012, 33.643 πόντοι, 680 εκατ. δολάρια σε συνολικές μισθολογικές απολαβές, ένα Οσκαρ το 2017 για το «Dear Basketball», το μικρού μήκους φιλμ που έβαλε σε κινούμενα σχέδια τους στίχους με τους οποίους ανακοίνωσε την αποχώρησή του από το μπάσκετ στον ιστότοπο «The Players’ Tribune» τον Νοέμβριο του 2015. Είναι μάλιστα ο πρώτος Αφροαμερικανός που λαμβάνει το χρυσό αγαλματίδιο στη συγκεκριμένη κατηγορία και ο πρώτος εν αποστρατεία επαγγελματίας αθλητής που προτείνεται και τιμάται με Οσκαρ στην ιστορία του κινηματογραφικού θεσμού. Δεν είναι αυτή η πλήρης λίστα των επιτευγμάτων του, αυτή θα ήταν ατελείωτη. Ο Μπράιαντ κατάφερε περισσότερα από τους περισσότερους, όπως έγραφε ο Μπέντζαμιν Χόφμαν στους «New York Times» τον Νοέμβριο του 2015. Δεν κατάφερε όμως τα πάντα. Δεν πέρασε τους έξι τίτλους του Μάικλ Τζόρνταν, όπως το επιθυμούσε διακαώς. Δεν κατάφερε τελικά να αφήσει πίσω του τους 100 πόντους του Γουίλτ Τσάμπερλεν απέναντι στους Φιλαντέλφια Γουόριορς το 1962, όπως θα πίστευαν όσοι τον είδαν να πετυχαίνει 81 ενάντια στους Τορόντο Ράπτορς στις 22 Ιανουαρίου 2006. Δεν έμεινε το «καλό παιδί» που όλοι επαινούσαν στην αρχή της καριέρας του, εξελίχθηκε στον «Black Mamba», το φαρμακερό φίδι που εκφόβιζε αντιπάλους στον αγωνιστικό χώρο και συμπαίκτες στα αποδυτήρια – ο άκαμπτος, αδίστακτος, απαιτητικός ηγέτης με τον οποίο κανείς άλλος μεγάλος σταρ δεν ήθελε να παίξει στα τελευταία χρόνια της 20ετούς παρουσίας του στους Λέικερς.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
