«Ο κόσμος είναι ένα υφαντό που το υφαίνουμε καθημερινά στους μεγάλους αργαλειούς της πληροφορίας, των συζητήσεων, των ταινιών, του κουτσομπολιού, των μικρών ανεκδότων». Αυτά τα είπε, ανάμεσα σε άλλα εξαιρετικά ενδιαφέροντα, η Ολγκα Τοκάρτσουκ στη διάλεξή της με τίτλο Ο τρυφερός αφηγητής τον Δεκέμβριο του 2019, στο πλαίσιο της απονομής του βραβείου Νομπέλ με το οποίο τιμήθηκε το 2018. Και είναι ενδεχομένως ό,τι καλύτερο θα μπορούσε να πει κανείς για το θαυμάσιο μυθιστόρημά της Πλάνητες που κυκλοφόρησε πρόσφατα από τις εκδόσεις Καστανιώτη, όπου περιλαμβάνεται και η παραπάνω διάλεξη.
Η πολωνική λογοτεχνία κατέχει εξέχουσα θέση στην ευρωπαϊκή παράδοση, με αναστήματα όπως αυτά του Ζμπίγκνεφ Χέρμπερτ, του Τσέσλαφ Μίλος, του Ταντέους Ρουζέβιτς, της Βισλάβα Ζιμπόρσκα, του Ανταμ Ζαγκαγιέφσκι στην ποίηση, και του Στανισλάβ Λεμ ή του Βίτολντ Γκομπρόβιτς στην πεζογραφία. Σε αυτή την παράδοση θα πρέπει να εντάξει κανείς και την Τοκάρτσουκ, που όχι μόνο τη συνεχίζει αλλά και την ανανεώνει. Οπως ο Μίλαν Κούντερα, ο Β. Γκ. Ζέμπαλντ ή ο Κλάουντιο Μάγκρις ή ακόμα και ο Ιταλο Καλβίνο, η χαρισματική αφηγήτρια δίνει μια νέα διάσταση στη μυθιστορηματική αφήγηση πλουτίζοντάς τη με τον δοκιμιακό λόγο. Διαψεύδοντας έτσι τις «Κασσάνδρες» που είχαν «προφητεύσει» ότι τίποτε νέο δεν μπορούσε να γίνει στο μυθιστόρημα μετά τον Οδυσσέα του Τζόις.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
