Την καλύτερη ανάλυση για το κορυφαίο βιβλίο του Ντανίλο Κις, τη συλλογή επτά διηγημάτων Ενας τάφος για τον Μπόρις Νταβίντοβιτς, τη διαβάζουμε στην εισαγωγή του νομπελίστα Γιόζεφ Μπρόντσκι, που γράφει ότι πρόκειται «για σύντομη μυθιστορηματική καταγραφή της αυτοκαταστροφής αυτού του μαινόμενου Δούρειου Ιππου που λεγόταν Κομιντέρν». Είναι ένας ύμνος για τον τελευταίο γιουγκοσλάβο συγγραφέα, που πέθανε στην πιο δημιουργική περίοδο της ζωής του, στα 54 χρόνια του, το 1989. Αυτή η συλλογή επτά διηγημάτων είναι το σημαντικότερο βιβλίο του μαζί με την άλλη συλλογή διηγημάτων του, την Εγκυκλοπαίδεια των νεκρών.
Τα έξι από τα επτά διηγήματα αναφέρονται στην περίοδο των σταλινικών διωγμών στη δεκαετία του 1930, που έχει μείνει στην Ιστορία ως εποχή του «Μεγάλου Τρόμου». Οι πρωταγωνιστές της, πραγματικοί και φανταστικοί, είναι επαναστάτες που θα εξωθηθούν να προδώσουν και θα εξοντωθούν με τυφλό μίσος. Κανένας τους δεν είναι Γιουγκοσλάβος.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
