Το 2021 θα είναι οπωσδήποτε ένα σημαδιακό έτος για όλη την ανθρωπότητα. Η ελπίδα είναι καθολική ότι θα είναι καλύτερο έτος μετά το δυστοπικό 2020 της πανδημίας της COVID-19. Το εμβόλιο που έρχεται και η άνοδος στην εξουσία του Τζο Μπάιντεν με το κλείσιμο της προεδρίας Τραμπ γεννούν μεγάλες προσδοκίες. Το 2020 είναι ο χρόνος που κανένας δεν θα ήθελε να θυμάται. Ο χρόνος που έφερε στην ελληνική γλώσσα τη λέξη «lockdown» (γενικό απαγορευτικό), το οποίο βιώσαμε με τον γνωστό δραματικό τρόπο, το έτος που ανέδειξε ως «πρόσωπο της χρονιάς» τον υπέροχο Σ. Τσιόδρα και ως ήρωες τους γιατρούς και νοσηλευτές του Εθνικού Συστήματος Υγείας (ΕΣΥ), αλλά και τις ανευθυνότητες αρκετών, είτε λαϊκών είτε κληρικών, ο χρόνος που επιβεβαίωσε ότι ο ανορθολογισμός που ζει σ’ αυτή τη χώρα είναι ένα παγκόσιο φαινόμενο που εκδηλώνεται σε Ευρώπη και Αμερική, Βορρά και Νότο, σ’ όλα τα μήκη και πλάτη της υφηλίου.
Για την Ελλάδα, το 2021, πέρα και πάνω απ’ όλα τα σημαντικά, είναι το έτος της μεγάλης επετείου – της επετείου της Εθνικής Παλιγγενεσίας του 1821 που μας κατέστησε ελεύθερο, ανεξάρτητο κράτος. Θα γιορταστεί όπως αξίζει στο μεγάλο γεγονός, όπως επιβάλλει νοηματικά η σύγχρονη πραγματικότητα και επιτρέπουν οι συνθήκες. Θα γιορτάσουμε για να αναδείξουμε τον μακρύ δρόμο που διανύσαμε από τότε για να γίνουμε μια σύγχρονη, δημοκρατική ευρωπαϊκή χώρα με προοπτικές και δυνατότητες. Πιο μπροστά από κάθε άλλη χώρα της περιοχής, παρά τα προβλήματα και αντιξοότητες. Θα γιορτάσουμε (και) για να θυμηθούμε το παρελθόν. Αλλά μήπως όμως και για να ξεχάσουμε, να ξεχάσουμε κάτι από το παρελθόν; Ο μεγάλος ιστορικός T. Judt στην περίφημη ιστορία της μεταπολεμικής Ευρώπης (Postwar, A History of Europe Since 1945») γράφει ότι η σύγχρονη Ευρώπη, η Ευρωπαϊκή Ενωση, οικοδομήθηκε πάνω σ’ έναν βαθμό «ιστορικής αμνησίας» (historic amnesia) και «συλλογικής λήθης» (collective forgetting). Βέβαια ο Judt δεν εννοεί ότι η Ευρωπαίοι ξέχασαν την ιστορία τους. Ούτε μπορούσαν, ούτε έπρεπε. Εννοεί ότι αποφάσισαν να οικοδομήσουν τη σύγχρονη Ευρώπη της σταθερότητας, ειρήνης και δημοκρατίας «ξεχνώντας» τις ιστορικές αντιπαλότητες που τους χώριζαν για να πάνε μπροστά. Την ιστορία πρέπει να τη γνωρίζουμε, να τη θυμόμαστε για να την ξεπερνούμε. Οχι να την επαναλαμβάνουμε (είτε ως φάρσα, είτε ως τραγωδία). Και αυτό θα πρέπει να είναι ένα από τα μηνύματα του εορτασμού της επετείου, ιδιαίτερα καθώς, δεδομένης της συγκυρίας, ο κίνδυνος να διολισθήσουμε σε μια τετριμμένη ιστορική αφήγηση είναι ορατός. Η Ευρώπη (ή το μεγαλύτερο μέρος της) απέφυγε αυτή την παγίδα.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
