Βλέποντας τις εφόδους του ισραηλινού στρατού στα πλοιάρια που έπλεαν προς τη Γάζα (με τα πληρώματά τους να έχουν στην πραγματικότητα πλήρη γνώση ότι δεν θα φθάσουν ποτέ εκεί), ομολογώ ότι δεν σκέφτηκα τη ματαιότητα του εγχειρήματος. Ούτε είμαι τόσο αφελής ώστε να σκεφτώ πώς είναι δυνατόν ένα κράτος να κάνει πειρατεία σε διεθνή ύδατα και μάλιστα σε ζωντανή μετάδοση. Φαντάζομαι ότι τέτοιες πρακτικές είναι εμπεδωμένες πια στην κυβέρνηση Νετανιάχου.

Δικαιοσύνη

Σκέφτηκα μόνο πόσο ψηλά πρέπει να έχουν κάποιοι άνθρωποι την έννοια της δικαιοσύνης και της προσφοράς ώστε να μπουν σε ένα πλοίο και να ρισκάρουν τόσο πολλά για μια πράξη που αναπόφευκτα η Ιστορία θα την καταγράψει στην κατηγορία «Συμβολικές».

Δεν θέλω να παρεξηγηθώ και σίγουρα δεν θέλω να μειώσω την πρωτοβουλία του Στολίσκου της Αλληλεγγύης. Ακριβώς το αντίθετο. Ενώ εγώ γράφω αυτές τις γραμμές από την άνεση του γραφείου μου και την ασφάλεια του πληκτρολογίου μου, άλλοι και άλλες βλέπουν πολεμικά πλοία να έρχονται κατά πάνω τους και πάνοπλους κομάντος να τους συλλαμβάνουν για να τους οδηγήσουν ποιος ξέρει πού και ποιος ξέρει για πόσο.

Στην πραγματικότητα ζηλεύω αυτούς τους ανθρώπους που συμμετέχουν στον Στολίσκο για τη γενναιότητα και την ανιδιοτέλειά τους. Και αισθάνομαι ότι το μήνυμά τους δεν έχει αποκλειστικούς παραλήπτες ούτε το καθεστώς Νετανιάχου, που κωφεύει, ούτε τις κυβερνήσεις της Δύσης, που έχουν τα δικά τους προβλήματα ακοής. Με μια διασταλτική ερμηνεία της πράξης τους, είναι σαν να απευθύνονται σε όλες και όλους που βιώνουμε ή βλέπουμε ή ανεχόμαστε μια αδικία, ένα πρόβλημα, μια κατάσταση που να σηκώνει βελτίωση. Και το μήνυμα είναι τόσο καίριο και τόσο απλό: κάνε κάτι.

Τηρουμένων των αναλογιών, όταν Γλέζος και Σάντας κατέβασαν τη σημαία με τη σβάστικα από την Ακρόπολη, δεν προκάλεσαν ένα κίνημα κατεβάσματος ναζιστικών συμβόλων, ούτε μια πάνδημη εξέγερση. Αλλά σίγουρα μια σημαντική μερίδα του πληθυσμού αισθάνθηκε ότι υπάρχει φως στο βάθος του τούνελ, ότι αξίζει τον κόπο να παλέψεις για κάτι.

Και περισσότερο από 80 χρόνια μετά, επιστρέφοντας στο σήμερα, αυτό νιώθω ότι είναι η αντίστοιχη παράπλευρη ωφέλεια που έρχεται από τα ανοιχτά της Γάζας. Το μήνυμα ότι σε έναν κόσμο όπου βασιλεύουν ο κυνισμός και το συμφέρον, όλοι μπορούμε να προσφέρουμε κάτι για να κάνουμε λίγο καλύτερο, έστω λίγο λιγότερο απελπιστικό, τον μικρόκοσμο των άλλων.

Οσο αδιανόητο κι αν μας φαίνεται να βρεθούμε στο σκάφος «Οξυγόνο» ή «Παύλος Φύσσας» με ρότα τη Γάζα, τόσο εφικτό είναι να γίνουμε εθελοντές αιμοδότες ή να ρωτήσουμε τον γείτονα που έχει κάποιο κινητικό πρόβλημα αν χρειάζεται κάτι επειδή θα πάμε στο σουπερμάρκετ.

Οσο μεγάλες και κουρασμένες κι αν αισθανόμαστε για να διαδηλώσουμε μπροστά στην ισραηλινή πρεσβεία ή στο ελληνικό ΥΠΕΞ, δεν θα μεγαλώσουμε ποτέ αρκετά ώστε να μην μπορούμε να προσφέρουμε κάποια ξεχασμένα ρούχα μας σε κοινωνικές δομές ή να πάρουμε τηλέφωνο έναν άνθρωπο που έχει ανάγκη να ακούσει μια φωνή.

Οσο μόνοι ή αδύναμοι κι αν αισθανόμαστε για να αρχίσουμε μποϊκοτάζ στα ισραηλινά προϊόντα ή για να κάνουμε έφοδο στον ΟΗΕ σαν την Αντζελα Ντέιβις, τόση δύναμη μπορούμε να αντλήσουμε ενισχύοντας ένα τοπικό κατάστημα αντί για τις αλυσίδες ή φροντίζοντας τα αδέσποτα ζώα της γειτονιάς μας.

Ανθρωπιά

Η στήλη έχει εκφραστεί επανειλημμένα κατά της έννοιας της ατομικής ευθύνης όταν χρησιμοποιείται για να καλύψει την κρατική ανεπάρκεια, αδιαφορία ή ανικανότητα. Αλλά η ατομική δράση είναι συχνά ο τρόπος να φέρουμε στο φως τα καλύτερα χαρακτηριστικά μας, να επιβεβαιώσουμε ότι είμαστε άνθρωποι. Οπως, βάζοντας πολύ ψηλά τον πήχη, έκαναν τα μέλη του Στολίσκου της Αλληλεγγύης…