Το να διανύεις την έκτη δεκαετία της ζωής σου συνεπάγεται μια σχεδόν αναπόφευκτη συνειδητοποίηση. Οτι εκεί που πριν από λίγα χρόνια βασικά θέματα συζήτησης ήταν σε ποιο μπαρ θα πάμε το βράδυ, τι θα κάνουμε τα Χριστούγεννα και πώς φτιάχνεται το κοσμοπόλιταν, τώρα η ατζέντα αφορά ποια χάπια παίρνουμε, ποιο μέρος του σώματος πονάει περισσότερο, τι λέει το ChatGPT για το τάδε ή το δείνα σύμπτωμα. Ναι, τι να κάνουμε… Ο χρόνος γιατρεύει τα πάντα εκτός από αυτά που προκαλεί ο ίδιος.

Εξαιτίας κάποιου είδους αδιευκρίνιστης διαστροφής, προσπαθώ να συγκεντρώνω τα όποια ιατρικά τσεκάπ μου στο τέλος του χρόνου. Ισως να θέλω να ξέρω αν οι υποσχέσεις που θα δώσω στον εαυτό μου την παραμονή της Πρωτοχρονιάς θα πρέπει να είναι βραχυπρόθεσμες ή μακροπρόθεσμες: να καταφέρω να κάνω το καλύτερο βραστό αβγό ή να μάθω κινέζικα;

Πιγκουίνοι

Συνεχίζοντας στον τομέα των σχετιζόμενων με την ιατρική διαστροφών, το χρονικό διάστημα από τις ιατρικές εξετάσεις έως τη λήψη των αποτελεσμάτων προσφέρεται για τις πιο παρανοϊκές σκέψεις μου. Αν τα νέα είναι άσχημα, δηλαδή πάρα πολύ άσχημα, προλαβαίνω να τα πουλήσω όλα και να πάω στην Ανταρκτική να βλέπω πιγκουίνους;

Ναι, αλλά αφού τα πουλήσω όλα, αν με πάρουν από το εργαστήριο και μου πουν ότι τελικά έκαναν ένα μικρό λάθος και όλα είναι καλά, προλαβαίνω να τα αγοράσω πίσω και να συνεχίσω την προηγούμενη ζωή μου;

Και αν νομίζετε ότι αστειεύομαι, σας πληροφορώ ότι για 14 ημέρες στη Γη του Πυρός με πενθήμερη κρουαζιέρα στην Παταγονία, οι τιμές είναι γύρω στα 9.500 ευρώ με ημιδιατροφή (δεν ξέρω αν προβλέπεται έκπτωση για εισιτήριο one way).

Δυστυχώς για τους ενεχυροδανειστές και τα ταξιδιωτικά πρακτορεία, τελικά τα νέα ήταν «μάλλον καλά» και φέτος όσον αφορά τις εξετάσεις. Αλλά αν με τρώει η αγωνία πριν καν δω το χαρτί με τα αποτελέσματα, φαντάσου τι στρες θα υπάρχει όταν τα πράγματα δεν θα είναι και τόσο καλά. Διάβαζα πρόσφατα ένα δημοσίευμα για το πόσο επιβαρυντικό μπορεί να είναι το στρες για σχεδόν κάθε ασθένεια με τις επιπλέον ορμονικές ανισορροπίες που προκαλεί σε έναν ήδη ασθενή οργανισμό.

Δεν θα εκπλήξει κανέναν και καμία, φαντάζομαι, ότι ένας από τους βασικούς τρόπους διαχείρισης αυτού του στρες (και κατ’ επέκταση ένα μέσο και για την αντιμετώπιση της κυρίως ασθένειας) είναι η κοινωνική υποστήριξη. Η αίσθηση ότι κάποιος σε σκέφτεται, ότι μπορείτε να ανταλλάξετε μια κουβέντα σε μια δύσκολη στιγμή. Είναι αυτό που λένε ότι η προσευχή των άλλων δεν βοήθησε κάποιον ασθενή. Αλλά όταν ένας ασθενής ξέρει ότι κάποιοι προσεύχονται για αυτόν, τότε αυτό ενδέχεται να κάνει κάποια διαφορά σε μια πρόγνωση ή σε μια ανάρρωση.

Ισως αυτές οι σκέψεις μοιάζουν κάπως περίεργες, λίγο αταίριαστες με το πνεύμα των ημερών, με τα χαμογελαστά πρόσωπα στις διαφημίσεις, με τα υποψιασμένα παιδιά που ζητούν τα δώρα από τους γονείς τους, χωρίς να περιμένουν τη μεσολάβηση του Αϊ-Βασίλη.

Οι νησίδες

Από την άλλη, ίσως είναι ακριβώς σε αυτόν τον ωκεανό της εν μέρει κατασκευασμένης ευφορίας, που πρέπει να έχουμε ανοιχτά τα μάτια για τις νησίδες ανασφάλειας, άγχους, μοναξιάς. Απασχολημένες και απασχολημένοι με τις όποιες δουλειές μας και με τη φρενίτιδα των εορτών, ας έχουμε λίγο στον νου μας και τη γειτόνισσα ή τον όχι και τόσο κοντινό συγγενή, οι οποίοι αγωνιούν για την υγεία τους και όχι για το αν θα βρουν την καλύτερη συνταγή για τη γαλοπούλα.

Ας μην ξεχνάμε πως ό,τι τους ταλαιπωρεί θα πρέπει να το αντιμετωπίσουν στο ελληνικό σύστημα υγείας, πεδίο λαμπρό για μια νέα έρευνα για τις επιπτώσεις του στρες στην υγεία…