Η ΕΜΦΑΝΙΣΗ του ελληνικού Στίβου στο παγκόσμιο πρωτάθλημα στην Ντόχα του Κατάρ κάθε άλλο παρά ικανοποιητική ήταν (μάλλον απογοητευτική) στο σύνολό της. Αυτό οφείλεται σε μια, ας πούμε, παθογένεια, πιο σωστά λειτουργική και παραγωγική αδυναμία που χαρακτηρίζεται ως ετεροβαρής και ανισομερής όσον αφορά τη μορφή των αγωνισμάτων. Ετσι, ενώ υπάρχει και σε διεθνές επίπεδο παρουσία στα άλματα (σε μικρότερο μέγεθος στις ρίψεις), είναι κατακόρυφη και απόλυτα επιδραστική αδυναμία σ’ όλα σχεδόν τα δρομικά (αριθμητικά πλειοψηφούν) αγωνίσματα. Αυτό άλλωστε πληρώθηκε με τον υποβιβασμό από τη μεγάλη κατηγορία των εθνικών ομάδων στίβου των χωρών της Ευρώπης (πάλαι ποτέ Κύπελλο Μπρούνο Ζάουλι). Αυτή η αδυναμία πρέπει να αντιμετωπισθεί από τον ΣΕΓΑΣ (μάλλον δείχνει να έχει συμβιβασθεί με την παθογένεια αυτή) και τη γενναία στήριξη του «συλλόγου» πολύτιμου πρωτοκύτταρου της ανάπτυξης.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
