«Και επειδή διατυπώνονται κατά καιρούς επιφυλάξεις ως προς τη σκοπιμότητα του διαλόγου με την Τουρκία, υπενθυμίζω ότι για την επίλυση των διαφορών υπάρχουν τρεις τρόποι: ο διάλογος, η διαιτησία και ο πόλεμος. Οι ώριμοι λαοί πριν φτάσουν στον πόλεμο χρησιμοποιούν εξαντλητικά τις ειρηνικές διαδικασίες. Αυτό κάνει και η κυβέρνησή μας, χωρίς όμως να παραλείπει να λαμβάνει τα μέτρα εκείνα που θεωρούνται απαραίτητα για την ασφάλεια της χώρας». Αυτά σημείωνε στο ελληνικό κοινοβούλιο στα τέλη της δεκαετίας του ’70 ο Κωνσταντίνος Καραμανλής προκειμένου να καταδείξει ότι η αντιμετώπιση της Τουρκίας δεν μπορεί να περιορίζεται στην ενίσχυση των ελληνικών Ενόπλων Δυνάμεων αλλά χρειάζεται να συμπληρωθεί με το καταλληλότερο από τα διαθέσιμα – σε εκείνη την ιστορική συγκυρία – ειρηνικά μέσα που δεν ήταν άλλο από τον διάλογο.
Αντίθετα η υιοθέτηση «πολιτικής μη-διαλόγου» με τον εισβολέα της Κύπρου αποτελούσε για τον Ανδρέα Παπανδρέου την καταλληλότερη απάντηση στην Τουρκία στη δεκαετία του ’80. Αυτό βεβαίως μέχρι την – αναπόφευκτη – κρίση στην οποία οδήγησε η συγκεκριμένη πολιτική τον Μάρτιο του 1987. Τότε ο Ανδρέας Παπανδρέου αποδέχτηκε την ανάγκη ενός «υπό όρους διαλόγου» με την Τουρκία, εφηύρε το δόγμα του «μη-πολέμου», επεσήμανε ότι Ελλάδα και Τουρκία μπορούν να συνεχίσουν να «συμφωνούν ότι διαφωνούν» και προχώρησε στην υιοθέτηση Μέτρων Οικοδόμησης Εμπιστοσύνης στο Αιγαίο.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
