Η ιστορία δεν έχει επιβεβαιωθεί. Είναι όμως τόσο ωραία που όχι μόνο δεν τη χάλασε η πραγματικότητα, αλλά την άφησε να συντηρείται για πολύ καιρό στους κόλπους της μέχρι να τη σκεπάσει κάπως η αχλή του χρόνου.

Λέγεται λοιπόν ότι στη μεγάλη φουρτούνα του 1976, όταν η Τουρκία αμφισβήτησε τα ελληνικά χωρικά ύδατα βγάζοντας το ωκεανογραφικό «Χόρα» στο Αιγαίο, ο Καραμανλής δεν πήρε τ’ όπλο του αλλά σήκωσε απλώς το τηλέφωνο. Ετσι, προσυνεννοημένα, ανέκραξε ο Παπανδρέου εκείνο το «Βυθίσατε το «Χόρα»». Ετσι έφτασε το μήνυμα στην Αγκυρα πως στην Αθήνα μύριζε παντού μπαρούτι. Και έτσι το «Χόρα» μαζεύτηκε στη βάση του και η φουρτούνα του ’76 δεν έγινε πόλεμος.

Η ιστορία εκείνη διαβάζεται κι αλλιώς. Ή βλέπεται σαν μια παρτίδα πόκερ, στην οποία υπάρχει πάντα κάποιος παίκτης που πετάει στο τραπέζι το εθνικιστικό χαρτί όχι για να τινάξει την μπάνκα στο αέρα αλλά για να μαζέψουν τα δικά τους εκείνοι που ποντάρουν σε αυτό. Κοινώς μπλοφάρει.

Πάντα; Το βέβαιο είναι πως η μπλόφα επαναλαμβάνεται σε μια εθνική Ιστορία από την οποία δεν είχαν λείψει ποτέ οι εθνικιστικές αναγνώσεις. Οι Συμφωνίες του Λονδίνου και της Ζυρίχης χαρακτηρίζονταν αδιαλείπτως «προδοτικές», «προδότης» ήταν παλαιότερα και ο Βενιζέλος, οι «πατριώτες» πόνταραν στο εθνικιστικό χαρτί πάντα και, ναι, παντού, τόσο ώστε να ανακράξει ο Σάμιουελ Τζόνσον στο Ηνωμένο Βασίλειο ήδη από τον 18ο αιώνα πως «ο πατριωτισμός είναι το τελευταίο καταφύγιο των απατεώνων».

Σε αυτή τη λέσχη της απάτης, η μπλόφα είναι μια διέξοδος, όπως στην ιστορία του ’76. Ηταν και μια κάποια λύση στη Συμφωνία των Πρεσπών που υπέγραψε ο Αλέξης Τσίπρας το 2018, όταν κόντρα στην οικογενειακή του παράδοση ο Κυριάκος Μητσοτάκης πέταξε στο τραπέζι το εθνικιστικό χαρτί για να μη μαζέψουν όλο το χαρτί των ψηφοδελτίων οι απατεώνες της υπόθεσης. Οι ψήφοι, ή τουλάχιστον ένα μέρος τους, έμειναν στη ΝΔ και πάντως εντός του δημοκρατικού τόξου.

Με τέτοιες μπλόφες, μεγάλες και μικρότερες, εξακολουθεί να γράφεται η Ιστορία. Στην πρώτη του μετεκλογική συνέντευξη, ο άλλοτε εθναμύντορας των Πρεσπών άνοιξε τον δρόμο για τη Χάγη δηλώνοντας πως «οποιαδήποτε συμφωνία αυτού του τύπου μπορεί να συνεπάγεται κάποιες υποχωρήσεις από κάποιες θέσεις που μπορεί να αποτελούν την αφετηρία της διαπραγμάτευσης».

Υποχωρήσεις; Ασφαλώς κανένας δεν υπέθεσε πως ο Μητσοτάκης ετοιμαζόταν να δώσει το μισό Αιγαίο με δύο F-16 δώρο. Ανάμεσα στους πρώτους όμως που έσπευσαν να ζητήσουν επίμονα, ανήσυχα και μπλοφαδόρικα εξηγήσεις ήταν ο ΣΥΡΙΖΑ και το ΠαΣοΚ από το δημοκρατικό τόξο. Πέταξαν το χαρτί πριν το μαζέψουν οι απατεώνες με αλαλαγμούς και οιμωγές από τον νυν ενδοτικό του Αιγαίου.

Πέντε μήνες, μερικές εξηγήσεις και μια συνέντευξη Σαμαρά μετά, φτάσαμε στην επίσκεψη Ερντογάν και σε αυτό που εγγράφεται ως νέα σελίδα στις ελληνοτουρκικές σχέσεις. Κι ενώ το μελάνι των 15 συμφωνιών δεν έχει στεγνώσει ακόμη, η λέσχη της απάτης οσμίζεται ήδη «προδοσίες» και ψυχανεμίζεται «ενδοτισμούς».

Καμία έκπληξη, κάποια μπλόφα θα πέσει πάλι στο τραπέζι. Μικρότερη ή μεγαλειώδης σαν εκείνη του «Χόρα» που ακόμη και αν είναι μυθική βοήθησε να καταρριφθεί ένας μύθος – ο μύθος που λέει πως η εξωτερική πολιτική χτίζεται πάνω στην αρχή της εθνικής συναίνεσης και του κοινού μετώπου των ημετέρων δυνάμεων του έθνους.

Μπορεί, αλλά όχι όσο οι απατεώνες διατηρούν τη λέσχη και το καταφύγιο της απάτης τους. Εδώ και αλλού. Γιατί δεν λέγεται μόνο πως ο Καραμανλής με τον Παπανδρέου έστησαν το «Χόρα» για να αποτρέψουν έναν πόλεμο. Αλλά και πως λίγες δεκαετίες νωρίτερα, ο Ρούζβελτ έστησε ολόκληρο Περλ Χάρμπορ για να τελειώσει έναν άλλον…