Το 1949, σε ηλικία 18 μηνών, η Τζούντιθ Χιούμαν ήταν ένα από τα τελευταία παιδιά που θα προσβάλλονταν από πολιομυελίτιδα στις Ηνωμένες Πολιτείες. Μόλις έξι χρόνια αργότερα, το 1955, θα ανακοινωνόταν η ανακάλυψη του εμβολίου που μέσα σε 60 χρόνια θα εξάλειφε την παραλυτική αυτή ασθένεια από τον κόσμο. Στην εποχή της, ωστόσο, δεν υπήρχε θεραπεία, με αποτέλεσμα η Τζούντιθ να χάσει τη χρήση των κάτω άκρων της. Για την αμερικανική κοινωνία της δεκαετίας του ’50 η αναπηρία της όφειλε να την κρατήσει στο περιθώριο της ζωής: το νηπιαγωγείο όπου θα φοιτούσε γνωμάτευσε ότι το αναπηρικό της αμαξίδιο συνιστούσε κίνδυνο πυρκαγιάς. Οι γονείς της αντιτάχθηκαν στην απόφαση και η Τζούντιθ έγινε τελικά δεκτή ως μαθήτρια τέσσερα χρόνια αργότερα. Σπούδασε λογοθεραπεία στο Πανεπιστήμιο του Λονγκ Αϊλαντ, έκανε μεταπτυχιακές σπουδές στο Πανεπιστήμιο του Μπέρκλεϊ και το 1970 ανακάλυψε ξανά ότι ήταν επικίνδυνη: το Σχολικό Συμβούλιο της Πολιτείας της Νέας Υόρκης αρνήθηκε να της εκδώσει άδεια διδασκαλίας γιατί σε περίπτωση φωτιάς το αμαξίδιο θα την εμπόδιζε να πραγματοποιήσει ταχεία εκκένωση της τάξης. Εκτοτε, η Τζούντιθ αποδύθηκε σε μια ακλόνητη ακτιβιστική εκστρατεία που την κατέστησε «μητέρα του κινήματος των ατόμων με αναπηρία». Αρχής γενομένης από τον τοπικό Τύπο («αν έχεις πολιομυελίτιδα μπορείς να γίνει πρόεδρος, αλλά όχι και δασκάλα» έγραφε δηκτικά μια εφημερίδα παραπέμποντας στο προηγούμενο του Φράνκλιν Ρούζβελτ), η Τζούντιθ έθεσε το ζήτημα στην κοινωνία ως δίκαιο αίτημα που συμπλήρωνε τις κατακτήσεις των πολιτικών δικαιωμάτων. Η μεγάλη καθιστική διαμαρτυρία που οργάνωσε για 24 μέρες σε μια ομοσπονδιακή υπηρεσία του Σαν Φρανσίσκο υπήρξε ορόσημο στην προσπάθεια να πειστεί η αμερικανική κυβέρνηση να νομοθετήσει ως προς το ζήτημα. Ο «Νόμος περί Αμερικανών με αναπηρία» που πέρασε τελικά η κυβέρνηση Μπους το

 1990 θεωρείται θεμελιώδες βήμα για τη μετέπειτα επέκταση του συστήματος πρόνοιας και την προστασία ομάδων που προηγουμένως αγνοούνταν. Υφυπουργός Παιδείας στην κυβέρνηση Κλίντον, ειδική σύμβουλος του υπουργείου Εξωτερικών στην κυβέρνηση Ομπάμα, η Τζούντιθ Χιούμαν αναδείχθηκε σε ηγέτιδα σεβαστή από όλους. «Δεν είναι τραγωδία για μένα το γεγονός ότι ζω σε αναπηρική πολυθρόνα» έλεγε χαρακτηριστικά το 1987. «Η αναπηρία γίνεται τραγωδία μόνο όταν η κοινωνία αποτυγχάνει να ανταποκριθεί στις ανάγκες μας».