Ακολουθώντας το παράδειγμα του Τσέχοφ που χαρακτηρίζει τα καταθλιπτικά του δράματα «κωμωδίες», η Σάρα Κέιν προβαίνει σε μια καυστική σάτιρα, αν όχι και καταδίκη, του δυτικού μας πολιτισμού όπως παρακμάζει μέσα στην υπερκατανάλωση των φυσικών πόρων, αλλά και των τοξικών ουσιών που παρασκευάζονται από τη Χημεία. Εδώ όμως η όποια ροπή προς την κατάθλιψη του θεατή εξισορροπείται από το γκροτέσκο στοιχείο που παραπέμπει ακόμα και στο κουκλοθέατρο και στις φουτουριστικές υπερβολές του θεατρικού Μαγιακόφκσι, καθώς και στην ήδη επεξεργασμένη παράδοση του «θεάτρου της σκληρότητας» που προπαγάνδισε εμπράκτως ο Αρτό. Ο σαδομαζοχισμός εμφιλοχωρεί και θάλλει εκεί όπου τα ανθρώπινα αισθήματα συνθλίβονται κάτω από εξουσιαστικές τάσεις και μανίες επιβολής της θέλησης του ενός πάνω σε όλους στους άλλους. Τίθεται δηλαδή με θεατρικό τρόπο το φιλοσοφικό ερώτημα των ορίων της ατομικής ελευθερίας αλλά και της συλλογικής ελευθερίας μιας κυρίαρχης ομάδας εναντίον άλλων. Η Σάρα Κέιν λειτουργεί σαν καταπέλτης απέναντι σε κάθε είδους φασισμό, απολυταρχισμό, παράβαση καθήκοντος και κατάχρηση εξουσίας. Ο κακομαθημένος αυταρχικός πρίγκιπας αμαρτάνει, σφάλλει, αστοχεί, καταστρέφεται γιατί καταπατάει τα συναισθήματα των άλλων ανθρώπων και ειδικά της ερωτοχτυπημένης Φαίδρας που δεν ζητάει το σεξ αλλά την αγάπη του.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
