Φοβούμενοι τους κινδύνους που ενέχουν οι φατρίες και προσπαθώντας να γεφυρώσουν το χάσμα μεταξύ εκείνων που επιθυμούσαν μια ισχυρή κεντρική κυβέρνηση και εκείνων που προτιμούσαν ισχυρότερες πολιτειακές κυβερνήσεις, οι θεμελιωτές του αμερικανικού πολιτεύματος επινόησαν ένα σύστημα θεσμικών αντίβαρων (ελέγχων και ισορροπιών) και ένα ομοσπονδιακό μοντέλο διακυβέρνησης. Βασικά χαρακτηριστικά αυτού του συστήματος είναι ο διαχωρισμός της εξουσίας στα εκτελεστικά, νομοθετικά και δικαστικά σκέλη της, αλλά με τρόπο που να τα καθιστά αλληλεξαρτόμενα και άρα να τα ωθεί προς τη συνεργασία, καθώς επίσης ο ανταγωνισμός μεταξύ της ομοσπονδιακής κυβέρνησης και των Πολιτειών γύρω από τη δικαιοδοσία τους.
Επί δύο και πλέον αιώνες, και παρά τις κατά καιρούς ισχυρές πιέσεις που δέχθηκε, το σύστημα αυτό κατάφερε να συνδυάσει την αποτελεσματική διακυβέρνηση με την ατομική ελευθερία σε μεγάλο βαθμό. Παρά τις πρόσκαιρες επάρσεις προέδρων και νομοθετών, οι τρεις εξουσίες κατάφεραν να διατηρήσουν μια ισορροπία που επέτρεψε στις ΗΠΑ να αναδειχθούν σε ηγέτιδα δύναμη της παγκόσμιας τάξης και οικονομίας. Παρ’ όλα αυτά, η επικράτησή τους στον Ψυχρό Πόλεμο αφαίρεσε έναν ευρέως αποδεκτό κοινό σκοπό και έστρεψε την εσωτερική προσοχή σε συστημικές ανισότητες φυλετικής, εθνικής και οικονομικής φύσεως, οι οποίες υπέβοσκαν από καταβολής του κράτους.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
