Οι ελπίδες για μια σύντομη διευθέτηση της κρίσης στη Μέση Ανατολή, με κύριο ζητούμενο την λήξη του εμφυλίου πολέμου στη Συρία, φαίνεται να απομακρύνονται ακόμη περισσότερο, μετά τα αποτελέσματα των βουλευτικών εκλογών στην Τουρκία. Η επικράτηση του Ταγίπ Ερντογάν (και ο τρόπος με τον οποίο αυτή ολοκληρώθηκε) μπορεί, με μια πρώτη ματιά, να υποδηλώνει ότι η Τουρκία εισέρχεται σε μια περίοδο σταθερότητας, συμβαίνει όμως ακριβώς το αντίθετο. Διότι η νίκη αυτή, αντί να συμβάλει στην εξομάλυνση των βαθύτατων αντιθέσεων της τουρκικής κοινωνίας και στην προσπάθεια τερματισμού του πολέμου στη Συρία, θα παρατείνει τελικά το κλίμα γενικότερης αστάθειας και αβεβαιότητας. Ηδη τα πρώτα δείγματα γραφής της νέας τουρκικής κυβέρνησης, με τις εξαγγελίες για πύκνωση των στρατιωτικών επιχειρήσεων εναντίον των κούρδων αυτονομιστών και τις νέες διώξεις εναντίον αντιπολιτευόμενων μέσων ενημέρωσης, προδιαγράφουν ξεκάθαρα τι πρόκειται να συμβεί, καθώς τώρα ο «νέος Σουλτάνος» αισθάνεται πανίσχυρος.
Δεν είναι όμως μόνον οι ελπίδες για αποκλιμάκωση της έντασης στις κουρδικές περιοχές και για επιστροφή στις ειρηνευτικές συνομιλίες που κατέρρευσαν, αλλά και η ανησυχία που προκαλείται από το γεγονός της ταυτόχρονης εξαγγελίας ότι σχεδιάζεται νέα στρατιωτική δράση κατά των τζιχαντιστών. Γεγονός που ουσιαστικά σημαίνει και παράλληλη προσπάθεια εξουδετέρωσης των Κούρδων της Συρίας. Αυτό δηλαδή που συνέβη και το περασμένο καλοκαίρι, όταν επιτράπηκε η χρήση της βάσης Ιντσιρλίκ από τους Αμερικανούς για τις αεροπορικές επιχειρήσεις τους εναντίον του Χαλιφάτου και έτσι η Αγκυρα βρήκε την ευκαιρία να εντείνει τις επιθέσεις της εναντίον των Κούρδων στα συριακά εδάφη, προκαλώντας την οργή της Ουάσιγκτον, η οποία θεωρεί τους κούρδους μαχητές την πιο ικανή δύναμη για την καταπολέμηση των τζιχαντιστών. Η αρνητική αυτή παράμετρος στις κοινές προσπάθειες για τον τερματισμό του εμφυλίου στη Συρία δείχνει ότι η όποια τελική διευθέτηση καθίσταται ακόμη δυσκολότερη.
Ετσι η Τουρκία (χώρα-κλειδί στην ευαίσθητη αυτή περιοχή), που παλαιότερα είχε θεωρηθεί ότι θα μπορούσε να αποτελέσει το επιτυχημένο μοντέλο διακυβέρνησης για τις χώρες της Αραβικής Ανοιξης, έχει βυθιστεί στην αυταρχική συμπεριφορά ενός ηγέτη, ο οποίος παρασύρθηκε από την τρέλα του μεγαλείου, πιστεύοντας ότι θα μπορούσε να αναβιώσει μια σύγχρονη Οθωμανική Αυτοκρατορία. Απομάκρυνε έτσι τη χώρα του από την ευρωπαϊκή της προοπτική (παρά τις αρχικές του προθέσεις) και τώρα, πανίσχυρος, αντί να αλλάξει πορεία, βυθίζεται στην αυταρχικότητα και στην καταπάτηση των δημοκρατικών δικαιωμάτων. Γεγονός που δυσχεραίνει ακόμη περισσότερο τις επαφές με τις χώρες της Ευρωπαϊκής Ενωσης ο οποίες είναι υποχρεωμένες να συνεργασθούν μαζί του για την αντιμετώπιση της τεράστιας απειλής του Προσφυγικού. Γι’ αυτό και η Ελλάδα, πρώτη ευρωπαϊκή χώρα υποδοχής των προσφύγων, θα πρέπει να διαχειρισθεί τις σχέσεις της με την Αγκυρα με ιδιαίτερη ψυχραιμία.
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
