Ενώ η Ελλάδα έχει βυθιστεί στους χαοτικούς περιορισμούς των κεφαλαιακών ελέγχων –όπου ο κάθε πολίτης μπορεί απλώς να παίρνει εξήντα ευρώ την ημέρα για να ικανοποιεί τις πιο στοιχειώδεις υπαρξιακές του ανάγκες –η πρώην υπουργός κυρία Βαλαβάνη εμπλέκεται, ύστερα από καταγγελίες , σε μια σκοτεινή ιστορία που μεγαλώνει ανεπανόρθωτα και ανυπόφορα το έλλειμμα εμπιστοσύνης προς τους πολιτικούς.
Τι εννοώ; Συγγενικό πρόσωπο της υπουργού εμφανίζεται λίγο πριν από την κρίσιμη επιβολή των ανωτέρω ολέθριων περιορισμών να κάνει ανάληψη ενός μεγάλου ποσού από τον τραπεζικό της λογαριασμό (πιθανώς, όπως ισχυρίζονται μερικοί, γιατί είχε εσωτερική πληροφόρηση από τον κύκλο μιας κομματικής ελίτ ότι μετά από λίγο δεν θα είχε πρόσβαση στις τραπεζικές της καταθέσεις).
Και από αυτό το χρονικό σημείο και ύστερα ο κάθε πρωταγωνιστής αυτής της θλιβερής ιστορίας «προσφέρει» τη δική του σχετικοποιημένη αλήθεια, γιατί όπως έλεγε από παλιά και ο μέγας Θουκυδίδης δεν υπάρχει αντικειμενική αλήθεια σε αυτόν τον κόσμο. Ετσι η κυρία Βαλαβάνη αρνείται στην αρχή οποιαδήποτε εμπλοκή της. Μετά όμως αποκαλύπτεται ότι όντως κάποιο κοντινό της πρόσωπο πραγματοποίησε την παραπάνω επίμαχη τραπεζική ανάληψη και η πρώην υπουργός αμφισβητεί επίμονα οποιαδήποτε πολιτική της ανάμειξη!
Ομως ό,τι και να συνέβη σε αυτή την περίεργη υπόθεση κατ’ αποτέλεσμα με αυτού του είδους τις εξελίξεις ακυρώνεται πανηγυρικά και τραγικά αυτό που δίδασκε ο Αντόνιο Γκράμσι, δηλαδή η «διαπαιδαγωγητική διάσταση της πολιτικής»!
Γιατί; Γιατί ένα τμήμα της κοινωνίας από εδώ και πέρα πλέον θα πιστεύει ότι ακόμη και στις πιο κρίσιμες ιστορικές στιγμές ενός έθνους τα μέλη της κυβερνητικής νομενκλατούρας θα ενδιαφέρονται τραγικά και εγωιστικά για την εξυπηρέτηση μόνο των δικών τους ατομικών (ή οικογενειακών) συμφερόντων και όχι για την εξυπηρέτηση των συμφερόντων μιας φτωχοποιημένης κοινωνίας που καταρρέει!
Και αυτό ακρωτηριάζει έντονα, όπως λέει και ο Σλαβόι Ζίζεκ, και την προοπτική μιας σοβαρής «Αριστεράς», που λειτουργώντας μέσα στο πλαίσιο της ευρωζώνης θα έχει μεταξύ των άλλων ως κυρίαρχο καθήκον και την καταπολέμηση της διαφθοράς (και η ανωτέρω υπόθεση εξωγενώς τουλάχιστον έχει τέτοια ποιοτικά χαρακτηριστικά, Zizek, New Statesman, The courage of hopelessness).
Τέλος, είναι εντελώς ακατανόητη και ατεκμηρίωτη η καταγγελία της κυρίας Βαλαβάνη ότι παρακολουθούνταν οι προσωπικές της συνομιλίες από την ΕΥΠ, γιατί από ό,τι γνωρίζουμε τουλάχιστον δεν ζούμε στην πρώην σταλινική Ανατολική Γερμανία, όπου παρακολουθούνταν απεχθώς «οι ζωές των άλλων»!
Ο κ. Γρηγόρης Καλφέλης είναι καθηγητής της Νομικής Σχολής του ΑΠΘ.
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
