Λένα Παπαδημητρίου

Η διεθνής performing artist Λίντα Καπετανέα είναι το κεντρικό πρόσωπο της καμπάνιας της Novartis Oncology για την ολιστική αντιμετώπιση του καρκίνου του μαστού.

«Καθένας από εμάς γεννιέται κατέχοντας διπλή υπηκοότητα, μία στο βασίλειο των υγιών και μία στο βασίλειο των αρρώστων» καταθέτει η «σκοτεινή» κυρία των αμερικανικών γραμμάτων Σούζαν Σόντακ στον πρόλογο του βιβλίου της «Η νόσος ως μεταφορά» (εκδ. Υψιλον).

Το καλοκαίρι οι γονείς μιας 17χρονης που «έχει μπει στην τελική ευθεία» (ήτοι δίνει Πανελλήνιες τον ερχόμενο Ιούνιο) με ενημέρωσαν ότι η εγγραφή της στο φροντιστήριο προϋπέθετε και την εξέτασή της από τον διαπιστευμένο ψυχολόγο του φροντιστηρίου.

Το σεξ μέσα στον γάμο αντιμετωπίζεται πλέον από τους ειδικούς με τον ίδιο τρόπο που αντιμετώπιζαν οι αμερικανοί πεζοναύτες τα σκυλιά που έσερναν για να τρομοκρατήσουν τους ιρακινούς κρατούμενους στις φυλακές Αμπου Γκράιμπ.

Οταν διαβάζω για τις προεκτάσεις που σχεδιάζει η Disney στα θεματικά πάρκα της

Ας θεωρηθώ δημοσιογραφικά ρίψασπις, αλλά αυτή την αποστολή δεν θα ήθελα επ' ουδενί λόγω να κληθώ να την επιτελέσω.

Γιατί η μεγάλη Βρετανίδα συγγραφέας του 19ου αιώνα με τις ρομαντικές ιστορίες που κατέληγαν –πάντα– σε χαρούμενες κωδωνοκρουσίες δίνει συμβουλές ζωής στις γυναίκες της νέας χιλιετίας

Στο Μανχάταν θεωρείσαι σήμερα αποσυνάγωγος αν δεν έχεις ένα αντίτυπο του «Primates of Park Avenue: A Memoir»

«Φθάνω περπατώντας ως την µπροστινή είσοδο του ξενοδοχείου, μόνη μου.

«Αυτές τις μέρες και εγώ χρειάζομαι ψυχοθεραπεία» παραδέχεται μισοσοβαρά στο BHMAgazino ο ψυχίατρος Ματθαίος Γιωσαφάτ.

«Μαµά, φύγαµε από τη µαύρη ζωή!» μου είπε ο επτάχρονος γιος μου μέσα στο Blue Star Ferry, «καθ' οδόν» για μια τριήμερη απόδραση στην Πάρο στα μέσα του περασμένου, πύρινου Ιουλίου.

Προσωπικώς, έχω φαντασιωθεί διάφορους τρόπους για την εκτόνωση του συσσωρευμένου post-capital controls-traumatic stress (μετά-τα-capital controls-τραυματικού στρες) μου.

Μήπως ο παραλογισμός της Ελλάδας των capital controls μπορεί να κατευναστεί από λίγη έλλογη κοσμική σκόνη;

Εφθασε τις προάλλες στα χέρια μου, φρέσκο φρέσκο, το βιβλίο «Ιστορίες απιστίας» (εκδ. Ποταμός) της συναδέλφου Γαλάτειας Βούρβουλη (οι περισσότερες πρωτοδημοσιεύτηκαν στο protagon.gr).

Προ ημερών βρέθηκα μεταξύ διασταυρούμενων πυρών. Δύο αγαπημένες μου φίλες ήταν στα πρόθυρα της άναρχης χρεοκοπίας στις σχέσεις τους.

«Μαμά, ο μπαμπάς έχει πάει σε δουλειά;» με ρώτησε στις 9 το πρωί της Κυριακής του δημοψηφίσματος ο γιος μου, χοροπηδώντας επάνω στο κρεβάτι μου με την καταιγιστική ενέργεια του επτάχρονου που πριν από δύο εβδομάδες τελείωσε την Α' Δημοτικού.

Κάποιοι λένε ότι είναι παράφρων, η πρωτοποριακή έρευνά του όμως έχει ήδη τραβήξει το ενδιαφέρον δισεκατομμυριούχων της Σίλικον Βάλεϊ.

Προ δεκαπενταετίας έκανε για πρώτη φορά την εμφάνισή του το «Sudden Wealth Syndrome»

Προσωπικώς δεν πάσχω από «nomophobia» (εκ του «no mobile»), όπως έχει βαφτιστεί η νεοπαγής φοβία τού να βρεθείς κάποια στιγμή χωρίς το κινητό σου (επειδή το ξέχασες ή - φευ! - το έχασες).

Παρότι το κουτσομπολεύειν θεωρείται εγγενές συστατικό του δημοσιογραφικού DNA, παραδέχομαι ότι μου προκαλεί παιδιόθεν μια απέχθεια.