Θα ήταν αδύνατον να είχε υπάρξει η χθεσινή παράσταση της «Ταράτσας του Φοίβου» με καλεσμένο τον Γιώργο Μαζωνάκη, αν προηγουμένως αυτό το όραμα του Φοίβου Δεληβοριά δεν είχε ωριμάσει και μεστώσει με το πέρασμα των ετών.

Τόσα καλοκαιρία είναι ο χώρος του Δεληβοριά όπου όλοι και όλα βρίσκουν χώρο. Οι οριοθετήσεις και οι ετικέτες ξεθωριάζουν και γεννιέται η συνθήκη που μας επιτρέπει να συνυπάρχουμε άνευ όρων.

Μια ρωγμή είναι η «Ταράτσα» και χρόνο με το χρόνο βαθαίνει στον τοίχο του καθημερινού κυνισμού. Ένας ολόκληρος κόσμος, ποιητικός, ονειροπόλος, παράδοξος, που αποδέχεται και αναγνωρίζει το δικαίωμα όλων να ανήκουν πρώτα και κύρια στον εαυτό τους.

Φωτό: Δημήτρης Μακρής

Ίσως για αυτό να είναι η πιο αγαπησιάρικη δουλειά της καλλιτεχνικής πορείας του Δεληβοριά, παρά το γεγονός ότι μέσα στη συνθήκη της ο ίδιος κάνει συνειδητά ένα βήμα πίσω – έτσι θα βρουν τον δικό τους βηματισμό όλοι οι υπόλοιποι.

Μαζωνάκης: Ένας εύθραυστος και σπάνιος πρίγκιπας στην «Ταράτσα»

Αυτή όμως η «Ταράτσα» με τον Γιώργο Μαζωνάκη ήταν κάτι πολύ παραπάνω και θα ήταν αδύνατο να συμβεί, ειδικά μετά από όλο αυτό το φασαριόζικο μιντιακό τσίρκο για την ακούσια νοσηλεία του στο Δρομοκαΐτειο το καλοκαίρι, αν όλα τα παραπάνω δεν είχαν αποκρυσταλλωθεί και δεν είχαν περάσει σε κάθε στίχο, ατάκα και νότα της «Ταράτσας».

Τα υλικά της ήταν για ένα ακόμα βράδυ εκεί, μπροστά μας: αγάπη, εκτίμηση, κατανόηση, γενναιοδωρία. Ο Δεληβοριάς υποδέχθηκε τον Μαζωνάκη με την αμεσότητα, την πρωτόλεια λαχτάρα που έχει κάποιος όταν συναντά μετά από χρόνια έναν αγαπημένο ξάδελφο. Αυτόν τον ξάδελφο που δεν κάνουμε στενή παρέα, αλλά η σχέση μας είναι αυθεντική. Αυτόν τον ξάδελφο που αν και έχουμε την ίδια πάνω κάτω ηλικία, αυτός τα έκανε όλα πρώτος.

Ο Γιώργος ήρθε εύθραυστος και σπάνιος, σαν ψαλιδοχέρης πρίγκιπας, να ανταποδώσει με ευγένεια, ευγνωμοσύνη και ειλικρίνεια αυτό το δώρο. Δεν γνωρίζω αν ήταν επιμελημένη ή τυχαία η επιλογή όση ώρα τραγουδούσε να παίζουν στην οθόνη σκηνές από τον «Ψαλιδοχέρη» και τον «Ed Wood», ωστόσο παρά την επιφανειακή αντίθεση, η «συνύπαρξη» αυτή γεννούσε έναν πολύ τρυφερό σχόλιο.

Τα highlights

Ο Μαζωνάκης προσέφερε και ένα plot twist: όσο τον αγκάλιασε η Ταράτσα, το ίδιο και περισσότερο αγκάλιασε ο ίδιος  την Ταράτσα. Την ταξίδεψε στις πιο όμορφες ιστορίες της νύχτας μέχρι που ο πρίγκιπας αυτός έγινε διάφανος και μας επέτρεψε να κοιτάξουμε μέσα του. «Μην κρίνετε τους άλλους με βάση όσα εσείς πιστεύετε για αυτούς», είπε λίγο πριν τραγουδήσει το «Ανήκω σε ‘μένα».

Αυτό ήταν και το highlight της παράστασης, αλλά το μουσικό/καλλιτεχνικό highlight ήταν η αρκετά πιο σκοτεινή εκτέλεση του «Ξημερώνει πάλι» με τη φωνή του Μαζωνάκη να πατά πάνω στο «Teardrop» των Massive Attack.

Φωτό: Δημήτρης Μακρής

Αναμφίβολα είναι άδικο να μην αναφέρουμε την τρομερή μπάντα, τις οβιαδικές μεταμορφώσεις της Νεφέλης Φασούλη, που ζει και αναπνέει στην «Ταράτσα» σαν να είναι το σπίτι της ή τη πηγαία χαρά που προκαλεί απλώς με την εμφάνισή του στη σκηνή ο Θανάσης Αλευράς ή την κωμική φλέβα της Γαλήνης Χατζηπασχάλη και του Πάνου Παπαδόπουλου ή την γλυκόπικρη αίσθηση των τραγουδιών της Χριστίνας Σαμάρα (η δεύτερη guest της βραδιάς).

Όμως όλοι θα καταλαβαίνουν και ένιωσαν αυτό που νιώσαμε και όλοι εμείς στην πλατεία και τους εξώστες. Η χθεσινή παράσταση ήταν σαν αυτό το τρυφερό χέρι που, ενώ είσαι ταλαιπωρημένος και σκονισμένος, έρχεται να σου σκουπίσει απαλά το μέτωπο.

Μακάρι να το ένιωσε έτσι και ο Γιώργος Μαζωνάκης.