Βαθμολογία

5: εξαιρετική

4: πολύ καλή

3: καλή

2: ενδιαφέρουσα

1: μέτρια

0: απαράδεκτη

——-

«Κάποια μίλησε» («She said», ΗΠΑ, 2022)

Η υπόθεση του μεγιστάνα κινηματογραφικού παραγωγού Χάρβεϊ Γουάινστιν που σήμερα εκτίει πολυετή ποινή κάθειρξης για υποθέσεις σεξουαλικής κακοποίησης έρχεται ξανά στην επικαιρότητα μέσω της ταινίας της Μαρία Σρέιντερ από την οποία μαθαίνουμε σχεδόν τα πάντα μέσω της αναπαράστασης της έρευνας των δύο δημοσιογράφων της εφημερίδας Times της Νέας Υόρκης (Ζόε Καζάν και Κάρεϊ Μάλιγκαν) που «έβγαλε» πρώτη το θέμα στο αέρα.

Ένα θέμα που ως γνωστόν άνοιξε τον ασκό του Αιόλου με αποτέλεσμα την γέννηση γυναικείων κινημάτων (το #Metοo είναι το γνωστότερο) τα οποία ώθησαν εκατοντάδες χιλιάδες γυναίκες να ανοίξουν το στόμα τους και να μιλήσουν για την κάθε τύπου καταπίεση που είχαν δεχτεί από το αντρικό κατεστημένο αλλά προτιμούσαν να διατηρούν κρυφή •  κυρίως από φόβο. Παρότι όλα περιστρέφονται γύρω από αυτόν, ο Γουάινστιν μοιάζει να είναι περισσότερο το πρόσχημα του σεναρίου (σημειωτέον ως ήρωας δεν εμφανίζεται παρά ελάχιστα και μόνο πλάτη στην ταινία). Το σκάνδαλο ου παραγωγού είναι περισσότερο η αφορμή για την ανάδειξη ενός πολύ μεγαλύτερου ζητήματος, αυτό του ιδίου του σάπιου συστήματος που προσφέρει προστασία στους δράστες οι οποίοι έχουν την οικονομική επιφάνεια για να την εξαγοράσουν.

Ο «κανόνας σιωπής» που ο Γουάινστιν είχε λόγω θέσης επιβάλλει στο περιβάλλον του ξεπερνά τα όρια της λογικής και η αποφασιστικότητα των δύο ρεπόρτερ να τον σπάσουν είναι το ουσιαστικό θέμα της ταινίας η οποία νιώθεις ότι καταγράφει πραγματικά μια κατάσταση πολέμου (αναφέρονται μάλιστα πραγματικα ονόματα όπως της Γκουίνεθ Πάλτροου της Ρόουζ Μακ Γκάουαν και του Μάρτιν Σκορσέζε ενώ η Ασλεϊ Τζαντ της οποίας η μαρτυρία υπήρξε κομβικής σημασίας στην υπόθεση Γουάινστιν, παίζει εδώ τον εαυτό της). Επίσης, όπως το «Spotlight», το «Κάποια μίλησε» γίνεται ένας ευπρόσωπος ύμνος απέναντι στη σωστή ερευνητική δημοσιογραφία, όπου κάθε λεπτομέρεια, κάθε λέξη, ακόμα και κάθε ανάσα οφείλουν να φιλτραριστούν εξονυχιστικά πριν βρουν τον δρόμο της δημοσιότητας.

Βαθμολογία: 2

ΑΘΗΝΑ: VILLAGE MALL – VILLAGE ΠΑΓΚΡΑΤΙ – ΑΕΛΛΩ – ΛΑΜΠΡΟΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΑΡΑΣ – ΣΠΟΡΤΙΝΓΚ – ΑΙΓΛΗ ΧΑΛΑΝΔΡΙ – ΖΕΑ (ΠΕΙΡΑΙΑΣ)  – ΕΛΛΗ κ.α ΘΕΣ/ΚΗ: ODEON ΠΛΑΤΕΙΑ – VILLAGE COSMOS κ.α

——————————————————

«Η νύχτα της 12ης» (La nuit du 12, Γαλλία/ Βέλγιο, 2022)

Η τελευταία δημιουργία του Γαλλογερμανου σκηνοθέτη Ντόμινικ Μολ («Χάρι ο καλύτερος φίλος του ανθρώπου», 2000, «Lemming», 2005, «Μόνο αυτοί είδαν τον δολοφόνο» ,2019) είναι βασισμένη στο βιβλίο «18.3 – Une année à la PJ» της Πολίν Γκενά που πραγματεύεται την υπόθεση της δολοφονίας μιας γυναίκας στην Γκρενόμπλ  • υπόθεση που έμελλε να μείνει για πάντα άλυτη.

Ωστόσο, αυτή ήταν και η αφορμή του Μολ για το θαυμάσιο στήσιμο ενός άλλου τύπου ψυχολογικού δράματος στο οποίο με «ρεπορταζιακό» τρόπο παρακολουθούμε τα γεγονότα μέσα από το πρίσμα της επιρροής που ασκούν στους δύο αστυνομικούς ντετέκτιβ που ανέλαβαν την  υπόθεση (Μπαστέν Μουιγιόν, Μπουλί Λανέρ). Πέρα από την ίδια την ίδια την αποτρόπαια πράξη της δολοφονίας, η ίντριγκα εδώ βρίσκεται στο εσωτερικό δύο δημοσίων υπαλλήλων που είναι αναγκασμένοι να αντιμετωπίσουν τα στερεότυπα τα οποία στέκονται εμπόδια στην έρευνά τους.

Και όσο η υπόθεση μοιάζει να γλιστρά από τα χέρια τους, τόσο από την ταινία απομακρύνεται το στοιχείο του θρίλερ με αποτέλεσμα ο προβληματισμός μας να βυθίζεται πλήρως στην ψυχολογία των ηρώων της ιστορίας έτσι όπως περίπου είχε συμβεί με το «Zodiac» του Ντέιβιντ Φίντσερ.

Βαθμολογία: 3

ΑΘΗΝΑ: ΑΛΕΞΑΝΔΡΑ ΠΑΤΗΣΙΩΝ – ΤΑΙΝΙΟΘΗΚΗ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ – ΣΠΟΡΤΙΝΓΚ κ.α.

——————————————————

«Δεν είσαι η μητερα μου» (You Are Not My Mother, 2021)

H καλή ερμηνεία της νεαρής ηθοποιού Χέιζελ Ντάουπ είναι ο μόνος πραγματικός λόγος για να παρακολουθήσει κανείς το ιρλανδέζικο θρίλερ της προερχόμενης από την τηλεόραση και τον χώρο των μουσικών βίντεο Κέιτ Ντόλαν στο οποίο η πρώτη υποδύεται την σημαδεμένη στο πρόσωπο έφηβη που αντιλαμβάνεται ότι κάτι δεν πάει καλά με την μητέρα της (Κάρολιν Μπράκεν).

Μυστικά από το παρελθόν αναδύονται σε ένα πολύ δυσάρεστο παρόν με την Τσαρ (Ντάουπ) να δέχεται μπούλινγκ από τις συμμαθήτριές της στο σχολείο και τρόμο μέσα στο ίδιο της το σπίτι, τόσο από την μητέρα που ενίοτε μετατρέπεται σε τέρας όσο και από την γιαγιά της (Ινγκριντ Κρέιγκι) που γνωρίζει περισσότερα απ’ όσα θέλει να δείχνει. Η ταινία που είναι η πρώτη μεγάλου μήκους δημιουργία μυθοπλασίας της Ντόλαν, επιδιώκει να πλάσει μια ρεαλιστική ατμόσφαιρα τρόμου μέσα σε ένα μεταφυσικό πλαίσιο, έτσι όπως περίπου είχε πετύχει ο πρώτος διδάξας σε αυτό το είδος, ο Γουίλιαμ Φρίντκιν στον «Εξορκιστή».

Σύντομα όμως γίνεται αντιληπτό ότι πολλά από τα οποία βλέπουμε θα παραμείνουν ανεξήγητα με την ατμόσφαιρα τρόμου να εξυπηρετεί την φόρμα και όχι την ιστορία. Μια ρωσική κούκλα από μυστήρια, το ένα μυστήριο μέσα στο άλλο και στο άλλο και στο άλλο, και όλα αυτά χωρίς απαντήσεις, γεγονός που κάνει την παρακολούθηση της τανίας ακόμα και εκνευριστική.

Βαθμολογία: 1 1/2

ΑΘΗΝΑ: ΑΕΛΛΑ – ΝΑΝΑ κ.α. ΘΕΣ/ΚΗ: ODEON MAKEΔΟΝΙΑ

——————————————————

«Devotion Οι ήρωες των αιθέρων» (Devotion, ΗΠΑ, 2022)

Αυτή η πολεμική/ αεροπορική περιπέτεια θαρρείς ότι προέκυψε από τα …αέρια που άφησαν πίσω τους τα αεριωθούμενα του «Top Gun Maverick» •  φτωχός συγγενής του στην κυριολεξία και με ηθοποιούς που όσο καλά και αν παίζουν είναι αδύνατον να φτάσουν τον… αέρα  του Τομ Κρουζ. Και σαν να μην έφτανε αυτό, ένας από τους δευτεραγωνιστές στο Μάβερικ, ο Γκλεν Πάουελ, είναι πρωταγωνιστής εδώ!

Η ταινία που σκηνοθέτησε ο Τζέι Ντι Ντίλαρντ μιλά για την σχέση που αναπτύσσεται ανάμεσα σε δύο πιλότους του Αμερικανικού Πολεμικού Ναυτικού, έναν λευκό (Πάουελ) και έναν μαύρο (Τζόναθαν Μέιτζορς) την εποχή του Ψυχρού Πολέμου και της εμπλοκής των ΗΠΑ στον εμφύλιο πόλεμο της Κορέας. Μέχρι την κλιμάκωση του τέλους, η δράση είναι εξαιρετικά περιορισμένη (ως ανύπαρκτη), οι διάλογοι ασταμάτητοι και  προβλέψιμοι (σχεδόν περιμένεις τον μονόλογο – παράπονο για θέματα ρατσισμού του μαύρου πιλότου) και το κίνητρο για να παρακολουθήσεις την ιστορία ελάχιστο.

Για την ακρίβεια, η πιο …«ζωντανή» σκηνή της ταινίας, έρχεται εκεί που δεν το περιμένεις και είναι όταν τα παλικάρια του Πολεμικού Ναυτικού γνωρίζουν την… Ελίζαμπεθ Τέιλορ (Σερίντα Σουόν) στη  γαλλική Ριβιέρα και παίζουν μαζί της στο καζίνο του Μόντε Κάρλο.

Βαθμολογία: 1 1/2

ΑΘΗΝΑ: ΔΑΝΑΟΣ – ODEON ΟΠΕΡΑ – GROUPER – VILLAGE PENTH – ΒΑΡΚΙΖΑ κ.α. ΘΕΣ/ΚΗ: ODEON ΠΛATEIA – VILLAGE COSMOS

——————————————————

«Poker face ο τζογαδόρος» (ΗΠΑ, 2022)

Τα τελευταία χρόνια, όποτε βλέπω τον Ράσελ Κρόου να εμφανίζεται σε ταινία, έχω την αίσθηση ότι κάτι δεν θα πάει καλά με την ταινία • η εικόνα του έχει αποκτήσει κάτι το σχεδόν απωθητικό και δεν ξέρω αν αυτό οφείλεται στο ότι θυμίζει ελέφαντα, στο γεγονός ότι ποτέ δεν είμαι απολύτως βέβαιος για το τι ακριβώς λέει, στους κάκιστους ρόλους που επιλέγει, ή και στα τρία. Το πρόβλημα γίνεται ακόμα πιο έντονο στο «Poker face» καθώς εδώ, ο Κρόου δεν φτάνει που πρωταγωνιστεί (στον ρόλο ενός δισεκατομμυριούχου εξπέρ του πόκερ που σχεδιάζει να παίξει ένα επικίνδυνο παιχνίδι στους κολλητούς του από την εφηβική ηλικία) αλλά επίσης σκηνοθετεί  •  δικό του μάλιστα σενάριο.

 

Αρα κάτι σαν τελειωμένη υπόθεση από τους τίτλους αρχής κιόλας. Και πράγματι, η προχειρότητα και ευκολία με την οποία εκτυλίσσεται η δράση και δομούνται οι σκηνές στο «Poker face» είναι σχεδόν αστεία και εντελώς αποκαρδιωτική. Tο όλο εγχείρημα θυμίζει ατμόσφαιρα Αγκάθα Κρίστι ενταγμένη σε ελληνική βιντεοκασέτα της δεκαετίας του 1980 – και αυτό πέρα από την αφέλεια της ίδιας της ιστορίας όπου όχι μόνο δεν υπάρχει έστω μια πειστική σκηνή αλλά ούτε μια πραγματική σκηνή πόκερ, την ώρα που κάθε τι στην ταινία σε προδιαθέτει, τουλάχιστον, για ένα μεγάλο παιχνίδι στην τσόχα…

Βαθμολογία: 0

ΑΘΗΝΑ: VILLAGE ΠΑΓΚΡΑΤΙ – ESCAPE – WEST CITY – ΚΗΦΙΣΙΑ κ.α. ΘΕΣ/ΚΗ: VILLAGE COSMOS κ.α.

——————————————————

«Η μεγάλη ρήξη» (La fracture, Γαλλία, 2022)

Η σκηνοθέτις Κατρίν Κορσινί επιχειρεί να σχολιάσει την υστερία στην οποία πολύς κόσμος βρίσκεται στην εποχή μας, «συλλαμβάνοντας» κάποια στιγμιότυπα πλήρους σύγχυσης σε ένα νοσοκομείο του Παρισιού που εφημερεύει και όπου έχουν καταλήξει μια γυναίκα (Βαλέρια Μπρούνι Τεντέσκι) και ένας φορτηγατζής, (Πίο Μαρμάι), θύμα αστυνομικής βίας σε διαδήλωση των «κίτρινων γιλέκων». Η υστερία αποτυπώνεται μια χαρά καθώς όλοι στην ταινία συμπεριφέρονται …υστερικά, αν και αυτό λειτουργεί μάλλον αρνητικά για την ταινία δυσκολεύοντας τρομερά την παρακολούθησή της. Γιατί όσο καλές και αν είναι οι προθέσεις ,πόσο ν’ αντέξεις στην θέα ανθρώπων που διαμαρτύρονται, γκρινιάζουν, ουρλιάζουν και είναι έτοιμοι να τσακωθούν 60 δευτερόλεπτα ανά λεπτό;

Βαθμολογία: 2

ΑΘΗΝΑ: ΑΣΤΟΡ – ΑΝΔΟΡΑ – ΤΑΙΝΙΟΘΗΚΗ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ – ΑΤΛΑΝΤΙΣ – ΕΛΙΖΕ κ.α. ΘΕΣ/ΚΗ: ΑΘΗΝΑΙΟΝ κ.α.

——————————————————

ΠΑΙΔΙΚΕΣ

Δυο παιδικές ταινίες αυτή την εβδομαδα, φυσικό αφού σε λίγο μπαίνουμε στην εορταστική περίοδο. Ακολουθώντας την λογική του «Ποντικομικρούλη», η ταινία του Μπέρναρντ Γουέιμπερ «Λάιλ, ο φίλος μου ο κροκόδειλος» (Lyle, Lyle Crocodile, ΗΠΑ, 2022), φέρνει στο σπίτι μιας οικογένειας στην σύγχρονη Νέα Υόρκη (Κονστάνς Γου, Σκοτ Μακνέρι, Γουίνσλοου Φέγκλει) έναν κροκόδειλο που τραγουδάει. Οχι ακριβώς το κατοικίδιο ζώο που μπορεί εύκολα να μείνει κρυφό από τους κακόβουλους γείτονες, όπως η οικογένεια θέλει. Στη μέση όμως υπάρχει και ένας «μάγος» ταχυδακτυλουργός που απέτυχε να παρουσιάσει τον εν λόγω κροκόδειλο στην σκηνή. Τον υποδύεται με πληθωρικότητα και κέφι ο Χαβιέ Μπαρδέμ, τραγουδώντας αλλά και χορεύοντας. Το συνολικό αποτέλεσμα είναι κάτι παραπάνω από συμπαθές σε μια ταινία που συν τοις άλλοις κάτι έχει να πει και ως «μήνυμα» για την στάση του ανθρώπου απέναντι στα ζώα.

Βαθμολογία: 2

(σε περισσότερες από 90 αίθουσες της Ελλάδας)

Η δεύτερη ταινία είναι το κινούμενο σχέδιο «Σώσε το Δέντρο!» (Save the Tree, Ισπανία/ Βραζιλία/ Μεξικό, 2021) το οποίο ήταν μάλιστα υποψήφιο για το Γκόγια καλύτερης ταινίας κινουμένων σχεδίων. Ακολουθώντας κατά γράμμα τον τίτλο της, η ταινία μιλά για έναν κόσμο όπου το φυσικό περιβάλλον κοντεύει να μετατραπεί σε είδος υπό εξαφάνιση και τα δέντρα πεθαίνουν. Να όμως που υπάρχουν ακόμα εκείνοι που λένε ιστορίες για τα δέντρα και τα φανταστικά όντα που περιτριγυρίζουν τα δάση, εκείνοι που μπορούν να ενεργοποιήσουν την φαντασία μας και να μας υποδείξουν έναν αγνότερο κόσμο, έναν κόσμο όπου το δέντρο είναι πηγή της ζωής (σε σκηνοθεσία Ικερ Αλβαρεζ, Χαιζέα Παστόρ, προβάλλεται μεταγλωτισμένο).

Βαθμολογια: 2

ΑΘΗΝΑ: VILLAGE ΠΑΓΚΡΑΤΙ – NIPBANA – ΚΗΦΙΣΙΑ κ.α.

——————————————————

ΕΠΑΝΕΚΔΟΣΕΙΣ

Προβάλλεται επίσης σε επετειακή επανέκδοση 50 χρόνων η δεύτερη μεγάλου μήκους ταινία του Θόδωρου Αγγελόπουλου «Μέρες του ‘36» (στο Στούντιο) και μια ακόμη τσεχική αλληγορία, η «Παγίδα του διαβόλου» (Dáblova past, 1962) του του Φράντισεκ Βλάτσιλ (στο Στούντιο και στο Ελιζέ)