Το μακρινό 1997 στο Newsnight του BBC, o δημοσιογράφος Τζέρεμι Πάξμαν παίρνει συνέντευξη από τον μετέπειτα ηγέτη των Συντηρητικών Μάικλ Χάουαρντ. Το πράμα κυλάει μάλλον αναμενόμενα, ώσπου ο οικοδεσπότης ρωτά τον συνεντευξιαζόμενο και μέχρι λίγες ημέρες νωρίτερα υπουργό Εσωτερικών αν απείλησε να απολύσει τον επικεφαλής φυλακών της χώρας, κάτι για το οποίο δεν είχε αρμοδιότητα. Ο Χάουαρντ πετάει την μπάλα στην εξέδρα και δίνει έτσι την ευκαιρία στον Πάξμαν να γράψει τηλεοπτική ιστορία. Για τα επόμενα δύο λεπτά, ο δημοσιογράφος επαναλαμβάνει την ίδια ερώτηση όχι μία ή δύο αλλά άλλες έντεκα φορές. Αξίζει να αναζητήσετε το βίντεο. Οχι τόσο για την ουσία του θέματος, που ούτε τότε ούτε τώρα φυσικά θα μπορούσε να αφορά τον μέσο Ελληνα, όσο για το πλαίσιο. Δημοσιογράφος και συνεντευξιαζόμενος ούτε για μια στιγμή δεν ξεχνούν πως η μεταξύ τους διάδραση δεν είναι θέμα προσωπικό. Ουδείς χάνει την ψυχραιμία του. Στη χορογραφία αυτής της συνέντευξης η χάρη περισσεύει. Οπως άλλωστε και το φλέγμα.
Αν ψάξει κανείς λίγο παραπάνω, θα βρει κι άλλα ενδιαφέροντα αποσπάσματα. Οπως για παράδειγμα την ερώτηση του Πάξμαν στον Τόνι Μπλερ, το 2002 στο νούμερο 10 της Ντάουνινγκ Στριτ ενώ ήταν πρωθυπουργός, για το κατά πόσον είναι σωστό, ως καλός χριστιανός που δηλώνει, να δέχεται δωρεές από τον εκδότη των περιοδικών «Ξαναμμένες νοικοκυρές» και «Μεγάλα στήθη». Στη Βρετανία αυτό χωράει. Στην Ελλάδα;
Δεν υπάρχει αμφιβολία πως η ολλανδή δημοσιογράφος που πρωταγωνίστησε στην πρόσφατη πολυσυζητημένη συνέντευξη διέρρηξε από τα αποδυτήρια την (ιερή) συνθήκη που διέπει κάθε τέτοια διάδραση. Πήγε στο Μαξίμου για να πρωταγωνιστήσει σε ακτιβιστικό δρώμενο που μοιάζει να περίμενε καιρό. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε ότι το είχε περίπου προαναγγείλει μέσω Διαδικτύου. Αστεία πράγματα για ένα θέμα πολύ σοβαρό. Αφήνοντας κατά μέρος την άγαρμπη περφόρμανς της, αξίζει να σταθεί κανείς τόσο στην απώλεια ψυχραιμίας όσο και στην εισαγωγή της απάντησης του Πρωθυπουργού. Στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης μαίνεται πόλεμος ερμηνειών. Τι εννοούσε ο κ. Μητσοτάκης όταν έλεγε «καταλαβαίνω πως στην Ολλανδία έχετε μία παράδοση να θέτετε ευθέως ερωτήματα στους πολιτικούς και τη σέβομαι»; Κάποιοι υποστηρίζουν πως αναφερόταν στην έλλειψη τακτ που, όπως λέγεται, χαρακτηρίζει τους Ολλανδούς. Αλλοι πάλι δεν μπαίνουν σε τέτοιο βάθος και αρκούνται στην πιο προφανή εκδοχή: Να εννοούσε δηλαδή ο κ. Μητσοτάκης ακριβώς αυτό που άρθρωσε. Πως στην Ολλανδία οι δημοσιογράφοι απευθύνουν ευθέως ερωτήσεις στους πολιτικούς, σε αντίθεση με τι άραγε; Με τη συνήθη πρακτική διεθνώς ή μήπως με την ανομολόγητη ελληνική κουλτούρα της πιο… έμμεσης προσέγγισης;
O θρυλικός Ρόμπιν Ντέι έλεγε πως δεν υπάρχουν εύκολες και δύσκολες ερωτήσεις. «Είναι οι απαντήσεις που κάνουν τις ερωτήσεις να φαίνονται σκληρές» έλεγε. Η δημοσιογράφος πήγε στο Μαξίμου για να κάνει σούσουρο. Και τα κατάφερε.
