Την άνοιξη του 1987 μια φωτογραφία ίσως άλλαξε τη ροή της ιστορίας των ΗΠΑ. Μέχρι η εφημερίδα «Miami Herald» να τη δημοσιεύσει, ο γερουσιαστής Γκάρι Χαρτ φαινόταν το αδιαφιλονίκητο φαβορί για την προεδρία των ΗΠΑ. Οι δημοσκοπήσεις έδειχναν ότι είχε διπλάσιο ποσοστό από τον εσωκομματικό του αντίπαλο στο Δημοκρατικό Κόμμα. Παράλληλα, προηγούνταν κατά 13% έναντι του υποψηφίου Τζορτζ Μπους συγκεντρώνοντας άνω του 50% της προτίμησης των ψηφοφόρων και με μόνο 11% αναποφάσιστους.
Η φωτογραφία μιας όμορφης ξανθιάς όμως που καθόταν στα πόδια του και δεν ήταν η σύζυγός του τον ανάγκασε να αποσυρθεί και τελικά τον Νοέμβριο του 1988 επικράτησε ο Μπους. Η δύναμη της δημοσιογραφίας αλλά και η κοινή γνώμη της πουριτανικής Αμερικής, θα μπορούσε να ισχυριστεί κανείς.
Κι όμως, δεν είναι ακριβώς έτσι. Οι δημοσκοπήσεις της εποχής έδειχναν ότι 64% της κοινής γνώμης πίστευε ότι τα ΜΜΕ φέρονταν άδικα στον κ. Χαρτ, ενώ 53% των ψηφοφόρων πίστευε ότι η συζυγική απιστία δεν έχει τίποτε να κάνει με τη δυνατότητα κάποιου να κυβερνήσει. Αν, την κατάλληλη στιγμή, τον είχαν στηρίξει τα στελέχη του κόμματός του, ο πολλά, σύμφωνα με τους πολιτικούς αναλυτές, υποσχόμενος και οραματιστής πολιτικός της εποχής θα είχε μπορέσει να ξεδιπλώσει τις ικανότητές του στον Λευκό Οίκο.
Η στήριξη των στελεχών αλλά κυρίως των «βαρόνων» αποτελεί το βασικό συστατικό διαμόρφωσης δυναμικής νίκης ενός αρχηγού στην αντίληψη του ψηφοφόρου αλλά και στα ΜΜΕ. Εμπιστεύονται οι «βαρόνοι» τον αρχηγό τους; Τον στηρίζουν εμπράκτως στις μάχες του (όπως π.χ. στη Βουλή), απουσιάζουν ή τον πολεμούν; Οι φιλοδοξίες τους συμπλέουν με το κόμμα και κυρίως με την κοινωνία; Δεν θα ήταν παράξενο όταν ζητείται έκτακτη οικονομική ενίσχυση του κόμματος να ανταποκρίνονται μόνο τρεις βουλευτές;
Αυτά τα διαπίστωσε ο κ. Χαρτ. Θα μπορούσε να ήταν ένας πετυχημένος πρόεδρος των ΗΠΑ.
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
