ΠΑΠΑΤΖΗΔΕΣ ΚΑΙ ΘΕΑΜΑΤΑ

Τις ημέρες αυτές η Θεσσαλονίκη έλκει το ενδιαφέρον και την προσοχή των πολιτών διότι όλοι όσοι είναι αφελείς πιστεύουν ότι θα πληροφορηθούν από πρώτο χέρι την οικονομική πολιτική της Ελλάδας.

Ο Πρωθυπουργός, λένε, θα εξαγγείλει την πολιτική της κυβερνήσεώς του. Μακάρι, αλλά τέτοια περίπτωση δεν διαφαίνεται στον ορίζοντα. Και να ήθελε, δεν έχει τις γνώσεις/πληροφορίες που χρειάζεται ένας ειδικός για να καταλήξει σε συμπεράσματα για τις κοινωνικές δυνάμεις που συγκρούονται.

Ο Πρωθυπουργός εμφανίζεται, φευ, δέσμιος των ιδίων αυτού αποφάσεων, όπως και οι πρώην πρωθυπουργοί (Γιώργος Παπανδρέου και Αντώνης Σαμαράς) που έχουν βάλει την υπογραφή τους ο καθένας στο δικό του μνημόνιο.

Εχουν βάλει την υπογραφή τους για να γίνει η Ελλάδα αυτό που σε άλλες εποχές ονόμαζαν προτεκτοράτο.

Ως θίασος επί σκηνής ακολούθησαν την πεπατημένη των προκατόχων τους, πιθανώς εξ ηθελημένης αγνοίας.

Μια παραδοσιακή φράση που μοιάζει να ταιριάζει στα πράγματα ορίζει: άρτον και θεάματα!

Θεάματα αυτής της κατηγορίας προσέφερε πρώτη στον λαό η απριλιανή δικτατορία. Να θυμίσουμε τρεις κατηγορίες.

Η πρώτη συμπεριλαμβάνει τις γνωστές γελοιότητες περί πολεμικής αρετής των Ελλήνων, ακόμη και με τη συμμετοχή του λαϊκού τραγουδιστή Ζαμπέτα. Και ως κερασάκι την εμφάνιση διαφόρων πρωταγωνιστών της ιστορίας, όπως ο Στυλιανός Παττακός να παρακολουθεί πρώτο τραπέζι πίστα διαγωνισμό μίνι φούστας.

Δεύτερη κατηγορία ήταν ο αθλητισμός. Χτυπητό παράδειγμα του είδους που καλλιέργησαν οι απριλιανοί συνταγματάρχες ήταν οι σπατάλες του Ασλανίδη και οι «πράσινοι θρίαμβοι» του Παναθηναϊκού ανά την Ευρώπη.

Θα ήταν ενδιαφέρον να πληροφορηθούμε, έστω και με καθυστέρηση μισού αιώνα, αν το δώρο για τη νίκη του Παναθηναϊκού (που τον έστειλε στο Γουέμπλεϊ) το εισέπραξαν μόνο οι Γιουγκοσλάβοι ή εφαρμόστηκε η αρχή γνωστού πρώην στελέχους του ΠαΣοΚ που έλεγε ότι όταν μεταφέρεις λεφτά φυσικό είναι να σου πέφτουν και μερικά στον δρόμο.

Ας σημειωθεί εν παρενθέσει ότι ο τότε γενικός αρχηγός του Παναθηναϊκού, αφού απήλαυσε τον θρίαμβο, απεχώρησε από το κάδρο. Προσφάτως επανήλθε αθορύβως, όχι ως πολιτικός, αλλά ως κοινωνικός παράγων. Ελπίζεται ότι δεν θα παρκάρει το αυτοκίνητό του (μια πράσινη σπορ Μερσεντές) μπροστά στην κεντρική είσοδο του γηπέδου της λεωφόρου Αλεξάνδρας.

Ολα αυτά μπορεί να χαρακτηρισθούν περασμένα ξεχασμένα. Εκείνο όμως που απομένει στον δημόσιο βίο είναι η τρίτη κατηγορία θεαμάτων και ο κίνδυνος να ειπωθεί ότι οι πρωθυπουργοί της Μεταπολίτευσης αντέγραψαν τις τελετές που είχε διαλέξει η απριλιανή χούντα, με τον Παπαδόπουλο να εξαγγέλλει κάθε χρόνο και κατά σύστημα ψεύδη από τη Θεσσαλονίκη.

Οι τελετές έχουν νόημα μόνο όταν υπάρχει κάτι καινούργιο να μάθουν οι πολίτες. Οι παπατζήδες δεν έχουν χώρο στο πολιτικό σκηνικό.